Odrobaczanie jest jednym z najbardziej podstawowych zabiegów wykonywanych przez lekarzy weterynarii. Polega ono na podaniu zwierzęciu specyficznego środka farmakologicznego i jest stosowane zarówno w celu profilaktyki, jak i leczenia w momencie, gdy w organizmie pupila wykryte zostały pasożyty. Pomimo, że zabieg ten usuwa wszelkie niechciane drobnoustroje z przewodu pokarmowego psa, niezwykle istotnym jest fakt, że w przypadku odrobaczania nie można mówić o działaniu prewencyjnym. Organizm zwierzęcia po otrzymaniu środka nie wytwarza przeciwciał, przez co ponowne zarażenie się endopasożytami może nastąpić w praktycznie każdym momencie. Niektórzy opiekunowie rezygnują więc z regularnego odrobaczania, a zamiast tego decydują się na badanie kału swojego pupila.
Pasożyty dzielą się na zewnętrzne oraz wewnętrzne (endopasożyty), których dotyczy odrobaczanie. W tej kategorii wyróżnia się natomiast warianty jelitowe oraz pozajelitowe, a to, jakimi pasożytami może zarazić się pies, zależy od wielu czynników – w tym miejsca jego pobytu, diety oraz trybu życia.
Spis treści
Odrobaczanie psa i szczeniaka
O ile odrobaczanie u dorosłego psa staje się pewnego rodzaju rutynowym zabiegiem, tak u szczeniąt pełni ono niezwykle ważną funkcję. Są one bowiem o wiele bardziej narażone na wszelkie pasożyty, które w ich małych ciałach mogą wyrządzić naprawdę poważne szkody. Co więcej, w ogromnej ilości przypadków szczeniaki rodzą się z drobnoustrojami obecnymi w ich organizmach, nawet jeśli ich matki były odrobaczane. Z pewnością nie należy więc rezygnować z zabiegu, ani go lekceważyć. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że niektóre z pasożytów z łatwością są w stanie przedostać się do organizmów innych zwierząt domowych, a nawet ludzi.
Skąd biorą się robaki u psa?
Każdy pupil na swojej drodze spotyka mnóstwo okazji, aby zarazić się pasożytami. Obejmują one nawet codzienne czynności, często niekontrolowane przez właścicieli. Najczęściej jednak dochodzi do tego drogą pokarmową, poprzez spożywanie zanieczyszczonego pokarmu, czy picie brudnej wody – na przykład z kałuży. Ponadto pupil jest również w stanie dostarczyć pasożyty do swojego organizmu poprzez bezpośrednie ich zjedzenie. Przykładem takiego zjawiska jest połykanie pcheł, które natomiast niejednokrotnie przenoszą tasiemce.
Zarobaczenie u szczeniąt
W przypadku szczeniąt wyróżnia się dwie główne możliwości zarażenia. Pierwszą z nich jest droga laktogenna. Pasożyty są wówczas przenoszone wraz z mlekiem matki, które spożywa pupil. W drugim przypadku natomiast szczenię rodzi się z już obecnymi w organizmie pasożytami. Sytuacja ta może mieć miejsce nawet wtedy, gdy w ciele matki znajdują się nieaktywne larwy, zagnieżdżone w tkankach. Dużą rolę odgrywają wówczas zmiany hormonalne mające miejsce w trakcie ciąży – uaktywniają one zalegające pasożyty, które następnie wnikają do łożyska wraz z krwią.
Jakie są objawy zarobaczenia?
Symptomy towarzyszące zarobaczeniu mogą być niezwykle zróżnicowane, ponieważ zależą one nie tylko od tego, jakim pasożytem zaraził się pupil, ale również od stanu jego zdrowia, wieku oraz chorób towarzyszących.
Do najczęstszych, możliwych do obserwacji objawów, z pewnością należy zaliczyć uporczywe przełykanie śliny oraz „saneczkowanie”, czyli odruch, podczas którego pies przyjmuje pozycję siedzącą, jednocześnie odpychając się od podłoża przednimi łapami.
Zarobaczenie może jednak objawiać się na wiele innych sposobów, będących znacznie groźniejszymi dla zdrowia i samopoczucia psa. Należą do nich między innymi:
Należą do nich między innymi:
- Wymioty,
- Biegunki,
- Zaparcia,
- Apatia,
- Silne bóle brzucha,
- Wzdęcia,
- Anemia,
- Pogorszenie stanu skóry,
- Problemy z układem oddechowym,
- Objawy neurologiczne,
- Hipoglikemia,
- Utrata wagi.
Z pewnością należy więc podkreślić, że jakiekolwiek zaobserwowane objawy, nawet te najmniejsze i niejednoznaczne, powinny być niezwłocznie konsultowane z lekarzem weterynarii. Szybka reakcja opiekunów nieraz jest w stanie nie tylko zapobiec dalszemu pogorszeniu stanu zdrowia zwierzęcia, ale i znacznie poważniejszym konsekwencjom.
Co ile odrobaczać psa?
Program odrobaczania według ESCCAP (Europejska Rada Konsultacyjna do spraw Parazytoz Zwierząt Towarzyszących) jest niezwykle złożony, a jego podział obejmuje zarówno wiek pupila, jak i ukierunkowanie na zwalczanie poszczególnych pasożytów.
Odrobaczanie szczeniąt powinno zostać rozpoczęte od drugiego tygodnia życia, następnie co 14 dni aż do dwóch tygodni po odsadzeniu. Kolejne zabiegi należy natomiast przeprowadzać co 4 tygodnie, aż do 6 miesiąca życia. Częste odrobaczanie szczeniąt jest spowodowane cyklem rozwojowym glisty psiej, czyli pasożytów znajdujących się w organizmach psich dzieci.
Schemat odrobaczania dorosłych psów jest już nieco bardziej skomplikowany, ponieważ uwzględnia szereg różnorodnych czynników – wszystkie z nich zostały umieszczone w poniższej tabeli.
Schemat odrobaczania dorosłych psów
Grupa wg ESCCAP
Tryb życia psa
Odrobaczanie/badanie kału
A
Pies przebywa tylko w pomieszczeniach lub wychodzi na zewnątrz, ale nie ma bezpośredniego kontaktu z: parkami, piaskownicami, placami zabaw, ślimakami i pomrowami, surowym mięsem lub zwierzętami drapieżnymi
1-2 razy w roku przeciwko nicieniom lub badanie kału co 6 miesięcy.
B
Pies wychodzi na zewnątrz i ma bezpośredni kontakt z: parkami, piaskownicami, placami zabaw lub innymi psami. Pupil nie zjada padliny i/lub nie wychodzi na zewnątrz bez dozoru (aby polować). Nie ma skłonność do zjadania „wszystkiego”. Nie zjada pomrowów i ślimaków i/lub nie ma dostępu do odpadów poubojowych.
4 razy w roku przeciwko nicieniom lub badanie kału co 3 miesiące.
C
Pies wychodzi na zewnątrz i ma bezpośredni kontakt z: parkami, piaskownicami, placami zabaw lub innymi psami. Pupil zjada padlinę i/lub wychodzi na zewnątrz bez dozoru (aby polować). Ma skłonność do zjadania „wszystkiego”. Zjada pomrowy i ślimaki i/lub surowe mięso lub ma dostęp do odpadów poubojowych
4-12 razy w roku przeciwko nicieniom i tasiemcom, zależnie od analizy ryzyka. Badanie kału nie jest alternatywą dla odrobaczania.
D
Pies przebywa na terenach endemicznego występowania tasiemca, zjada padlinę i/lub gryzonie, wychodzi na zewnątrz bez nadzoru.
Comiesięczne odrobaczanie przeciwko tasiemcom. 4-12 razy w roku odrobaczanie przeciwko nicieniom, zależnie od analizy ryzyka. Badanie kału nie jest alternatywą dla odrobaczania.
źródło: esccap.pl
Tabletki na odrobaczanie psa
Pytań o to, jakim preparatem najlepiej jest odrobaczyć psa, można spotkać niezwykle dużo. Zasadniczo rzecz biorąc, wyróżnia się cztery główne sposoby odrobaczania, a należą do nich pasty, tabletki, preparaty w formie płynnej oraz typu spot-on. Należy jednak podkreślić, że decyzja o wyborze konkretnego sposobu odrobaczania powinna zależeć tylko i wyłącznie od wykfalifikowanego lekarza weterynarii. Zapoznanie się ze spektrum działania każdego z nich jest oczywiście jak najbardziej pożądane, jednak ostateczną decyzję zawsze podejmuje fachowiec. Dokonuje on bowiem określenia ryzyka zarobaczenia, a następnie dobiera preparat odpowiedni dla danego zwierzęcia. Pod uwagę brana jest wówczas cała lista różnorodnych czynników, obejmujących zarówno wiek pupila, jak i kwestie bardziej złożone, takie jak tryb jego życia, potencjalne narażenie na pasożyty, a nawet kondycja czy też wszelkie choroby współistniejące.
Zdecydowanie najczęstszą formą preparatu podawanego czworonogom są tabletki, których wybór jest ogromny. Dobierane są w zależności od masy ciała pupila, a pies powinien spożyć je doustnie. Na chwilę obecną rynek oferuje niezwykle szeroki wybór różnego rodzaju tabletek odrobaczających, dostępnych w rozmaitych kształtach, rozmiarach, a także smakach. Nie zmienia to jednak faktu, że niektóre czworonogi zrobią wszystko, aby „wykręcić się” z obowiązku przyjęcia preparatu. Wówczas warto poprosić lekarza weterynarii o dobranie alternatywnego środka, który będzie w stanie zapewnić takie samo działanie w zmienionej, a także łatwiejszej do podania formie.
Sprawdź naszą ofertę produktów chroniących psy przed pasożytami:
Sklep Zoologiczny KrakVet.pl
Szeroki wybór artykułów na pasożyty
Data publikacji: 16.12.2021