Wilczarz irlandzki (Irish wolfhound)

Wilczarz irlandzki, zwany także irish wolfhound, to największy przedstawiciel psów z grupy chartów. Dawniej gościł on przede wszystkim na królewskich dworach, gdzie był symbolem prestiżu oraz wysokiej pozycji. Dziś wilczarz irlandzki z powodzeniem odnajduje się w roli wiernego i oddanego towarzysza, jednak wymaga przy tym szacunku, odpowiedniego podejścia, a także jasno określonych zasad. Rasa nie da bowiem wejść sobie na głowę, a błędnie poprowadzony pies może stać się prawdziwym utrapieniem dla swoich opiekunów.

Czego więc potrzebuje wilczarz irlandzki? Jak prawidłowo opiekować się czworonogiem i zaspokoić wszystkie jego potrzeby? Odpowiedzi na te, a także wiele innych kluczowych pytań, znajdują się w dalszej części poniższego artykułu.

Zobacz również: Niezwykłe rasy psów z całego świata

Podstawowe informacje

rozmiar	masa: ok. 40 kg u suk, min. 54,5 kg u psów wzrost: min. 79 cm
maść	czarna, biała, pręgowana, płowa, szara, ruda
długość życia	od 6 do 10 lat
główne cechy	cierpliwe, lojalne, rozważne

Wygląd i wzorzec rasy

Zgodnie z oficjalną klasyfikacją Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI), wilczarz irlandzki zaliczany jest do grupy X – Charty, a także sekcji 2, która obejmuje charty szorstkowłose.

Wzorzec zakłada, iż wysokość w kłębie przedstawicieli tej rasy powinna wynosić co najmniej 71 cm w przypadku suczek oraz minimum 79 cm w przypadku samców. Jeśli natomiast chodzi o wagę wilczarza irlandzkiego, u suczek powinna ona wynosić co najmniej 40,5 kg, natomiast u samców minimum 54,5 kg. Warto jednocześnie zaznaczyć, że okres wzrostu rasy trwa bardzo długi czas, tym samym kończąc się nawet w wieku ponad 3 lat.

Pomimo dużych rozmiarów, rasa cechuje się smukłą i muskularną budową, jednocześnie poruszając się lekko i zgrabnie. Grzbiet wilczarza irlandzkiego jest długi, a klatka piersiowa szeroka i głęboka. Znaczących rozmiarów ogon delikatnie zakręca się ku górze, a kończyny wyróżniają się prostą i mocną formą. Głowa czworonoga jest stosunkowo długa, podobnie jak jego kufa. Oczy przyjmują ciemną barwę, a drobne uszy niejednokrotnie porównuje się z płatkami róży.

Okrywa wilczarza irlandzkiego złożona jest z dwóch warstw, w tym szorstkiej i twardej warstwy wierzchniej oraz miękkiego podszerstka. Sierść zwierzęcia równomiernie pokrywa całe jego ciało, a wśród dopuszczalnych odmian kolorystycznych wyróżnia się przede wszystkim takie odcienie, jak chociażby:

• Szary;
• Czarny;
• Pręgowany;
• Rudy;
• Pszeniczny;
• Jednolicie biały;
• Szaroniebieski.

Wzorzec akceptuje również białe znaczenia na przedpiersiu, białe plamki na końcu ogona, a także białe palce. Ponadto rasa często posiada również czarną maskę, czyli ciemniejsze umaszczenie w obrębie kufy oraz uszu.

Szczeniaki i hodowla

Pomimo tego, że wilczarz irlandzki nie należy do najpopularniejszych ras psów, zakup czworonoga nie powinien stanowić większego problemu. Przed podjęciem tej decyzji należy jednak dokonać precyzyjnego rozeznania, a w razie konieczności warto również zasięgnąć porady u miłośników tej rasy. Wilczarze irlandzkie wykazują bowiem pewne predyspozycje do specyficznych chorób genetycznych, a hodowcy powinni dokładać wszelkich starań, aby eliminować ryzyko ich występowania. Z tego względu każdy potencjalny nabywca ma prawo poprosić hodowcę, aby ten umożliwił wgląd nie tylko w warunki, w jakich przebywają oferowane psy, ale również w dokumentację medyczną czworonogów. Dzięki temu możliwe jest uniknięcie poważnych komplikacji zdrowotnych, które niejednokrotnie przynoszą zwierzętom ogrom cierpienia, a opiekunom spore dawki stresu oraz wydatków.

Ceny szczeniąt

Powszechnie przyjęło się uznawać, iż rasowe szczenięta wilczarza irlandzkiego kosztują od 3500 do nawet 7000 zł. Na koszty związane z zakupem czworonoga wpływają przy tym takie czynniki, jak chociażby renoma hodowli, pochodzenie i osiągnięcia rodziców zwierzęcia, a nawet jego płeć oraz barwa sierści. Każdy hodowca ma przy tym możliwość do indywidualnej wyceny oferowanych psiaków zgodnie z własnym uznaniem.

Podejrzenia powinny jednak wzbudzać zaskakująco tanie oferty oraz ogłoszenia mówiące o „psach w typie rasy”. W znaczącej większości przypadków świadczą one bowiem o pseudohodwoli, w której szczenięta nie posiadają rodowodów. Wówczas wzrasta również ryzyko występowania różnorodnych chorób i wad wrodzonych charakterystycznych dla rasy.

Niezwykle istotnym okazuje się również fakt, iż do ceny każdego szczeniaka należy również doliczyć koszty związane z wystawieniem dokumentu, jakim jest zezwolenie na posiadanie charta.

Zezwolenie na posiadanie charta – co to jest?

Zezwolenie na posiadanie charta to dokument, który uprawnia hodowców i właścicieli chartów oraz ich mieszańców do opieki nad nimi w zgodzie z prawem. Ze względu na fakt, iż charty są psami o niezwykłych umiejętnościach, a także dużej sile i sprawności, ich posiadanie jest regulowane poprzez prawo łowieckie, a konkretnie – ustawę z dnia 13 października 1995 roku.

We wspomnianym dokumencie kluczowe znaczenie mają zasadniczo dwa artykuły:

• „Art. 10. Posiadanie i hodowanie lub utrzymywanie chartów rasowych lub ich mieszańców wymaga zezwolenia starosty.”
• „Art. 52. Kto: 4) hoduje lub utrzymuje bez zezwolenia charty rasowe lub ich mieszańce, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.”

W związku z tym każda osoba, która posiada lub planuje wejść w posiadania zarówno rasowego charta, jak i czworonoga będącego mieszanką charta i innej rasy, jest absolutnie zobowiązana do uzyskania odpowiedniego zezwolenia. Przepisy te dotyczą również wilczarza irlandzkiego, który zaliczany jest do grupy chartów.

Zezwolenie powinno być wystawione już przed pojawieniem się zwierzęcia w nowym domu. Aby je otrzymać koniecznym okazuje się złożenie odpowiedniego wniosku, który powinien być dostępny na stronie wybranego Urzędu Miejskiego lub Starostwa. Niezbędne jest również złożenie opłaty, która na dzień dzisiejszy wynosi 82 zł. Następnie opiekunowie powinni wypełnić oświadczenie mające stanowić dowód, że pies nie będzie wykorzystywany w celach łowieckich.

Procedura przyznawania zezwolenia nie powinna przekraczać granicy 30 dni. W trakcie jej trwania urzędnicy mogą wymagać udostępnienia do kontroli miejsca, w którym ma przebywać pies. Wówczas sprawdzana jest przede wszystkim jakość zabezpieczeń.

Istotnym jest przy tym fakt, iż wystawione zezwolenie dotyczy tylko i wyłącznie danego psa oraz konkretnego miejsca, w którym będzie on trzymany. Jeśli więc w późniejszym czasie planowany jest zakup kolejnego charta, opiekunowie są zmuszeni do ponownego ubiegania się o zezwolenie. Ponadto zaleca się, aby podczas różnorodnych wyjazdów i podróży zawsze posiadać ze sobą kopię otrzymanego zaświadczenia.

Historia rasy

Archeologowie zakładają, iż historia wilczarza irlandzkiego sięga nawet 1400 r. p.n.e. Świadczą o tym między innymi czaszki psów odnalezione podczas wykopalisk w hrabstwie Meath (Irlandia), które swoją budową przypominają czaszki współczesnych przedstawicieli tej rasy.

Uznaje się również, że przodkowie wilczarzy, czyli psy w typie greyhounda, są silnie powiązani z kulturą Celtów.

Rasę umiłowali sobie przede wszystkim irlandzcy władcy, a posiadanie wilczarza było wówczas niezwykłym przywilejem, tym samym świadcząc o wysokiej pozycji i majątku. Dawniej czworonogi te kosztowały nawet dwukrotnie więcej niż sportowe konie, a za próbę skrzywdzenia lub zabicie wilczarza groziły surowe kary.

Z biegiem czasu populacja przedstawicieli tej rasy w obrębie Wysp Brytyjskich drastycznie zmalała. Problem był tak znaczący, że w 1652 roku całkowicie zakazano wywozu wilczarzy.   

Dawniej wilczarze wykorzystywano głównie do polowań, przy których spisywały się one jak nikt inny. Z powodzeniem radziły sobie z pogonią za lisami, jeleniami, a nawet wilkami. Niestety, wraz z rozpowszechnieniem broni palnej, psy tej rasy zasadniczo przestały być potrzebne, przez co niemal całkowicie wyginęły. 

Za odratowanie wilczarza irlandzkiego odpowiada Kapitan George A. Graham – brytyjski żołnierz, historyk oraz hodowca psów. Mężczyzna odnalazł kilka ocalałych przedstawicieli ówczesnych wilczarzy, które, jak się okazało, nie zachowały cech typowych dla swoich przodków. Dlatego też Graham skrzyżował je prawdopodobnie z deerhoundem, borzojem, mastifem tybetańskim oraz dogiem niemieckim.

Pierwszy Klub Wilczarza Irlandzkiego powstał w 1885 roku, natomiast angielski Kennel Club uznał rasę w 1897 roku.

Zobacz: Pies myśliwski – co czyni psa dobrym towarzyszem polowania?

Wilczarz irlandzki – charakter i usposobienie

Wśród cech wilczarza irlandzkiego, które widnieją w oficjalnym wzorcu rasy, wyróżnia się między innymi odwagę, zrównoważenie, a także lojalność. Co więcej, osobniki wykazujące agresywne zachowania i reakcje nie powinny być dopuszczane do reprodukcji. Niepożądana jest również nadmierna lękliwość oraz nadpobudliwość.

W okresie młodości wilczarz irlandzki jest żywiołowym, aktywnym i niezwykle ruchliwym psem, jednak z biegiem czasu jego temperament ulega stabilizacji, przez co zwierzę staje się o wiele spokojniejsze i bardziej stonowane.

Rasa określana jest jako wrażliwa i wierna, a jej przedstawiciele w znaczącym stopniu przywiązują się do swoich opiekunów. Zazwyczaj psy wybierają sobie jednak głównego właściciela, którego traktują jak niezwykle ważną postać. Ze względu na specyfikę funkcjonowania całkowicie niewskazanym jest, aby wilczarz irlandzki pełnił funkcję psa stróżującego, który całe swoje życie spędza na uwięzi lub w zamknięciu. Rasa wymaga bowiem bliskiego kontaktu z człowiekiem, a jego brak może skutkować wycofaniem, apatią, a nawet zachowaniami agresywnymi.

Wilczarz irlandzki, jak przystało na psy z grupy chartów, jest urodzonym biegaczem. Dlatego też na porządku dziennym będzie on potrzebował odpowiednich dawek ruchu i aktywności fizycznej na otwartej przestrzeni. Krótkie spacery wokół bloku zdecydowanie nie będą więc wystarczające, podobnie jak sporadyczne przechadzki do pobliskiego parku. Jeśli zwierzę nie zyska możliwości swobodnego „wybiegania się”, niespożytkowaną energię chętnie przeznaczy na rozrabianie w obrębie domu lub mieszkania.

Wychowanie i tresura

Pomimo dużej inteligencji oraz chęci do nabywania nowych umiejętności, tresura wilczarza irlandzkiego nie należy do najłatwiejszych. Rasa cechuje się bowiem stosunkowo dużą potrzebą samodzielności i niezależności, przez co jej przedstawiciele z pewnością nie będą w pełni oddanymi towarzyszami człowieka. Opiekunowie czworonoga nie powinni więc oczekiwać od niego całkowicie bezwzględnego posłuszeństwa, jednak nie oznacza to, że należy zrezygnować ze szkolenia.

W wychowaniu wilczarza irlandzkiego kluczową rolę odgrywa połączenie konsekwencji z łagodnym i przyjaznym nastawieniem. Koniecznym jest przy tym unikanie wszelkich metod awersyjnych, a także zmuszania zwierzęcia do wykonywania konkretnych poleceń w trybie natychmiastowym. O wiele lepszym rozwiązaniem okazuje się odpowiednia zachęta, na przykład w postaci pozytywnych wzmocnień, wśród których wyróżnia się pochwały, pieszczoty, a także ulubione smakołyki pupila.

Co więcej, rasa nie przepada za nadmierną monotonią w wykonywanych ćwiczeniach, gdyż najzwyczajniej wywołuje ona nudę. Dlatego też szkolenie powinno opierać się o wdrażanie pewnych urozmaiceń. Warto jednocześnie delikatnie skrócić czas przeznaczony na nabywanie nowych umiejętności, aby zapobiec uczuciu znudzenia.

Niezwykle istotnym okazuje się przy tym fakt, iż wilczarz irlandzki to wrażliwy i czuły pies, który w codziennym funkcjonowaniu potrzebuje troski, uwagi, a także cierpliwości. Ponadto znaczącą rolę w wychowaniu czworonoga odgrywa również socjalizacja polegająca na zapoznawaniu pupila z innymi zwierzętami, ludźmi, sytuacjami, a także bodźcami. W przeciwnym razie psiak może stać się nadmiernie lękliwy, co z kolei wywiera negatywny wpływ na prawidłowy rozwój psychiczny wilczarza.

Zarówno socjalizację, jak i szkolenie, należy rozpocząć już od okresu szczenięcego. Wśród podstawowych komend, które powinien znać każdy przedstawiciel tej rasy, wyróżnia się przede wszystkim powrót do opiekuna, a także pozostawanie u jego boku. Wilczarz irlandzki posiada bowiem silny instynkt pogoni za uciekającą zwierzyną, co niejednokrotnie przyczynia się do przypadkowych ucieczek, a także nadmiernie stresujących sytuacji. Ich uniknięcie będzie jednak możliwe przy odpowiednim szkoleniu.

Zabawki dla wilczarza irlandzkiego

Wilczarz irlandzki, jak niemal każdy inny pies, z radością oddaje się rozmaitym zabawom i aktywnościom na świeżym powietrzu, szczególnie w towarzystwie ukochanych opiekunów. W celu umilenia wspólnego czasu z pewnością warto więc zaopatrzyć się w odpowiednio dopasowane i wytrzymałe zabawki, wśród których wyróżnia się rozmaite piłki, frisbee, akcesoria sznurkowe, a także gryzaki lub pluszaki.

Co więcej, doskonałym rozwiązaniem w przypadku wilczarza irlandzkiego okazują się również akcesoria interaktywne oraz zabawki typu Kong, które, oprócz rozwijania umiejętności czworonoga, są również w stanie ograniczyć odczuwanie przez niego lęku, strachu, a także nadmiernej ekscytacji.

Wilczarz irlandzki – pielęgnacja

Powszechnie przyjęło się uznawać, iż odpowiednio żywiony wilczarz irlandzki nie będzie wymagał nadmiernie skomplikowanej pielęgnacji. Wówczas jego sierść wypada bowiem w umiarkowanym stopniu, tym samym nie będąc problematyczną.

Wśród zabiegów pielęgnacyjnych wyróżnia się przede wszystkim regularne wyczesywanie sierści zwierzęcia przy użyciu szczotki lub grzebienia o szerokim rozstawie ząbków. Dzięki temu możliwe jest dokładne usunięcie martwych włosów oraz zalegającego podszerstka. Ponadto warto wyposażyć się również w grzebień do rozczesywania brody i obszarów w okolicy głowy, a także nieco bardziej wrażliwych miejsc na ciele pupila.

Kąpiele powinny odbywać się w miarę potrzeby, czyli w momencie, gdy wygląd skóry i sierści wyraźnie wskazuje na zabrudzenie. W tym celu przydatnym okazuje się szampon dla psów szorstkowłosych. Warto jednak zaznaczyć, że zbyt częste kąpiele, a także nieodpowiednio dopasowane kosmetyki, są w stanie znacząco pogorszyć stan i wygląd sierści czworonoga.

Na bieżąco należy jednocześnie kontrolować wygląd i stan oczu, uszu oraz jamy ustnej czworonoga. Nieraz wskazanym jest również delikatne skracanie pazurów wilczarza, choć bardzo często pies robi to samodzielnie w naturalny sposób.

Dieta i żywienie

Specyfika funkcjonowania rasy oraz jej potrzeby żywieniowe sprawiają, że utrzymywanie wilczarza irlandzkiego w odpowiedniej kondycji niejednokrotnie okazuje się zaskakująco kosztowne. Dieta zwierzęcia powinna być przy tym dopasowana do jego wieku, okresu rozwojowego, stanu zdrowia, a także stopnia aktywności fizycznej. Istotne jest też, by wybrać karmę odpowiednią dla olbrzymich ras.

W żywieniu szczeniąt kluczową rolę odgrywa kaloryczność serwowanych pokarmów. Zasadniczo rzecz biorąc, opiekunowie muszą zadbać o to, aby pies rósł możliwie najwolniej. Dlatego też podstawą diety czworonoga na tym etapie powinno być wysokiej jakości białko. W karmie niewskazane są natomiast dodatki w postaci wysokokalorycznych zbóż, a także soi. Decydując się na zakup karmy komercyjnej należy więc zwracać szczególną uwagę na jej skład oraz kaloryczność.

Sprawdź: Karma dla psa z wysoką zawartością mięsa

Dzienna porcja karmy powinna zostać podzielona na dwa odrębne posiłki. Zaleca się również, aby po każdym posiłku pies miał możliwość odpoczynku przez co najmniej godzinę. Tego typu działanie zapobiega poważnym komplikacjom zdrowotnym, w tym rozszerzeniu i skrętowi żołądka czworonoga.

Wilczarz irlandzki osiąga dorosłość około 3. roku życia. Wówczas możliwe będzie wdrożenie nieco bardziej kalorycznej diety, jednak opiekunowie stale powinni kontrolować ilość spożywanych przez psa kalorii. Niemniej jednak, po osiągnięciu dorosłości pies może być żywiony w nieco mniej restrykcyjny sposób, choć jego pokarmy wciąż powinny cechować się najwyższą możliwą jakością.

Dieta BARF

Właściciele rasy bardzo często decydują się na samodzielne przygotowywanie posiłków dla swoich podopiecznych, co odbywa się zgodnie z zasadami diety BARF. Takie rozwiązanie wymaga jednak nie tylko odpowiednich ilości czasu i zaangażowania, ale również wiedzy. Przy diecie BARF niezbędna okazuje się bowiem suplementacja poszczególnych witamin i minerałów, która jednak nie powinna odbywać się na własną rękę. Dlatego też, aby odpowiednio dopasować ilości poszczególnych składników w codziennych posiłkach zwierzęcia, wskazanym jest zasięgnięcie porady u specjalisty w dziedzinie weterynarii lub psiej dietetyki. Pozwala to bowiem na uniknięcie rozmaitych komplikacji i powikłań zdrowotnych wynikających z niedoborów oraz nadmiarów danych substancji odżywczych.

Zobacz: BARF – surowa dieta dla psa i kota

Sklep Zoologiczny KrakVet.pl

Szeroki wybór wysokiej jakości karm dla wilczarzy irlandzkich

Zdrowie i długość życia

Wilczarz irlandzki to wytrzymały i odporny pies, który dobrze radzi sobie w przypadku niekorzystnych warunków atmosferycznych. O wiele lepiej znosi on jednak chłód niż upały, podczas których każdy opiekun zwierzęcia powinien zadbać o zapewnienie mu chłodnego i zacienionego miejsca do odpoczynku, a także stałego dostępu do świeżej wody.

Niestety, rasa nie należy do długowiecznych. Długość życia jej przedstawicieli wynosi bowiem od 6 do 8 lat, przy czym wilczarze irlandzkie wykazują również znaczące predyspozycje do występowania rozmaitych chorób i wad genetycznych. Wśród nich zaznacza się przede wszystkim kardiomiopatię rozstrzeniową, czyli dolegliwość, która polega na rozszerzeniu jednej lub dwóch komór serca, co z kolei prowadzi do jego osłabienia, a w konsekwencji również braku możliwości odpowiedniego pompowania wystarczających ilości krwi niezbędnej do funkcjonowania.

W obrębie rasy spotykane są również takie dolegliwości, jak:

• Nowotwory (np. kostniakomięsak, czyli złośliwy nowotwór kości);
• Zespolenie wątrobowe;
• Postępujący zanik siatkówki (PRA);
• Choroba von Willebranda (zaburzenie krzepnięcia krwi);
• Epilepsja idiopatyczna;
• Rozszerzenie i skręt żołądka;
• Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych;
• Gnilec kości;
• Osteochondroza;
• Zapalenia płuc;
• Paraliż szczenięcy.

Wiele z wymienionych powyżej chorób niesie za sobą tragiczne skutki, w tym również śmierć czworonoga. Dlatego też opieka nad wilczarzem irlandzkim wymaga od właścicieli nie tylko zwiększonej uwagi pod względem wyglądu i zachowania pupila, ale również konieczności odbywania regularnych wizyt kontrolnych u specjalisty w dziedzinie weterynarii.

Co więcej, psy nie powinny być nadmiernie forsowane do osiągnięcia wieku co najmniej 2 lat. Całkowicie niewskazanym jest więc przemęczanie czworonoga, czy też umożliwianie mu niekontrolowanych pogoni, gdyż może to skutkować poważnymi komplikacjami zdrowotnymi na przestrzeni następnych lat.

U kogo sprawdzi się rasa?

Wilczarz irlandzki z pewnością nie będzie psem dla każdego. Specyfika funkcjonowania rasy sprawia, że o wiele lepiej odnajdzie się ona w domu z ogrodem niż w niewielkim mieszkaniu w centrum miasta. Ponadto wilczarz będzie również wymagał możliwości swobodnego „wybiegania się” na otwartej przestrzeni, dlatego też życie w mieście nie będzie dla niego w pełni odpowiednie.

Idealnym opiekunem dla wilczarza jest osoba zrównoważona, cierpliwa i spokojna, a przy tym taka, która dysponuje stosunkowo dużymi pokładami wolnego czasu i zaangażowania. Rasa, pomimo spokojnego usposobienia, jest bardzo czuła i wrażliwa, przez co błędne obchodzenie się z jej przedstawicielami może skutkować poważnymi konsekwencjami psychicznymi. Właściciele wilczarza muszą więc posiadać odpowiednie podejście do zwierzęcia, które opiera się na zrozumieniu jego natury, ale przy tym wykazywać się konsekwencją w działaniach.

Wilczarz irlandzki a dzieci

Ze względu na fakt, iż wilczarz irlandzki jest psem cierpliwym, wyrozumiałym oraz tolerancyjnym, bardzo dobrze odnajdzie się on w towarzystwie dzieci. Duże rozmiary i siła rasy sprawiają jednak, że wszelkie wspólne zabawy i interakcje z najmłodszymi pociechami powinny odbywać się pod stałym nadzorem osób dorosłych. Pies z łatwością jest bowiem w stanie przewrócić dziecko, czy też przypadkowo w nie wbiec podczas zabaw.

Wilczarz irlandzki a inne zwierzęta domowe

Spokojna i stonowana natura rasy sprawia, że w znaczącej większości przypadków wilczarze nie mają problemów z towarzystwem innych psów. Jeśli natomiast chodzi o koty, a także inne domowe zwierzątka, kluczową rolę odgrywa prawidłowa socjalizacja. Jeśli więc pies już od okresu szczenięcego miał kontakt z rozmaitymi stworzeniami, w późniejszych latach nie powinien on wykazywać względem nich agresji, czy też innych niepożądanych zachowań. Warto przy tym pamiętać, że rasa zdecydowanie nie da wejść sobie na głowę, przez co w momencie, gdy pies zostanie sprowokowany, nie zawaha się przed ostrzegającym warknięciem lub odwzajemnieniem ataku.

Wilczarz irlandzki – ciekawostki

Aż do dnia dzisiejszego wilczarz irlandzki jest symbolem Irlandii oraz maskotką irlandzkiej Gwardii. Zasadniczo rzecz biorąc, rasa jest dumą tego kraju, a jedna z legend głosi, że jeden z Wielkich Królów Irlandii, znany jako Cormac Ulfada, posiadał armię składającą się z około 300 wilczarzy.

Popularne imiona

Imiona dla psa	Imiona dla suczki
Conan, Argus, Clyde, Guiness, Rory, Dylan, Loki, Ollie, Odyn, Dante, Winston, Dublin.	Maggie, Nora, Kira, Nala, Molly, Brandy, Daisy, Lucy, Ruby, Aurora, Zurie, Stella.

Sprawdź również: Wilczak czechosłowacki – charakter i wymagania

Najczęściej zadawane pytania