Najczęściej dotyka psy ras dużych i ogromnych, utrudnia chodzenie i bieganie, a w cięższych przypadkach uniemożliwia psu normalne funkcjonowanie. Mowa o dysplazji biodrowej i łokciowej, która jest schorzeniem, z którym często borykają się właściciele większych psów. Skąd się bierze, jak ją rozpoznać i jak jej zapobiegać? Odpowiedzi w poniższym artykule.
Czym jest dysplazja?
Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych jest chorobą genetyczną, która dotyczy głównie psów dużych ras (takich jak rotweillery, owczarki niemieckie, nowofunlandy, labrador itd.). Nie oznacza to jednak, że nie występuje ona u psów mniejszych ras, a także u kundelków. Na jej rozwój, oprócz genów, mają wpływ również czynniki środowiskowe: sposób odżywiania (oraz jego ilość) i aktywność ruchowa. Należy pamiętać, że zdrowa żywność i odpowiednia ilość ruchu, zwłaszcza u psów w wieku szczenięcym, ma ogromne znaczenie dla ich późniejszego rozwoju.
Genetyczne podłoże choroby
Dysplazja jest chorobą genetyczną, co oznacza, że psy, których rodzice chorowali mają duże szanse na to, że schorzenie wystąpi również u nich. Jednak nie jest to regułą.
Jeśli rodzice psiaka mieli dysplazję istnieje duże prawdopodobieństwo, że również on zachoruje. Zasada ta nie sprawdza się jednak w 100% przypadków aż właściwe działania profilaktyczne i przeprowadzone we właściwym czasie badania mogą zmniejszyć szansę na zachorowanie, zapobiec ciężkiej dysplazji lub pozwolić na uniknięcie jej skutków.
Jeżeli pies miał zdrowych rodziców, szansa na wystąpienie choroby jest mała i wynosi mniej niż 10%. Mimo to, nadal jest, dlatego również warto zdecydować się na badania profilaktyczne, szczególnie u psów ras posiadających predyspozycje do występowania dysplazji.
Profilaktyka: jak uniknąć dysplazji?
Najistotniejszą kwestią, na którą mamy bezpośredni wpływ jest odżywianie zwierzaka. Nie należy dopuścić do zbyt dużej wagi u psa, jak również do zbyt niskiej. Mimo, że nadwaga sprzyja wystąpieniu dysplazji, po jej stwierdzeniu nie powinniśmy głodzić psa i odchudzać go drastycznymi metodami powolna utrata wagi będzie dużo bardziej bezpieczna.
Badania profilaktyczne u psów mających predyspozycje do choroby to kolejna istotna pozycja w działaniach profilaktycznych. U dużych ras warto przeprowadzić takie badania ok. 18 miesiąca życia. Pozwolą one na ocenę rozwoju szczeniaka, sprawdzenie, czy kości i mięśnie układają się we właściwy sposób i czy możliwe jest wystąpienie schorzenia. W przypadku stwierdzenia zmian można jeszcze zapobiec postępowi dysplazji poprzez odpowiednią dietę oraz zmianę stylu życia.
Ważne jest również to, aby zadbać o właściwy rozwój mięśni i stawów szczeniaka. Do osiągnięcia przez niego 1 roku życia nie należy zmuszać go do nadmiernego ruchu, czyli biegania przy rowerze, intensywnych zabaw, takich jak frisbee i innych podobnych aktywności.
Wczesne wykrywanie choroby jest szczególnie ważne dla hodowców psów rasowych, ponieważ w wypadku stwierdzenia dysplazji istnieje zagrożenie jej występowania u kolejnych pokoleń.
Objawy dysplazji
Pierwsze objawy dysplazji mogą wystąpić nawet ok. 2-3 miesiąca życia, jednak najwyraźniejsze zmiany można zaobserwować w czasie najszybszego wzrostu, czyli ok. 6 miesiąca życia. Jednym z zachowań, które powinny nas zainteresować jest tzw. falujący chód pies idąc zarzuca tyłem swojego ciała. Do innych objawów można zaliczyć również niechęć do ruchu (zwłaszcza do porannych spacerów), problemy ze wstawaniem, szybkie zmęczenie i polegiwanie w trakcie ruchu, kulawienie i królicze skoki. W bardziej zaawansowanych przypadkach może pojawić się nawet niedowład. Chore psy mają także problemy z wspinaniem się i częściej kładą się na boku, ponieważ leżenie na wprost sprawia im ból.
Leczenie dysplazji
Leczenie dysplazji można podzielić na leczenie zachowawcze i operacyjne. Leczenie zachowawcze stosuje się przy słabo rozwiniętych formach choroby. Ma ono na celu zapobieganie dalszemu postępowi i polega na zmianie stylu życia, właściwym odżywianiu oraz regulację ruchu. Weterynarz może również zalecić stosowanie odpowiednich preparatów ograniczających powstawanie stanów zapalnych. Leczenie operacyjne to jedyny sposób na wyleczenie zaawansowanych stadiów dysplazji. Obejmuje ono różne zabiegi, które są dostosowywane do wieku i stanu zdrowia psa.