Humor mi za bardzo nie dopisuje, bo wczoraj badałam Koci mocz, wynik trochę gorszy niż ostatnio, a w dodatku w nocy (jak na zawołanie) latał 4 razy do kuwety Dziś znowu wykosztowałam się na weta, Uro-Pet i znowu 2 zastrzyki sterydowe do zrobienia. Właśnie jeden dostał. Mam nadzieję, że Kocia znowu nie wpadnie w depresję, jak ostatnio.
Ale do rzeczy. Dokładnie 3 lata temu, jako że pogoda dopisywała, opalałam się na plaży, bez której żyć nie mogę. Był początek czerwca, wiał jeszcze trochę chłodny wiatr, więc opalałam się w okolicach falochronu, bo tam można się schować za trzcinami. Jest tam tez lasek w pobliżu. Ludzi w tym okresie jeszcze jak na lekarstwo.
W pewnym momencie, pojawiła się pani na rowerze z synkiem, też na rowerze, z grillem, karkówką itp. oraz…z kotem. Kot wprawdzie bez roweru, ale czarne jak smoła cudo w czerwonych szeleczkach. Aż mnie skręciło, mimo że od 4 m-cy byłam szczęśliwą , w moim mniemaniu-„posiadaczką”, rudego najukochańszego Kocia. Nigdy wcześniej nie widziałam na plaży takiego zestawu, więc z nieukrywaną ciekawością przystąpiłam do obserwacji. Panią, synka i grill, uznawszy za znacznie mniej interesujących, choć zapewne „nawiedzonych”, oddałam się bez reszty śledzeniu poczynań Felusia, bo tak miał na imię. Feluś, jak się okazało (zrobiłam wywiad), ośmiomiesięczny kocurek, biegał sobie jakiś czas beztrosko (pani od czasu do czasu go wołała), zaliczył mój kocyk, zaznaczył teren, a potem nie wiadomo kiedy zniknął, zgodnie z moimi przewidywaniami, zresztą. Z beztroskiego opalania wyrwały mnie uporczywe nawoływania właścicielki, niestety bezskuteczne. Nie umiałam pozostać obojętna wobec faktu zaginięcia kotka, którego już oczami wyobraźni widziałam u siebie w domu i próbowałam jakoś pomóc. W duchu jednak byłam wściekła na babę za jej bezmyślność. Przecież kot, to nie pies, że trzyma się nogi właściciela i można było przewidzieć, że ciekawość w końcu zawiedzie go gdzieś w nieznane. Wydawało mi się, że słyszę miauczenie w pobliskim lasku i pogoniłam tam właścicielkę, ale ona za bardzo się tam nie kwapiła. Poszła kawałek, ale zaraz wróciła i ku mojej wściekłości ograniczyła się tylko do nawoływania, bezskutecznego zresztą.
Na mnie przyszła pora i zebrałam się do wyjścia. Szłam prowadząc rower i rozczulając się w duchu nad losem biednego Felusia, który raczej niemożliwe, aby trafił do domu. Tak sobie rozmyślałam, co by było, gdybym go gdzieś znalazła? Najchętniej, zabrałabym go do domu. Nikt by nawet nie zauważył i na pewno nie byłoby to trudne, bo miał przecież czerwone szeleczki. Cóż za niecne zamiary, ale tłumaczyłam się przed sobą tym, że ta wstrętna baba nie zasługuje na takiego kotka. No i zgadnijcie, co się stało? Moim oczom nagle ukazał się przeraźliwie miauczacy Feluś. Ja niewiele myśląc, rzuciłam rower z całym dobytkiem i capnęłam go za te szelki. Oczywiście nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby go zabrać
Normalnym odruchem było odniesienie go, wrednej bo wrednej, ale zawsze właścicielce. Ba, żeby to było takie proste. Miejsce, gdzie się opalałam było dość daleko, nawet nie w zasięgu wzroku. Feluś, wyczuwając moje zdenerwowanie, w końcu obca baba, zaczął wierzgać. Próbowałam wsadzić go do koszyka, ale mimo szeleczek, nie udawało mi się go utrzymać. Ogarnęła mnie czarna rozpacz. Wiedziałam, że prędzej porzucę rower z dobytkiem, niż Felusia. Na szczęście, jak mi się przynajmniej wydawało, napatoczyła się trójka młodych ludzi, którzy cokolwiek podejrzliwie obserwowali moją i kocią gimnastykę na rowerze. Ja zaś, niewiele myśląc uczepiłam się ich jak jedynej deski ratunku. Szybko i zapewne mało zrozumiale wytłumaczyłam o co chodzi i poprosiłam o opiekę nad rowerem. Zgodzili się. Huraa! Teraz już pójdzie gładko. Felusia pod pachę i biegiem. O, jakże się myliłam. W Felusia wstąpił diabeł. Drapał, czym i gdzie popadło, a ja syczałam z bólu i biegłam dalej. W końcu wstrętna baba zobaczyła mnie z daleka i łaskawie wysłała synka po kota, nawet nie fatygując się, żeby mi podziękować. Jednak dla mnie, nie to było ważne. Najważniejsze, że Feluś był cały i zdrowy. Nic to, że moje rany na piersiach i rękach, piekły i krwawiły. Wracałam do domu cała szczęśliwa i od tej pory zachorowałam na drugiego kota. Ale to już całkiem inna historia.
Był dzisiaj u Rysi pan inspektor. Nie było żadnej Afery... ups ! afery 
W dodatku niepotrzebnie te uszy zakropilam i teraz musze tydzień czekać, żeby pobrać wymaz.
