Często patrzę na zdjęcia , zabawki i wszystko się przypomina i wyje jak głupia. a on cały czas chudł i chudł Trzymaj się i nie poddawaj, co do kolejnego zwierzaka to mam podobne podejście, nie zniosę kolejny raz takiego bólu
Gdybym mogła jeszcze raz, ten jeden jedyny i ostatni pogłaskać Ją po główce, przytulić, dać żartobliwego klapsa w tyłek i śmiać się z Jej miny, poprosić Ją o łapkę i ją dostać, potem o drugą... Gdybym wiedziała, że Ona jest gdzieś tam szczęśliwa i czeka na mnie, gdybym miała tę pewność, że kiedyś się spotkamy... byłoby łatwiej znieść tę rozłąkę. Nasze rany są jeszcze zbyt świeże, targają nami silne emocje, to wszystko jest zbyt trudne do ogarnięcia... 
i znowu płacze...tak w kółko. Zdarza mi się rozmawiać z nim przed snem, tak jak to robiłam kiedyś... Był moim lekarstwem na zło. Teraz go zabrakło wierzę w to że teraz już mu lepiej i Ty SoNancy też musisz bo zwariujesz. Sonia była szczęściarą że miała taką kochającą Panią, dałaś jej wszystko co mogłaś ona na pewno tego nie zapomni 
przepraszam że tak pisze nieskładnie, ale inaczej nie potrafię w takich sytuacjach. zniósł to lepiej ale na pewno każda ta sytuacja zostawiła ślad na nerkach.w styczniu tego roku cios.chore nerki. Z tym ze nikt nam nie powiedział ze powinniśmy zacząć już go powoli żegnać. Ze rok życia będzie cudem. Inaczej bym spędziłam z nim ten rok.myśleliśmy ze będzie jak z sercem. Dieta leki i będzie długo żył jeszcze. Chorował na serce przecież 7 lat i wszystko było ok. Dziś dopiero 3 dzień bez niego a mi go tak brakuje i tez mam tak ze im bardziej sobie uświadamiam ze on nie wróci tym bardziej rozdziera mi serce. Choć do końca nie mogę w to wszystko uwierzyc.podjęliśmy decyzję w ciągu 1 dnia.bo we wtorek wieczorem jeszcze sam chodził. Wolniutko ale sam.rano w środę juz nie mógł stać. Łapki miał jakby zesztywniale.nie pił juz sam tylko ze strzykawki.po 15stej było jeszcze gorzej mialam wrażenie ze wszystko go boli miał drgawki. Rano miał takie spojrzenie jakby nie wiedział co się z nim dzieje a po południu jakby wszystko było mu już obojętne. A nas rozdzieralo od środka patrząc co przechodzi.to była decyzja z dnia na dzień. Myslalysmy ze to jeszcze nie nastąpi. Ze będzie słaby ale jeszcze kilka dni bd z nami.ale jak padł z łapek i był w takim stanie nie miałyśmy po prostu wyjścia... jest pochowany w swojej ja to mówiłam zawsze rezydencji letniej zadaszonej ze swoją budka która jest przy samym naszym domu.jest u siebie cały czas i to jest teraz dla mnie święte miejsce.mimo ze nie stoi przy tej bramce jak zawsze wracałam wiem ze tam jest. Ze sobie tam spi Co ja bym dała żeby mój Leo żył chociaż ten rok dłużej ehh.. w maju dopiero miałby 2 lata Ból jest niewyobrażalny gdy wchodzę do domu i pustka , straszna cisza ,bo nikt już mnie nie przywita tak jak on. Aż chciało się wracać do domu ,bo zawsze wiedziałam że on tam na mnie czeka. Teraz nie ma już nic ,moje życie jest takie nijakie ,kompletnie bezsensu. Wiem że powinnam się ogarnąć , pogodzić się z tym i isc na przód ,bo to mnie wykończy ale jak na razie nie potrafię :/ Tak samo jestem tego zdania że już nie zdecyduje się na kolejnego psiaka ale nie dlatego że nie chce przeżywać tego po raz kolejny.. Tylko dlatego że już nigdy nie pokocham innego tak jak kochałam Leo... Kaja podziwiam Cię ,że tak dobrze to znosisz.. Chciałabym też być taka silna wiem ze może tego nie rozumieć bo nie miał nigdy własnego psa ale niech chociaż uszanuje mój smutek i nie dobija pod wieczór już nie dał rady leżał tylko patrzył, miał drgawki... odchodził a ja ryczałam przy nim jak głupia całowałam go po kochanych łapeczkach i o 1 w nocy wykręcił głowę w przód i odszedł 
A wracając do kolejnego psa, nie nie ja już na tym forum pisałam o bólu który nie przetrwam to jedno, ale kolejny pies nigdy nie będzie Kajtkiem! Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 22 gości
