Forum dla właścicieli psów. kotów i innych zwierząt -Odpowiedz

Moskiewski Pies Stróżujący

Odpowiedz

Nazwa użytkownika:

Tytuł:

Wpisz słowo krakvet poprzedzając je wybranymi wielkimi literami z poniższego ciągu hNeS1fZt3: To pytanie jest elementem zabezpieczającym przed automatycznym zamieszczaniem postów.

BBCode wyłączony
Emotikony wyłączone

Przegląd tematu

[quote=Sarmacja post_id=189613 time=1396515742 user_id=107355]
Cytat:Brytan Polski

" Napisane przez Sarmacja 
Falka- catani
Na Alegratce ukazało się twoje ogłoszenie o sprzedaży szczeniąt rasy rottweiler. Niestety zawiodłem się, bo myślałem że zobaczę zdjęcia szczeniąt z matką, warunki w jakich przebywają, zdjęcia całej twojej hodowli z innymi psami i w ogóle to wszystko, czym każdy hodowca się chwali. Mam nadzieję, że to wszystko zamieścisz, bo inni początkujący hodowcy chcieliby wziąć przykład od bardziej doświadczonych. Krytykujesz innych , wytykasz błędy więc na pewno twoja hodowla jest wzorcowa i masz się czym pochwalić. Owszem można wejść na twoją stronę, ale tam również oprócz listy czempionów i zdjęć z wystaw nie ma nic co by tak naprawdę świadczyło o twoim profesjonalizmie i zachęcało do kupienia szczeniaka , pokazywało wspaniałe i warunki odchowu, socjalizacji i dawało jakieś pojęcie przyszłemu nabywcy jakie warunki powinien rottweilerowi zapewnić .

No cóż- nie doczekaliśmy się odpowiedzi. Ukazało się następne ogłoszenie na Allegro – i owszem ze szczeniaczkami, ale jak na razie również ono niczego nowego nie wnosi. Za to interesujące jest to co pani hodowczyni napisała w ogłoszeniach :

Rottweiler-szczenieta z rodowodem związku kynologicznego FCI po parze championow.
o. CH.PL. LENNOX FROM HOUSE ROTVIS (import Ukraina)
m. CH.PL. WIZJA Catani
[b]MOŻLIWY DOWÓZ W DOWOLNE MIEJSCE
[/b]

i Alegratka:

Rottweiler-szczeniaczki z rodowodem związku kynologicznego FC[color=#FF0000]I po rodzicach wolnych od dysplazji[/color]. 
o. CH.PL. LENNOX FROM HOUSE ROTVIS (import Ukraina)
m. CH.PL. WIZJA Catani

Jak to możliwe, że hodowca zkwp , związku, który tak walczył o Ustawę o Ochronie Zwierząt, o to żeby nie handlować psami jak towarem, o to żeby szczenię było nabywane od hodowcy a nie na ulicy – nie przestrzega prawa, I nikt na to nie reaguje:

USTAWA
z dnia 16 września 2011 r
o zmianie ustawy o ochronie zwierząt

[color=#FF0000]Art.10a. 1. Zabrania się:

3) wprowadzania do obrotu psów i kotów poza miejscami ich chowu lub hodowli.
[/color]

Nie będę domyślał się jaki cel ma hodowca łamiąc prawo, tylko podam przykład w jaki sposób było to już realizowane i jakie są tego skutki dla nabywającego psa od tej hodowczyni :

"[color=#4000FF]Lemon- catani
"W lutym tego roku kupiliśmy wymarzonego rottweilera Lemona z hodowli Catani w Kwidzynie ( NR tatuażu F756).

Hodowca zapewnił mnie, że pies jest zdrowy i mocnej budowy. Mój niepokój wzbudził jednak fakt, że hodowca przywiózł go i wręczył na parkingu jak towar z przemytu. Zaprosiłam więc pana do domu żeby porozmawiać na temat szczeniaka. Piesek był malutki, miał 6 tygodni. Nie bardzo chciałam się na niego zgodzić, ale wcześniej została wpłacona zaliczka i piesek już przyjechał. Nie było odwrotu.

[/color]
[color=#BF4000][b]A co z tą dysplazją ?[/b][/color]

[color=#8000FF]        "W ten sam dzień, a właściwie już noc, wylądowaliśmy z psem u weta. Baliśmy się, że nie dożyje do rana. Pies miał taką potworną biegunkę ze śluzem i wymioty, że pobudziliśmy wszystkich wetów w Elblągu. Okazało się że Lemon jest bardzo zarobaczony i za wcześnie przestawiony na karmę PEDIGREE, którą był karmiony. Taką karmę polecił nam zresztą hodowca i zostawił cały zestaw saszetek. Oczywiście wszystko wylądowało w koszu i zgodnie z zaleceniem weta przestawiliśmy go na Royal dla szczeniąt plus. Dbaliśmy o niego jak o dziecko, nosiliśmy na rękach po schodach, mając na uwadze jego stawy.

23.05.2011 zrobiono mu RTG stawów biodrowych i stwierdzono prawostronną dysplazję ze wskazaniem na zabieg młodzieńczego zespolenia łonowego. Skontaktowałam się z właścicielką Catani i poinformowałam ją o wszystkim. Miałam nadzieję, że pomoże mi w leczeniu psa, który miał być wolny od dysplazji, jak zapewniała hodowczyni.[/color]"

[b]Zapewnienie o psach wolnych od dysplazji jest oczywiście udowodnioną manipulacją. Niestety szczenięta z tej hodowli wyrastają na psy dysplastyczne, co również można zauważyć w następnym przykładzie. Zajmijmy się jednak tym, czego catani pokazać nie chce, a mianowicie warunkami w jakich hodowane są jej psy:
[/b]
  [color=#FF0000]   "bulldogi :4 psy 8 suk,oraz 4 mlode psy jeszcze bez uprawnien
rottweiler : 3 psy 12 suk, 1 mlodzierz
grzywacz chinski :3 psy 5 suk,

łącznnie w pseudohodowli catani jest w klatkach ok 40 psow!!! To sie nazywa FABRYCZKA PSEUDO!!! Masz cos do powiedzenia w tym temacie?A ty falka??[/color]

[b][color=#408080] Oczywiście ta hodowla ciągle się rozwija i doszły jeszcze mopsy. Czy przy takiej ilości miotów w roku możliwa jest jakakolwiek socjalizacja szczeniąt. Wiadomo, że psy chowane w klatkach chorują psychicznie i swoje lęki oraz fobie przekazują również szczeniętom. Wiadomo, że rottweiler to wspaniała rasa bardzo inteligentna i każdy liczy na to, że takiego właśnie psa będzie miał, pomimo tego, że kupuje szczenię z hodowli klatkowej. Owszem wychowane w dobrych warunkach w otoczeniu rodziny i dzieci te psy pozornie takie są. Ale tylko pozornie. Hodowla klatkowa i brak socjalizacji w wieku szczenięcym oraz to co przekazują rodzice hodowani w klatkach pozostawia trwałą wadę psychiki u szczenięcia nie dającą się usunąć żadnym wychowaniem. Praktycznie jest to bomba z opóźnionym zapłonem. Nie można przewidzieć jaki splot okoliczności uruchomi zapalnik i pies pozornie łagodny i wychowany zaatakuje z całą siłą i mocą. Zachowanie takie jest bardzo typowe w chorobach psychicznych i niestety nie jest tu właściwe pytanie czy? Tylko kiedy?
Należy zaznaczyć , że jest to hodowla zkwp chwalona i nagradzana medalami i pucharkami, istniejąca od wielu lat bez żadnej reakcji ze strony zarządu na takie praktyki.
[/color][/b]
[color=#408000]A oto poniższy przykład doskonale ilustrujący to o czym piszę:[/color]

[color=#4040BF]"Zwierzak jest otwarty na inne psy, jak również/oraz na dzieci w każdym wieku. Podstawową potrzebą tego cudownego psiaka jest ciągła zabawa, oraz nieustające przytulanie. Fenomenalny jest także jego uśmiech, ponieważ, w przeciwieństwie do większości psiaków na świecie, potrafi on naprawdę się uśmiechać, pokazując pełnię swojego pięknego uzębienia. Nie zaobserwowaliśmy jak dotąd żadnych wad w jego charakterze, zatem Hel wydaje się naprawdę psem doskonałym.

Hel to pies ze wszech miar przyjacielski w stosunku do ludzi. Na dzieci też reaguje naprawdę bardzo pozytywnie. Nigdy nie mieliśmy żadnych problemów z pielęgnacją tego psa, pozwala zrobić przy sobie wszystko, niegdy nie warknął, nigdy nie sprzeciwił się nam w żadnej sytuacji."
[/color]
[i[b]]Pies pogryzł moje dziecko [/b]
Przeżywam obecnie najgorsze chwile swojego życia. Od soboty wszystko, co robiłam dotychczas, wszystko, czym żyłam od wielu lat nagle straciło sens i stanęło pod znakiem zapytania. Czy było warto? Przepraszam za być może chaotyczną pisaninę, ale nadal niestety nie jestem w stanie spokojnie o wszystkim myśleć, mówić, pisać. Praktycznie łzy ciągle cisną mi się do oczu, także, kiedy to piszę. Nie należę do osób płaczliwych, w tym wypadku jednak sytuacja mnie przerosła. Pewnie będę pisać w kawałkach, przede mną tona chusteczek, proszę nie piszcie nic, zanim nie skończę, na razie zamknę temat, do czasu, gdy postaram się przekazać wszystko. Możecie kopiować, przesyłać, ale nie piszcie nic na razie…To dla mnie potwornie trudna sytuacja pod każdym względem i jeszcze sobie kompletnie z nią nie radzę .

Gdy ok. 3 lata temu pomyślałam, że chciałabym, by fundacja zajmowała się oprócz psów ofiarami pogryzień, gdy w końcu w kwietniu tego roku udało mi się to marzenie zrealizować i wpisać do statutu naszej fundacji działania na rzecz ofiar pogryzień, byłam dumna i szczęśliwa. Najbardziej, choć nie wyłącznie zależało mi, aby zająć się pogryzieniami dzieci.

Nawet przez myśl mi nie przyszło, jak chwilę po tym bardzo doświadczy mnie los, że sama stanę się matką dziecka pogryzionego przez psa. Tak boli, że to niewyobrażalne. Nigdy nie patrzyłam na to od strony matki, która pragnęłaby zrobić wszystko, by ochronić swoje dziecko, by nie narazić na niebezpieczeństwo, a potem, by ukoić niesłabnący przez wiele dni ból. MINĄŁ MIESIĄC, gdy szczegółowo obmyślałam jak wprowadzę w życie pomoc dla ofiar pogryzień, jakie podejmiemy kroki, działania - cała kipiałam chęcią realizacji zamierzeń i już nie mogłam się doczekać.

A teraz wszystko ma inny wymiar. Rozpadam się dosłownie na kawałki. Wszystko widzę inaczej, wyraźniej, choć nie wiem czy lepiej. Przeżywam wciąż na nowo każdą minutę, każdą sekundę soboty 25.05.2013. Analizuję każde słowo, każdy ruch, kroję na nowo serce na kawałki i liczę, dodaję błędy, które popełniłam, analizuję sytuację, do której doprowadziłam mniej lub bardziej świadomie. Cierpię i płaczę nad każdym szwem na twarzy mojego dziecka. Bo choć Adaś ma 23 lata, to nadal jest moim dzieckiem, synkiem za którego bez wahania oddałabym życie, którego ból jest moim bólem. Niczego bardziej nie pragnęłabym, tylko cofnąć czas. By to się nigdy nie wydarzyło. Ta tragedia odbiera mi wszystko. Moja wiarę w sens tego, co robiłam dotychczas, moje przekonanie, że jestem dobra matką, która da swoich dzieci zrobi wszystko. Tymczasem realizując swoje pasje i marzenia naraziłam swoje dziecko na pogryzienie.

Od zawsze wychowywałam Adasia w miłości do zwierząt. Mimo, że pierwsze małe ugryzienie zaliczył gdy miał 4 lata i jakiś mały „pimpuś” go zarysował zębem w nogę, gdzie do dziś nosi mały ślad na udzie - kochał psy i nie bał się ich. Z tamtego czasu Adaś pamięta tylko, że właściciele psa w podarunku dali mu piękne auto, by osłodzić ból i przykrości, których doznał.

A teraz moje dziecko ma poważne obrażenia twarzy, na niej szwy zwykłe, szwy rozpuszczalne, plaster sklejający rany i tego nie jestem w stanie ukoić w żaden sposób. Nie liczyłam nawet ile tych szwów, nie mogę . Dopiero dzisiaj, czwartego dnia trochę swobodniej mówi, ale od początku nie może swobodnie jeść, nie może swobodnie pić, myć zębów, a ja każdą próbę jego jedzenia, ziewania przypłacam atakiem płaczu. Ma pozrywane więzadła łączące język z dziąsłami. Z tym niestety nie dało się nic zrobić, nie dało się zszyć. Serce mi pęka, gdy widzę grymas bólu i nie mogę na to patrzeć . Dzisiaj dopiero zeszła potworna opuchlizna, która zniekształciła całkiem mojemu dziecku dół twarzy. Kilka razy dziennie dezynfekcja wodą utlenioną wewnątrz jamy ustnej i na zewnątrz, obowiązkowo po każdym jedzeniu i piciu. Kolejny ból.

Przez lata przyczyniałam się do ratowania psów w potrzebie, bezdomnych, niechcianych. Także tych, które miały na koncie „pogryzienie” lub jego próbę. Miałam do czynienia z psami groźnymi, niebezpiecznymi i łagodnymi. Wieloma z nich zajmował się Adaś, kilka miał w domu tymczasowym, wiele z nich transportował, przewoził do weterynarza, pracował na akcjach jako wolontariusz, czasem zabierał kolegów czy koleżanki, by pomagali razem z nim. Odkąd pracuje za granicą oczywiste jest, że zajmuje się tym mniej, niż dotychczas. Dzień przed feralnym wypadkiem przyjechał w odwiedziny na wyczekany tygodniowy urlop...

Żaden z tych trudnych psów, z którymi ciągle się stykamy nie naraził mnie czy mojej rodziny na niebezpieczeństwo. Może dlatego, że gdy mamy do czynienia z psem nie do końca sprawdzonym, lub wręcz trudnym, wykazujemy daleko idąca ostrożność, doskonale obserwujemy. I zwykle nic się nie dzieje. Jak się okazuje najbardziej możemy się obawiać wtedy, gdy stracimy czujność. 
Tak właśnie się stało, bo Adasia pogryzł pies najmilszy i najłagodniejszy z jakimi miałam do czynienia podczas mojej 8-mio letniej przygody z pomaganiem psom. Taki, który przez rok pobytu pod opieką naszej fundacji nigdy nie okazał nawet w najtrudniejszych momentach, przy zabiegach lekarskich, czy pielęgnacyjnych cienia agresji. Czujność moją czy Marty budziły jego kontakty z bardzo małymi dziećmi, ale wykazywał tylko zainteresowanie i momentami może nieco nadmierną ekscytację, nigdy agresję.

Adasia ugryzł Hel. Wcielenie dobroci, łagodności i cudownego kontaktu z ludźmi. To tragedia, która nigdy nie powinna się była wydarzyć.

To tragedia Adasia, moja ale także i Hela.

Hel wcześniej zachowywał się u nas nienagannie. Unikał scysji z moimi psami, wyraźnie starał się omijać je, prowokowany wycofywał się. Z racji tego, że chodził z trudnością, specjalnie o niego dbałam, nie powalając, by inne psy mu dokuczały, znalazłam dla niego miejsce, w którym czuł się idealnie. Najchętniej przebywał w przedpokoju, tam nikt mu nie przeszkadzał, gdy kładł się i spał, zamykałam drzwi i miał spokój. Przez część czasu drzwi były otwarte, wowczas swobodnie chodził po mieszkaniu, albo leżał w przedpokoju i obserwował ze spokojem domowe życie.

W czasie gdy spał w przedpokoju wielokrotnie w ciągu dnia przechodziłam obok niego wychodząc na dwór, czy to ja, czy moja rodzina, maly Bartuś zawsze ze mną. Hel w ogóle nie reagował, czasem podnosił głowę i radosnie merdał ogonem, czasem nic. 
Wyraźne było, że poruszanie, chodzenie sprawia mu trudnośc, gdy widziałam, że ból jest większy, codzienna dawke preparatów na stawy wzmacniałam lekami przeciwbólowymi. Wówczas Hel był radośniejszy, ożywał, chetniej się ruszał. W innym przypadku utykał a to na tylne łapy, a to na przednią.

W czasie pobytu u nas kiedy było słońce i ciepłe dni wykąpałam Hela, tworząc pianę pocierałam chore stawy, podbrzusze, pozwalał z radością na wszystko, nie demonstrował w żaden sposób zniecierpliwienia czy złości. Odwrotnie, z sympatia przyjmował każdy dotyk.

Przyjechał Adaś w piątek, Hel wyraźnie szukał kontaktu z nim, Adaś kilkukrotnie do czasy wypadku wyprowadzał go, Hel łasił się do niego, pocierał, domagał pieszczot i je dostawał. Adaś potrafi się obchodzić z psami, nie jest typem człowieka, który psa ściska, całuje, raczej pochwali, przyjacielsko poklepie, potarmosi. Na wszystko to Hel przystawał z radością. Spacery tak jak i ze mną odbywały się delikatnie, niedaleko, praktycznie sprowadzały się do załatwienia potrezb fizjologicznych, bo poruszanie się po nierównym terenie czy kamieniach sprawiało Helowi ból. Dużo lepiej było mu na równym terenie w mieszkaniu. Hel słuchał poleceń Adasia, to posłuszny, grzeczny pies.

Feralnej soboty około 14.00 zaczęlismy przygotowywac grila. Moje psy biegały wokoło, z radością śmigały z jakimiś patykami, dokazywały. Hel był w przedpokoju i poprosiłam Adasia, by po niego poszedł, przyprowadził go do nas, aby też sobie pochodził po trawce, było ciepło i słonecznie, a w takiej pogodzie chętnie wygrzewał swoje stawy w słońcu.

Adaś poszedł, chwilę nie wracał i po kilku minutach usłyszałam ciche: mamo! Adaś trzymał przy twarzy zwinięty ręcznik papierowy, wokoło było pełno krwi i powiedział spokojnie: Hel mnie ugryzł. Wbiło mnie w ziemię, normalnie nie uwierzyłam, to nie mogło się zdarzyć, nie Hel!

Nie widziałam na początku, że obrażenia są tak duże. Zajrzałam do Hela, w przedpokoju była MASA krwi, coś lezało na podłodze, myślałam, że to jakby ząb, a to było kawałek wargi mojego dziecka wielkości kawałka paznokcia .

Zadzwoniłam po pogotowie, przyjechali, pobadali tętno, zrobili wywiad i zabrali Adasia na laryngologie do Gdańska. 
W szpitalu oczywiście problem, bo jest ubezpieczony za granicą, kazali płacić za wizyte gotówką! Skończyło się na oświadczeniu, odsyłali z miejsca na miejsce i z krawiąca twarzą odpowiadał na pytania do kolejnych formularzy przez chyba 1,5 godziny. Ale to zostawmy, to już całkiem przechodzi ludzkie pojęcie - nasza służba zdrowia.

Z relacji Adasia sytuacja wygladała następująco: przedpokój był zamknięty, złapał za klamkę, uchylił drzwi i zawołał Heluś! Hel spał, jak Adas sie odezwał wystrzelił na niego susem i złapał za twarz. Złapał tak, jak rottweiler potrafi. Mocno i głęboko zanurzając zęby w ciało. Wszystko działo się bardzo szybko, Adaś był pochylony, głowę miał na wysokości swojego pasa, jest wysoki, ma ok. 1,90 m, od Hela dzielić go mogło ok 1-1,5m. Skok i złapanie było jedno, od razu puścił, i uciekł w kąt. Był wyraźnie przestraszony. Takiego go też zastałam za chwilę, podeszłam, przypięłam smycz i przeprowadziłam do innego pomieszczenia.

Analizuję tę sytuację po stokroć. Rozmawiałam o niej z Martą, krok po kroku, po kolei, usiłując dociec, co mogło doprowadzić do tak gwałtownej reakcji. Uzgodniłyśmy, że do Marty zadzwoni jeszcze Adaś, by zdać jej relację ze swojej strony.

Wszystko to po kolei wskazuje na splot kilku okoliczności, które być może nałożyły się razem, choć z całą pewnością nic nie mozna powiedzieć. Prawda jest taka, że nie wiem do końca dlaczego tak się stało. Nie wiem, jak silny jest ból Hela, który musi codziennie znosić, a który staralismy się uśmierzyć przez okres pobytu pod naszą opieką. Wg zdjęć RTG Hel nie powinien chodzić w ogóle. A chodzi, raz sprawniej, raz nie, zależy od dnia. Ból odczuwa duży, dlatego starałam się go złagodzić. 
Podczas pobytu u Marty Ona zaobserwowała, że być może Hel do końca dobrze nie widzi lub nie słyszy, albo obie te rzeczy na raz. Ja nie zaobserwowałam kłopotów ze wzrokiem, nie od razu przychodził na wołanie do mnie, ale raczej składałam to na karb tego, że jeszcze nie zawsze mnie słucha, a ja staram się na początku nie wymagać za wiele.

Prawda jest taka, że zareagował nagle, bez wahania, bez warknięcia, szybko i zdecydowanie. Tym jednym razem adrenalina dodała mu tyle siły, aby zadać poważne obrażenia. Gdyby to była twarz dziecka, w połowie by jej zapewne nie było.

Nie była to sytuacja inna niż pozostałe, wielokrotnie sama wchodziłam, uchylałam drzwi pochylając sie nad nim wyciagałam rękę i budziłam go wołając Heluś! Identycznie. Boże co ja bym oddała, żeby być na jego miejscu w tym dniu i w tym momencie 
Adaś, gdy jemu adrenalina puściła, jeszcze przed przyjazdem pogotowia był blady jak ściana i cierpiał potwornie .

Hel nadal jest pod moją opieką. Zajmuję się nim wyłącznie ja, czasem mój tata dolewa mu wody. Nie zmienił swojego zachowania, nadal przyjacielski, nadal utyka. Gdy bardziej go boli widze jak podkula w charakterystyczny sposób ogon pod siebie, nieco na bok. Gdy ból ustaje po lekach, nosi ogon zwyczajnie. Obecnie nie ma kontaktu ani z innymi moimi psami, ani z domownikami, czy jakimikolwiek osobami, które do nas przychodzą.

Adaś dopiero dzisiaj, czwartego dnia poczuł lekką ulgę. Zeszła opuchlizna, twarz odzyskuje poprzedni owal. Jeszcze spuchnięta jest szyja, z boku nieco powyżej krtani, w części gdzie zatopił kła i rana jest sklejona plastrem. Dzisiaj Adaś już lepiej mówił, łatwiej mu było jeść i pić. Dopiero dzisiaj byłam w stanie poskładać to wszystko i opisać, zrobić zdjęcia już podgojonych obrażeń . W piątek wyjeżdża. Być może straci pracę, niestety pracuje przy sprzedaży, gdzie na prezencję kładą dość duży nacisk i jest przy pierwszej lini frontu do klienta, tego również się obawiamy i o to martwimy. Nie wiem też, jak będzie wygladał, jak wszystko się zagoi. Szwy, te nierozpuszczalne musi jeszcze zdjąć przed wyjazdem. Bardzo sie o to wszystko boję, czy nie będzie za wcześnie. Szycie było w sobotę, a w czwartek już miałby ściagać szwy - tak mówili w szpitalu. Nie wiadomo jak się pogoją te obrażenia, które nie mogły być zszyte przy więzadłach języka. Dodatkowo miał zastrzyk przeciwtężcowy oraz bierze antybiotyki i leje litry wody utlenionej do dezynfekcji.

Na razie nie jestem w stanie zrobić wiele więcej. Normalnie dzwonią telefony, muszę wykonywać swoją pracę, także te dla fundacji, ale wewnętrznie wyję, a zewnętrznie ciągle ocieram oczy . Nie jestem w stanie jeszcze o tym mówić, rozmawiać, dlatego zdecydowałam się opisać, choć to też było bardzo trudne. Nie wiem po co, dla wyrzucenia tego z siebie? Dla przestrogi, że NIGDY nie można stracić czujności i być pewnym, że pies nie zaatakuje. Choćby z bólu, zaskoczenia, jak Hel, który był dla nas synonimem łagodności. 
[/i]
[/quote]

Opcje

Wyłącz przetwarzanie odnośników

Odpowiedz

Rozwiń widokPrzegląd tematu:Moskiewski Pies Stróżujący

Zaloguj się • Zarejestruj się