Choroby skóry u psa to jeden z częstszych problemów zdrowotnych, z którym jako lekarz weterynarii stykam się na co dzień w pracy. Problemy dermatologiczne u psów powodowane są wieloma czynnikami.
Zarówno obraz kliniczny, jak i objawy chorób skóry u psa, mimo różnorodnych przyczyn, często są podobne. Dlatego też w postawieniu diagnozy lekarskiej istotne jest wykonywanie badań dodatkowych, aby móc prawidłowo zidentyfikować schorzenie i wdrożyć odpowiednie leczenie.
W poniższym artykule postaram się przybliżyć Tobie zagadnienia związane z chorobami skóry u psa spowodowanymi pasożytami skórnymi. A więc słowem wstępu…
Choroby skóry u psa – przyczyny
Choroby skóry u psa mogą być spowodowane różnymi czynnikami. Wśród nich możemy wymienić przyczyny:
- Bakteryjne
- Pasożytnicze
- Grzybicze
- Alergiczne
- Immunologiczne
- Wirusowe i pierwotniacze
- Genetyczne
- Rozrostowe/nowotworowe
Nie sposób opisać wszystkich schorzeń dermatologicznych w jednym artykule, dziś skupię się więc na pasożytniczych chorobach skóry u psa.
Choroby skóry u psa – objawy
Pomimo tego, iż choroby skóry u psa mogą mieć różne przyczyny i patogenezę, jak już wspomniałam, ich objawy często są podobne. Do najczęstszych objawów problemów skórnych u psa należą:
- Świąd, a co za tym idzie, uporczywe drapanie się przez czworonoga.
- Wyłysienia na skórze.
- Nadmierne wypadanie sierści.
- Zaczerwienienie skóry.
- Hiperpigmentacja (przebarwienia w odcieniach brązu) skóry.
- Zmiany skórne takie jak rumień, grudki, krosty.
- Nadmierna produkcja łoju (łojotok suchy lub mokry).
- Nieprzyjemny zapach skóry.
Pasożytnicze choroby skóry u psa
Jedną z częstszych przyczyn chorób skóry u psa są pasożyty skórne, a wśród nich zapewne dobrze Ci znane pchły i kleszcze. Większość pasożytów bytujących na skórze czworonoga wywołuje jej silny świąd, a co za tym idzie nieustanne i uporczywe drapanie przez psa.
Pies, intensywnie i często drapiąc swoje ciało, powoduje zaczerwienienie skóry, uszkodzenia włosa i powstawanie uszkodzeń powłoki skórnej. Samouszkodzenia na skórze sprzyjają wtórnym infekcjom, ponieważ rany stanowią bramę wejścia dla drobnoustrojów znajdujących się na skórze. Dlatego też pasożytnicze choroby skóry u psa mogą być powikłane innymi czynnikami, na przykład bakteriami czy grzybami.
Sprawdź: Jak pozbyć się pcheł?
Pchły
Psy, które nie są alergikami na ślinę pchły, mogą być bezobjawowymi nosicielami pcheł i nie wykazywać żadnych objawów infekcji skóry. Sprawa nieco się komplikuje, jeśli Twój pies jest alergikiem i w kontakcie ze śliną pchły w jego organizmie dochodzi do silnej reakcji układu immunologicznego. Schorzenie to nazywamy alergicznym pchlim zapaleniem skóry (w skrócie APZS). Świąd znacznego stopnia oraz wtórne infekcje, najczęściej bakteryjne, wymagają kompleksowego leczenia. Więcej na temat psich chorób alergicznych napisałam w innym artykule:
Zobacz: Mój pies się drapie! Co nieco o psich alergiach
Rozpoznanie infestacji pchłami lekarz weterynarii stwierdza w oparciu o znalezienie osobników pcheł na ciele Twojego czworonoga, lub też znalezienie odchodów pcheł na skórze. Tu pomocny może być tak zwany test bibułowy. Polega on na roztarciu ciemnych ziarenek (pchlich odchodów), znalezionych na ciele psa, na wilgotnej bibule. Uzyskanie koloru czerwonego potwierdza obecność pcheł.
Leczenie pcheł opiera się na stosowaniu preparatów profilaktycznych przeciwpchelnych. Dostępne są preparaty w formie tabletek, kropli typu spot-on bądź obroży. Jeśli inwazja pcheł jest znaczna, konieczne może być również zastosowanie preparatów przeciwpchelnych do powierzchni i przedmiotów.
Psy cierpiące na alergiczne pchle zapalenie skóry bardzo często wymagają również antybiotykoterapii oraz zastosowania leków przeciwświądowych.
Nużyca/demodekoza
To choroba skóry u psa, która najczęściej występuje u młodych psów (pomiędzy trzecim a osiemnastym miesiącem życia) lub u psów z obniżoną odpornością i chorobami współistniejącymi (cukrzyca, niedoczynność tarczycy, nadczynność kory nadnerczy).
Nużyca najczęściej objawia się wyłysieniami na ciele. Na dalszym etapie choroby może pojawić się liszajowacenie (czyli najprościej mówiąc zgrubienie) i hiperpigmentacja skóry, a także różne zmiany skórne (np. strupy czy krosty). Może wystąpić także świąd i wtórne ropne zapalenie skóry.
Diagnoza demodekozy opiera się na stwierdzeniu obecności pasożytów w zeskrobinie skórnej (naskórka pobranego metodą zeskrobywania za pomocą ostrza, najczęściej skalpela). Znalezienie nużeńca nie zawsze jest proste, ponieważ pasożyty te żyją w głębokiej warstwie naskórka. Dlatego też zeskrobina pobrana w celu diagnostyki nużycy musi być naprawdę głęboka.
Leczenie nużycy powinno być dostosowane do formy tej choroby skóry u psa. Wyróżnia się demodekozę miejscową i uogólnioną. O ile leczenie formy miejscowej zwykle nie sprawia trudności i bardzo często dochodzi do samoistnego powrotu czworonoga do zdrowia, o tyle nużyca uogólniona może przysporzyć trudności.
W leczeniu demodekozy stosuje się szamponoterapię, leki przeciwpasożytnicze i leki stymulujące odporność. Niejednokrotnie konieczne jest również zastosowanie kilkutygodniowej antybiotykoterapii. Pełny powrót psa do zdrowia może potrwać nawet kilka miesięcy.
Świerzb
Ta choroba skóry u psa wywoływana jest przez świerzbowca drążącego będącego przedstawicielem roztoczy. Infekcja manifestuje się bardzo silnym świądem, co w efekcie prowadzi do powstawania różnych zmian skórnych. Możemy do nich zaliczyć wyłysienia, grudki, strupy, zaczerwienienia skóry oraz uszkodzenia naskórka. Świerzb skórny często dotyczy psów przebywających w większych skupiskach, na przykład w schroniskach dla zwierząt.
Podobnie jak w przypadku nużycy, aby potwierdzić tą chorobę skóry u psa, lekarz weterynarii powinien wykonać zeskrobinę skórną w celu potwierdzenia obecności pasożytów w naskórku. W leczeniu infestacji Świerzbowca drążącego stosuje się leki przeciwpasożytnicze, szamponoterapię i w razie potrzeby leki hamujące świąd.