Domowe czworonogi, podobnie jak ludzie, niejednokrotnie narażone są na rozmaite choroby, w tym także wirusowe. Dotyczy to między innymi parwowirozy, określanej potocznie jako psi tyfus. I choć zagraża ona w szczególności szczeniętom, tak zachorowanie przez dorosłego psa również jest niewykluczone. Czym jest parwowiroza? Jakie objawy towarzyszą chorobie? Jak skutecznie uchronić przed nią pupila? Odpowiedzi na wszystkie najważniejsze pytania dotyczące parwowirozy znajdują się w dalszej części poniższego artykułu.
Zobacz również: Wścieklizna u psa – kiedy szczepić pupila, ile to kosztuje?
Spis treści
Parwowiroza – psi tyfus
Parwowiroza to jedna z najczęstszych chorób wirusowych u psów. Wywoływana jest wirusem Parvoviridae CPV-2 (canine parvovirus type 2), a jej potoczna nazwa to psi tyfus. Parwowiroza występuje w dwóch odmianach – pierwsza z nich prowadzi do krwotocznego zapalenia jelit, natomiast druga, która dotyka głównie szczeniąt, przyczynia się do zapalenia mięśnia sercowego. Niestety, nieleczona choroba zaliczana jest do śmiertelnych, a walka z nią bardzo często okazuje się skomplikowana i trudna.
Jak pies może zarazić się parwowirozą?
Do zarażenia parwowirozą dochodzi na wiele różnych sposobów. Najczęściej choroba przenoszona jest drogą pokarmową, choć pies może zarazić się również podczas spotkania z nosicielem wirusa, a także na skutek kontaktu z jego odchodami lub wymiocinami.
Co więcej, wirus może zostać przeniesiony do otoczenia czworonoga zarówno przez innego psa, jak i domowników. Do zarażenia czasem dochodzi także drogą wertykalną, czyli jeszcze przed narodzinami szczeniaka, jeśli jego matka została zainfekowana wirusem.
Tym, na co warto zwrócić szczególną uwagę, jest fakt, iż parwowirus należy do wysoce zakaźnych, a przy tym również wyjątkowo odpornych na rozmaite warunki środowiskowe. Zakłada się, iż po opuszczeniu organizmu nosiciela potrafi on przetrwać nawet przez około rok, przy czym zachowuje on swoje właściwości zakaźne, na skutek czego może zainfekować wiele czworonogów.
Należy jednocześnie zaznaczyć, że na zarażenie parwowirozą najbardziej narażone są psy o obniżonej odporności (np. będące w trakcie rekonwalescencji), przebywające w dużych skupiskach (np. w schroniskach lub hodowlach), a także niezaszczepione.
Sprawdź: Jak wzmocnić odporność psa?
Objawy parwowirozy
W początkowych stadiach choroby, czyli po upływie od 3 do 7 dni od zarażenia, objawy określane są jako swoiste, a postawienie trafnej diagnozy często okazuje się niemożliwe. Wśród symptomów zaznacza się wówczas:
- Utratę apetytu;
- Apatię;
- Osowiałość;
- Szybką utratę energii;
- Wymioty i biegunkę;
- Podwyższoną temperaturę ciała.
Wraz z rozwojem dolegliwości dochodzi do krwotocznego zapalenia jelit, które objawia się poprzez:
- Silne bóle brzucha;
- Uporczywe wymioty skutkujące odwodnieniem;
- Biegunki, w których widoczna jest krew.
W zaawansowanym stadium choroby może dochodzić również do utraty przytomności z powodu znacznego odwodnienia. Parwowiroza u szczeniąt nieraz prowadzi także do zapalenia mięśnia sercowego, szczególnie jeśli jest ona całkowicie nieleczona.
Po wykonaniu odpowiednich badań lekarz weterynarii jest w stanie stwierdzić, że zwierzę posiada obniżoną liczbę białych krwinek, hipernatremię (wzrost gęstości krwi) i hipoglikemię (spadek poziomu cukru we krwi). Ponadto obserwowany jest również spadek ilości potasu, chloru, sodu i cynku oraz wzrost poziomu trójglicerydów.
Niektóre czworonogi zainfekowane parwowirusem przechodzą chorobę całkowicie bezobjawowo, choć są one wówczas nosicielami i mogą przyczyniać się do rozprzestrzeniania wirusa.
Parwowiroza – leczenie
Choć parwowiroza jest chorobą uleczalną, tak w rzeczywistości nieraz okazuje się to wyjątkowo trudne. Leczenie dolegliwości jest bowiem uzależnione od stopnia jej zaawansowania, a także szybkości podjętych działań. Co więcej, na uleczalność parwowirozy wpływają również cechy indywidualne każdego czworonoga, w tym chociażby jego wiek, czy też odporność.
Po zdiagnozowaniu choroby weterynarz przeważnie decyduje się na hospitalizację psa, aby móc w tym czasie na bieżąco monitorować jego objawy, a w razie konieczności podejmować również odpowiednie działania. Wówczas wdrażane są leki przeciwwymiotne i przeciwbiegunkowe, a także preparaty i pokarmy mające wspierać układ immunologiczny zwierzęcia. Ważnym elementem leczenia jest również płynoterapia, której zadaniem jest zwiększenie ilości utraconych przez czworonoga płynów i elektrolitów.
Alternatywą dla hospitalizacji, która nieraz może wywoływać u psów poczucie zwiększonego stresu, co znacznie utrudnia powrót do zdrowia, lekarz weterynarii wdraża leczenie ambulatoryjne. Polega ono na podawaniu wszelkich niezbędnych leków i preparatów w klinice, a następnie odesłaniu czworonoga do domu. Wówczas konieczne okazuje się jednak odizolowanie pupila od innych zwierząt, a także odkażenie pomieszczeń, w których przebywało zwierzę. W takich sytuacjach niezbędne jest również wyrzucenie zabawek i akcesoriów oraz zastąpienie ich nowymi. Wynika to bowiem z faktu, iż parwowirus jest w stanie przeżyć w niemal każdym środowisku nawet przez rok, co z kolei sprawia, że stale będzie on stwarzał zagrożenie.
Profilaktyka
Najskuteczniejszą znaną metodą zapobiegania chorobie jest zaszczepienie czworonoga. Pierwszą dawkę szczepionki należy podać szczeniakom w wieku od 6 do 8 tygodnia życia. Kolejne dawki preparatu trzeba natomiast podawać czworonogom w dwu- lub czterotygodniowych odstępach aż do ukończenia 16 tygodnia życia. Kolejnym krokiem jest dawka przypominająca, która przypada na okres od 6 do 12 miesiąc życia. Dorosłe psy należy szczepić co roku, jeśli przebywają one w dużych skupiskach lub mają częsty kontakt z większą ilością czworonogów. W innych przypadkach zalecane jest szczepienie raz na 3 lata.
Parwowiroza u szczeniaka
Na zachorowanie najbardziej narażone są psiaki w wieku od 6 tygodni do około 6 miesięcy.
Szczenięta, które nie mają jeszcze w pełni rozwiniętego układu immunologicznego, przechodzą chorobę ciężej, a powrót do zdrowia okazuje się w ich przypadku znacznie trudniejszy. Wówczas może dochodzić bowiem nawet do zapalenia mięśnia sercowego, co wynika z faktu, iż organ ten należy do najszybciej rozwijających się. W związku z tym, intensywnie rozdzielające się komórki sercowe stanowią niejako magnes dla wirusa.
Rokowania u szczeniąt przeważnie są znacznie ostrożniejsze, niż ma to miejsce u psów dorosłych. To właśnie dlatego tak ważną rolę odgrywa odpowiednia profilaktyka.
Parwowiroza u dorosłego psa
Choć parwowiroza jest szczególnie niebezpieczna przede wszystkim dla szczeniąt, tak na zachorowanie narażone są również dorosłe czworonogi. W ich przypadku rokowania bardzo często są jednak znacznie lepsze, a sam przebieg dolegliwości raczej łagodniejszy. Nieraz zdarzają się również sytuacje, podczas których dorosły pies nie wykazuje jakichkolwiek objawów chorobowych pomimo zainfekowania wirusem. Wszystko to nie oznacza jednak, że objawy parwowirozy powinny być ignorowane. Nieleczona choroba może bowiem okazać się drastyczna w skutkach, co dotyczy również starszych psów.
Czym karmić psa po parwowirozie?
Parwowiroza niejednokrotnie okazuje się bardzo ciężka w przebiegu, co w konsekwencji sieje spustoszenie w organizmie ukochanego czworonoga. Po przebytej chorobie każdy opiekun psa musi więc zadbać o to, aby jego pupil powrócił do pełnego zdrowia. W trakcie rekonwalescencji lekarz weterynarii może więc zalecić odpowiednio dopasowaną karmę specjalistyczną, która będzie stanowiła wsparcie dla psiego organizmu. Co więcej, nieraz specjaliści zalecają także wdrożenie poszczególnych witamin i suplementów mających wspomagać układ immunologiczny zwierzęcia i przyspieszać jego powrót do pełnego zdrowia.
O tym, jakie karmy i preparaty będą najlepsze dla danego zwierzęcia, powinien zadecydować weterynarz. Nieraz działanie na własną rękę może bowiem przynosić odwrotny od zamierzonego skutek, tym samym pogarszając stan czworonoga. W tej kwestii należy więc zdać się na specjalistę.
Podsumowanie
Parwowiroza to wysoce zakaźna, a przy tym wyjątkowo ciężka w przebiegu choroba, która stanowi szczególne zagrożenie dla szczeniąt w wieku od 6 tygodnia do 6 miesiąca życia. Jej objawy bardzo często okazują się niejednoznaczne, przez co postawienie diagnozy nieraz zostaje opóźnione. Należy jednak mieć świadomość, że szybkość wdrożonego leczenia może stanowić czynnik decydujący o uratowaniu życia pupila, przez co wszelkie symptomy powinny być niezwłocznie konsultowane z lekarzem weterynarii.
Aby uchronić swojego czworonoga przed zarażeniem wirusem parwowirozy, konieczne jest jego zaszczepienie. W tym celu należy jednak udać się na wizytę do zaufanego weterynarza, który dopasuje odpowiedni harmonogram szczepień.
Sprawdź: Anaplazmoza – choroba odkleszczowa, jej leczenie, objawy i powikłania
Sklep Zoologiczny KrakVet.pl
Szeroki wybór wysokiej jakości karm dla psów w rekonwalescencji
