Mam dużego pieska, który od szczeniaka "odstawał" od reszty swojego rodzeństwa. Kupowałam mu zabawki, jednak on wolał bawić się ze mną. Stwierdziłam, że to dobrze, że pies wybiera mnie i schowałam wszystkie zabawki. Ostatnio byłam na spacerze i zobaczyłam, jak piesek aportuje zabawkę rzucaną przez jego pana i zachciało mi się, żeby i mój tak potrafił. Pobiegłam do sklepu i kupiłam dużą, gumową i piszczącą kość. Wszystkie moje psy, które miałam uwielbiały takiego typu zabawki, więc myślałam, że to będzie strzał w 10. Dałam ją psu, powąchał i tyle z zabawy. Nawet nie chciał wziąć do pyska. Następnego dnia zabrałam zabawkę i smakołyki na dwór i zaczęłam "naukę". Rzucam, pies już na starcie cieszy się jak oszalały i biegnie.. dobiega do zabawki, okrąża ja i biegnie do mnie zadowolony. Ok, rzucam drugi, trzeci raz i jest tak samo. Za setnym razem moja sunia biegnie i tym razem szok, bierze zabawkę do buzi, raz ją ścisnęła, bo zabawka wydała odgłos i pies od razu ją wypluł. Ale genialna ja, pewnie źle, że to zrobiłam ciesząc się jak nienormalna nagrodziłam pieska i tak od tamtej pory pies biegł za zabawką, raz ugryzł i wracał po nagrodę.
Z 5 razy udało się mojej psiuni przynieść mi zabawkę i o dziwo położyła ją koło mnie (choć to kwestia przypadku). Nie wiem co robić. Może on się boi tego piszczenia? Chociaż gdy już ma ją w pysku to naciska ją parę razy i nic jej to nie przeszkadza, tylko na początku się trochę dziwiła czemu to coś piszczy. Nie wiem co robić
Nie oczekuję, że będzie umiała aportować po jednym dniu, ale ja nie wiem jak w takim przypadku to w ogóle zacząć. Co czytam w internecie, to ludzie mają problem w stylu "pies nie oddaje patyka albo z nim ucieka". Proszę nie krytykujcie, nie mam dużego doświadczenia.
Dzięki tej zabawie nauczyła się komendy "puść":D