PRZECZYTAJCIE CZYM KARMIMY NASZE POCIECHY!!!!!!!

[BRIX]

Był styczeń roku 1990, kiedy rozpoczęłam badania i dochodzenie w sprawie przemysłu wytwarzającego pożywienie dla zwierząt domowych (*1). Przed rokiem 1990 karmiłam swoje zwierzęta domowe - psy i koty - pożywieniem wytwarzanym przemysłowo (które w dalszej części nazywam umownie komercyjnym). Zmieniłam swój sposób postępowania, kiedy po dziesięciu latach karmienia moich dwóch psów - bernardyna i nowofundlanda - bardzo dobrej marki pożywieniem tego typu, oba psy rozchorowały się, zaczęły wymiotować i przejawiały nadmierne pragnienie. Nasz weterynarz, angielski gentleman, poradził mi, abym przeszła na kilka dni na jedzenie domowe. Karmione podgrzanymi hamburgerami, brązowym ryżem i tartymi jarzynami, oba psy zaczęły czuć się bardzo dobrze. Dwa dni później znowu wróciłam do komercyjnego jedzenia i problemy wróciły. Zarówno ja, jak i weterynarz, zrozumieliśmy, że to, co powoduje te problemy, znajduje się właśnie w pożywieniu.

Badanie w prywatnym laboratorium wykazało, że karma zawiera nadmiar cynku - 1120 części na milion (ppm), co oznacza poziom, który powinien spowodować objawy, jakie miały moje psy - oraz ponad 20 innych metali ciężkich.

W rezultacie skontaktowałam się z Kanadyjskim Ministerstwem Rolnictwa i dowiedziałam się, że przemysł wytwarzający pożywienie dla zwierząt domowych nie podlega w rzeczywistości żadnym regułom. Rządy Stanów Zjednoczonych i Kanady uregulowały tę sprawę poprzez wymuszenie umieszczania na etykietach takich danych, jak nazwa i adres producenta, waga oraz przeznaczenie karmy - dla kota czy psa. Co jeszcze dodaje się do tego pożywienia, o czym nie wiedzą właściciele zwierząt?

Utylizacja towarzyszących nam zwierząt

Mój przyjaciel, weterynarz z Kalifornii, poinformował mnie, że uśpione psy i koty z weterynaryjnych klinik i schronisk dla zwierząt są utylizowane i używane jako źródło protein w pożywieniu dla zwierząt domowych. Jako Kanadyjka nie sądziłam, że coś podobnego może mieć miejsce w Ontario, w prowincji, w której mieszkam. Myliłam się! Wkrótce dowiedziałam się, że niemal wszystkie kliniki weterynaryjne w mieście współpracowały z firmą zajmującą się zbieraniem padłych zwierząt i sprzedawaniem ich brokerowi, który sprzedawał je następnie zakładom utylizacyjnym w prowincji Quebec. Najczęściej padłe zwierzęta skupował zakład utylizacyjny Sanimal Group, który płacił wówczas najwyższe ceny.

Minister Rolnictwa Quebecu zalecał, aby psy i koty były gotowane razem z pozostałym materiałem, który, jak się później dowiedziałam, składał się z pozostałości tak zwanych zwierząt "4D" (dead - padłych, diseased - chorych, dying - umierających i disabled - ułomnych), odpadów z rzeźni, ciał zwierząt zabitych na drogach, odpadków z restauracji i sklepów z żywnością, a nawet zwierząt padłych w ogrodach zoologicznych. Zastosowanie tych składników jest w zgodzie z odpowiednimi przepisami. Ponieważ ponad 90% karmy dla zwierząt domowych sprzedawanych w Kanadzie jest importowane ze Stanów Zjednoczonych, moje badania rozpoczęłam od tego kraju.

Ministerstwo Rolnictwa USA potwierdziło to, co zalecało kanadyjskie ministerstwo, to znaczy samoregulację tego przemysłu. Pozarządowa organizacja Stowarzyszenie Amerykańskich Kontrolerów Żywienia (Association of American Feed Control Officials; w skrócie AAFCO) nadzoruje treść etykiet i ustala listę składników dopuszczalnych w pożywieniu dla zwierząt hodowlanych i domowych. Oto niektóre z nich: hydrolizowane włosy (sierść), odwodnione śmieci i nawóz naturalny, odpady świńskie, odpady z przeżuwaczy, odpady drobiowe i wreszcie coś, co nosi nazwę "nie suszone, przetworzone produkty zwierzęcych odchodów", które są niczym innym jak oryginalnym kałem i moczem wszystkich zwierząt, z wyjątkiem ludzkich.

Ośrodek Medycyny Weterynaryjnej (CVM) amerykańskiego Urzędu ds. Żywności i Leków (Food and Drug Administration; w skrócie FDA) nadzoruje zawartość w pożywieniu dodatków w postaci witamin i soli mineralnych, jak również leków, takich jak antybiotyki, lecz nie ma wpływu na źródło pochodzenia poszczególnych składników. Podobnie jak w przypadku AAFCO jedyną kontrolą składników jest nadzór nad etykietowaniem. Jeśli etykietka głosi, że produkt zawiera 24% protein, to tyle musi ich zawierać, lecz ich źródło nie gra żadnej roli. Dotyczy to również zawartych w karmie zbóż i tłuszczów.

Instytut Żywności dla Zwierząt Domowych (Pet Food Institute; w skrócie PFI) jest stowarzyszeniem reprezentującym różne interesy przemysłu produkującego karmę dla zwierząt. PFI od lat nalega, aby firmy, które ten instytut reprezentuje, stosowały wyłącznie składniki wysokiej jakości. Wielokrotnie pytałam tę organizację, jakie przeprowadzają testy pokarmu dla zwierząt, aby ustalić źródło pochodzenia mięsnych protein, które producenci kupują od firm utylizacyjnych. Odpowiedzią było wymowne milczenie.

Jesienią 1997 roku wyszła moja pierwsza książka zatytułowana Food Pets Die For (Pokarm, od którego umierają zwierzęta domowe), za sprawą której ludzie zdali sobie sprawę z podejrzanych składników zawartych w niektórych pokarmach dla zwierząt domowych. Ich właściciele byli zaszokowani, kiedy dowiedzieli się, że ich ulubieńcy mogą skończyć w postaci karmy dla zwierząt domowych - oczywiście przemysł wytwarzający to pożywienie zaprzeczył temu.

Nie tylko zakład utylizacyjny w Quebecu przyjmował uśpione zwierzęta domowe jako surowiec - taka praktyka była stosowana przez cały szereg firm utylizacyjnych w USA.

W piśmie z 12 lipca 1994 roku Christine Richmond, rzecznik prasowy Wydziału Karmy dla Zwierząt FDA, napisała: "Rozumiejąc potrzebę usunięcia dużej liczby niechcianych w tym kraju zwierząt domowych, CVM nie podjęło kroków zakazujących ich utylizacji, co nie znaczy, że stosowanie tego surowca do produkcji karmy dla zwierząt domowych jest akceptowane przez CVM". Nie jest akceptowane, lecz nigdy nie podjęto żadnych kroków zakazujących stosowania mięsa psów i kotów do produkcji karmy dla zwierząt domowych.

W bogato ilustrowanym zdjęciami artykule opublikowanym 27 września 1995 roku w Baltimore City Paper dziennikarz Van Smith opisuje dzień jazdy w ciężarówce firmy utylizacyjnej Valley Proteins. Opisuje w jaki sposób utylizuje się ciała padłych w ogrodzie zoologicznym zwierząt oraz "tysiące martwych psów, kotów, szopów, oposów, saren, lisów, węży i całej reszty, których lokalne schroniska dla zwierząt i patrole zbierające zabite na drogach zwierzęta muszą pozbywać się co miesiąc". Zdjęcia przedstawiają beczki pełne martwych psów i kotów czekających na swoją kolejkę do utylizacji.

5 stycznia 2000 roku wychodząca na Florydzie gazeta Gainesville Sun opublikowała artykuł o Schronisku dla Zwierząt Okręgu Alachua, którego pracownicy dostarczali usypiane zwierzęta do firmy utylizacyjnej. Dziennikarka Paula Rausch napisała, że pracownicy musieli "wyładować je z ciężarówki i wrzucić do dołu, narażając się na okropny smród, taplanie się w gnijących substancjach i oglądanie procesu mielenia". Właśnie te obowiązki miały na nich bardzo zły wpływ.

W następstwie społecznych protestów firma utylizacyjna Valley Proteins przestała w marcu 2000 roku przyjmować martwe psy i koty, co sprawiło, że schronisko stanęło przed problemem, jak i gdzie pozbywać się martwych zwierząt z rejonu Baltimore.

Przed wydaniem w 2003 roku rozszerzonej wersji Food Pets Die For dowiedziałam się, że wielkie zakłady utylizacyjne z Quebecu Sanimal nie przyjmują od czerwca 2001 roku martwych psów i kotów. Reporter gazety Toronto Star przeprowadził z Mario Couture, szefem zaopatrzenia Sanimalu, wywiad na temat dodawania ciał usypianych zwierząt domowych do pożywienia dla kolejnych zwierząt domowych, który ukazał się w numerze z 7 czerwca 2001 roku. Couture stwierdził, że "taka karma jest zdrowa i dobra, ale są ludzie, którym się nie podoba to, że karma może zawierać mięso zwierząt domowych".

W roku 2001 ponownie skontaktowałam się z Ministerstwem Rolnictwa w Quebecu i zapytałam, czy w Quebecu jakiś inny zakład przyjmuje i utylizuje psy i koty. Odpowiedź brzmiała: "Tak, firma Maple Leaf Inc. akceptuje koty i psy". Maple Leaf Inc. jest również właścicielem zakładu utylizacyjnego Rothsay Rendering oraz zakładu Shur-Gain wytwarzającego karmę dla zwierząt domowych.

W styczniu 2002 roku skontaktowałam się ze Schroniskiem dla Zwierząt Okręgu Alachua na Florydzie i z zadowoleniem dowiedziałam się, że jego pracownicy nie muszą już odstawiać uśpionych zwierząt domowych do zakładów utylizacji. Ich ciała są palone w specjalnie zbudowanym do tego celu krematorium.

W trakcie badań prowadzonych do mojej książki Protect Your Pet (Chroń swojego zwierzaka) dowiedziałam się, że Kalifornia posiada więcej zakładów utylizacji zwierząt i wysyła więcej zwierząt domowych do utylizacji niż inne stany USA. Dziennikarka Sandra Blakeslee cytuje w wywiadzie opublikowanym przez New York Timesa w numerze z 11 marca 1997 roku Chucka Ellisa, rzecznika wydziału ds. sanitarnych Los Angeles, który oznajmił: "Los Angeles wysyła miesięcznie 200 ton usypianych kotów i psów do zakładów utylizacyjnych West Coast Rendering".

Po uzyskaniu listy amerykańskich schronisk i klinik weterynaryjnych wysłałam e-maile do 102 weterynarzy prowadzących prywatne praktyki w Kalifornii z zapytaniem, w jaki sposób pozbywają się ciał uśpionych zwierząt. 90% spośród 78 lekarzy, którzy odpowiedzieli, poinformowało mnie, że wysyła ciała do utylizacji. Uzyskałam ponadto nazwy dwóch zakładów, które zabierają od nich ciała martwych zwierząt: D&D Disposal w Kalifornii oraz Koefran Services w Nevadzie.

Pracownik oddziału Towarzystwa Humane (schroniska dla zwierząt) w Kalifornii napisał, że w jego rejonie Escondido, firma D&D Disposal zbiera tygodniowo około 100 ciał. W tym samym rejonie znajdują się jeszcze trzy schroniska i ponad 100 weterynarzy korzystających z usług tej samej firmy utylizacyjnej. Zlokalizowanie D&D wcale nie było łatwe, na szczęście jedno schronisko miało jej adres. Firma D&D istnieje pod tym samym adresem, co West Coast Rendering w Vernon w Kalifornii. Co ciekawe, firma Baker Commodities, kolejny zakład znany ze swoich upodobań do utylizowania ciał zwierząt domowych, znajduje się w obrębie budynków zajmowanych przez West Coast Rendering, podobnie jak zakład produkujący wiele popularnych rodzajów karmy dla zwierząt domowych.

Koefran Incorporated, firma, która zajmuje się zbieraniem psów i kotów w Kalifornii i Nevadzie, prowadzi zakład utylizacyjny o nazwie Reno Rendering w Reno, w stanie Nevada oraz w Provo, w stanie Utah. W Utah firma zbiera ciała martwych zwierząt za zgodą tamtejszych władz.

Czyżbyśmy zamienili nasze domowe zwierzęta w kanibali?

Skażone ziarno w karmie dla zwierząt domowych

Podobnie jak źródła protein stosowanych w produkcji karmy dla zwierząt domowych, zboże używane do wytwarzania suchej karmy dla zwierząt domowych nie nadaje się do konsumowanie przez człowieka. Często okazuje się, że są to odrzuty, takie jak pęknięte ziarno, łupiny, plewy i szypułki, na dobitkę zanieczyszczone słomą, kurzem, piaskiem, brudem i nasionami chwastów.

W ciągu zaledwie 10 lat byliśmy świadkami dwóch głośnych wycofań z rynku karmy dla zwierząt domowych z powodu skażenia mikotoksynami. Mikotoksyny to toksyny wytwarzane przez grzyby, które rozwijają się w zbożu, kiedy jest ono przechowywane w wilgotnych warunkach. Jest wiele rodzajów mikotoksyn zdolnych do powodowania poważnych schorzeń a nawet śmierci, zarówno u ludzi, jak i zwierząt.

W roku 1995 firma Nature's Recipe wycofała z rynku tysiące puszek karmy dla psów po pojawieniu się doniesień o psach, które po jej spożyciu miały wymioty i traciły apetyt. Zawarta w tamtych puszkach grzybowa toksyna nosiła nazwę toksyny wymiotnej i trafiła do nich wraz z zatęchłym zbożem. Chociaż nie jest ona zabójcza, może powodować poważne schorzenia u zwierząt domowych.

Pod koniec roku 1998 firma Doane Produks, producent dużej liczby prywatnie znakowanej pokarmów, w tym OL'Royu, wycofała ponad 50 gatunków produkowanej przez siebie karmy. Śmierć około 25 psów przypisano aflatoksynie, zabójczej toksynie, która znalazła się w użytej przez tę firmę kukurydzy.

Ślady Pentobarbitalu sodu w karmie dla zwierząt domowych

W pierwszym wydaniu książki Food Pets Die For napisałam o bodaniach przeprowadzonych przez Uniwersytet Stanu Minesota i fakcie ujawnienia przez te badania, że pentobarbital sodu, środek stosowany do usypiania (zabijania) zwierząt, nie ulega rozkładowi w procesie utylizacji. Środek ten jest stosowany głównie do eutanazji psów i kotów. Zwierzęta zabijane tym środkiem trafiały ostatecznie do pożywienia dla zwierząt domowych, ale nikt nie miał pewności, ile tego środka znalazło się w konkretnej partii karmy.

Na początku roku 1999 w czasie badania innego aspektu dotyczącego przemysłu produkującego karmę dla zwierząt domowych natknęłam się się w jednym z raportów Towarzystwa Zdrowia Stanów Zjednoczonych (United States Animal Health Association; w skrócie USAHA) na następującą wzmiankę: "Ośrodek Medycyny Weterynaryjnej (CVM) otrzymywał na przestrzeni wielu lat sporadycznie raporty o tolerancji psów na pentobarbital. W roku opracował i zatwierdził metodę wykrywania pentobarbitalu w suchej karmie dla psów i w czasie pierwszych badań 10-ciu próbek w dwóch z nich wykryto niski poziom tego środka. W rezultacie zgromadzono 75 reprezentatywnych próbek suchej karmy dla psów zabrano się do ustalania poziomu zawartości w nich pentobarbitalu".

Te testy musiały trwać trzy lata i było jasne, że CVM/FDA nie udostępni mi ich wyników. W maju 2001 roku wystosowałam żądanie udostępnienia informacji, powołując się na Ustawę o Wolności Informacji (Freedom of Information Act; w skrócie FOIA), obejmujących całość dokumentacji związanej z testowaniem suchej, przygotowanej dla celów komercyjnych karmy dla psów. Znowu zaczęło się czekanie i znowu monitowałam wielokrotnie w sprawie mojego żądania.

We wrześniu 2001 roku uzyskałam odpowiedź z Biura Obwieszczeń FDA, która brzmiała: "Usilnie zalecamy, aby poczekała pani do czasu zakończenia procesu oceny, kiedy to prześlemy pani komplet wyników". Badania miano zakończyć do stycznia 2002 roku. Minęły już dobre dwa lata od momentu wystosowania przeze mnie pierwszego żądania i pięciu lat od momentu rozpoczęcia badań tej karmy.

Ostatecznie na początku marca 2002 roku opublikowano wyniki. Spośród 74 analizowanych próbek ponad połowa zawierała ślady tego środka w ilości dochodzącej do 32 części na miliard (ppb). We wcześniejszych, przeprowadzonych w roku 1998, badaniach FDA natrafiła na inne produkty zawierające ten środek, jednak nie podano w jakich ilościach. Wyniki obydwu badań można obejrzeć na stronie internetowej CVM/FDA pod adresem: http://www.fda.gov/cvm/efoi/dfchart.htm

CVM/FDA podjął się również oceny ryzyka, na jakie narażone są psy, które jedzą pentobarbital sodu zawarty w karmie. Przez osiem tygodni podawano pewnej, nie ujawnionej liczbie psów ten środek w różnych stężeniach i okazało się, że "psy, którym podano od 150 do 500 mikrogramów pentobarbitalu raz dziennie przez osiem tygodni miały istotnie powiększoną wątrobę (w stosunku do wagi ciała) w porównaniu z grupą kontrolną. Przyrost wagi wątroby wiąże się ze wzrostem wytwarzania przez nią cytochromowych enzymów P450". Raport kończył się konkluzją, z której wynikało, że "istnieje małe prawdopodobieństwo, aby stężenie pentobarbitalu, na jakie mogą być wystawione zwierzęta spożywające karmę, miały jakikolwiek niekorzystny wpływ na ich zdrowie". Ponadto CVM/FDA przyznał, że te stężenia - trudno powiedzieć jakie - pentobarbitalu sodu znaleziono również w potrawach przeznaczonych dla ludzi i że te produkty zostaną natychmiast usunięte z rynku.

W piśmie od Stephena Sundlofa, dyrektora CVM/FDA, z 22 marca 2002 roku dotyczących moich pytań w sprawie tego środka, którego, jak mówią federalne przepisy, "nie należy podawać zwierzętom przeznaczonym do spożycia", pisze on: "Co się tyczy eutanazji z zastosowaniem pentobarbitalu sodu, nie może być mowy o czasie ustania jego działania, jako że mechanizm jego działania polega na odkładaniu się w tkankach, tak więc nie można go stosować do eutanazji zwierząt, które są przewidziane do konsumpcji przez człowieka lub zwierzęta".

Tak więc nie może on występować w pożywieniu przeznaczonym dla ludzi lub zwierząt, a mimo to FDA nie planuje podjęcia jakichkolwiek kroków zapobiegawczych lub zakazujących obecności tego środka w karmie dla zwierząt domowych.

Czyż więc nie zabijamy powoli naszych domowych zwierząt za każdym razem, gdy podajemy im przemysłowo produkowane pożywienie?

Chociaż FDA przetestowała szereg pokarmów dla zwierząt domowych, nadal nie wiemy, czy pokarm, który podajemy naszym domowym zwierzętom, zawiera ten środek, tak jak nie wiemy, jakie będą długoterminowe skutki jego wchłaniania. Każda partia utylizowanego materiału, mięsa, jest inna. Wszystko zależy od tego, jakie zwierzęta są utylizowane danego dnia, czy poddano je procesowi eutanazji, czy zginęły w terenie, czy też zabito je jakąś inną metodą.

Na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat obserwowaliśmy również cały szereg innych gatunków, głównie ptaków drapieżnych, ginących po spożyciu psów i kotów poddanych eutanazji i pochowanych w wygrzebanych w ziemi dołach. Pentobarbital sodu pozostaje w tkankach tych zwierząt przez długi czas. Obserwowaliśmy także niedźwiedzie, a nawet tygrysy, ginące po zjedzeniu zwierząt poddanych eutanazji poprzez wstrzyknięcie im tego środka.

Jest jasne, że wszystkie zwierzęta poddane eutanazji za pomocą pentobarbitalu sodu winny być spalone - w żadnym wypadku nie wolno ich utylizować i karmić nimi innych zwierząt.

Sprawdzanie DNA pokarmu dla zwierząt domowych

CVM/FDA podjął się również sprawdzenia DNA pożywienia dla psów, które badał. Wyniki tych analiz ogłoszono w styczniu 2001 roku i w komunikacie prasowym czytamy, że nie znaleziono w nim ani kociego, ani psiego DNA. Dalej czytamy: "Obecnie sądzimy, że pentobarbital sodu dostaje się do karmy dla zwierząt domowych poprzez bydło lub poddawane eutanazji konie". Jednak większość weterynarzy oświadczyła, że pentobarbital sodu jest bardzo rzadko, jeśli w ogóle, stosowany do eutanazji bydła, głównie dlatego, że jego cena jest "zaporowa". Bydło jest zabijane specjalnym prętem lub strzałem z broni palnej. Konie bywają czasami zabijane przy użyciu tego środka, lecz poza szczególnymi okolicznościami, jak na przykład poważny uraz w czasie wyścigów, stosuje się do tego celu metody identyczne jak w przypadku bydła.

Wyniki testów DNA były bardzo ogólnikowe i nie zawierały informacji, jakimi metodami je przeprowadzono. Ogólnie można je sprowadzić do stwierdzenia: "Zapewniamy, że w pożywieniu, które testowaliśmy, nie znaleziono ani kociego, ani psiego DNA".

Po skonsultowaniu się z szeregiem naukowców sądowych doszłam do wniosku, że jeśli CVM/FDA rzeczywiście przeprowadził takie testy, to rodzaj zastosowanej metody jest szczególnie istotny. Nie podano jednak żadnych informacji na ten temat. Nie podano również informacji, czy test był wykonany na wszystkie metabolity pentobarbitalu. Tym razem zrezygnowałam z próśb o dokumentację badań i bezzwłocznie wypełniłam stosowny kwestionariusz, żądając jej wydania, powołując się na Ustawę o Wolności Informacji (FOIA). Był 3 marca 2002 roku.

Oczekiwanie znowu się przeciągało. W międzyczasie słałam e-maile do CVM/FDA, pytając, co się dzieje z moim żądaniem. 20 grudnia otrzymałam coś, co, jak miałam nadzieję, miało być informacją, na jakiej mi zależało, ale okazało się, że jest to kopia pracy zatytułowanej "Uzasadnienie zastosowania metody Łańcuchowej Reakcji Polimerazy do wykrywania w karmie utylizowanych materiałów pochodzenia bydlęcego". Poinformowano mnie, że jest to dokument "podobny" do tego, jakiego żądałam. To nie było to, o co mi chodziło, i gdyby mi na tym właśnie zależało, to bym o to poprosiła.

14 stycznia 2003 roku skontaktowałam się ze Stevenem Ungerem, rzecznikiem praw obywatelskich z ramienia FDA, który przyrzekł mi, że zajmie się tą sprawą. Pod koniec stycznia, kiedy nie było mnie w kraju, Unger napisał do mnie, powiadamiając mnie, że CVM/FDA odmówił spełnienia mojego żądania i że tę odmowę przesłano mi 22 stycznia. Zgodnie z prawem na złożenie odwołania ma się miesiąc od momentu otrzymania odmowy. Był 13 lutego i wciąż jej nie miałam. W końcu poprosiłam ich, by mi ją przefaksowali, na co przystali z niechęcią. Jako ciekawostkę mogę podać, że wysłana pocztą odmowa dotarła do mnie pod koniec kwietnia.

Według dr Larkinsa, rzecznika praw obywatelskich z ramienia CVM, odmówiono mi udostępnienia raportu, ponieważ informacja, którą opublikował CVM, nie była końcowym raportem i została stworzona jako "pisemne podsumowanie słownych oświadczeń wygłoszonych w czasie kilku zebrań". Inaczej mówiąc, informacje o DNA, które ogłosił CVM, nie są warte papieru, na którym je spisano.

Kiedy już zostało mi kilka dni na złożenie odwołania, przygotować je w moim imieniu zgodził się rzecznik praw obywatelskich z ramienia organizacji Ruchu na Rzecz Etycznego Traktowania Zwierząt (People for the Ethical Treatment of Animals; w skrócie PETA). Wysłałam je 15 lutego do biura FOI (*2) jako przesyłkę poleconą. Za pomocą systemu śledzenia poczty i po zasięgnięciu informacji na poczcie ustaliłam, że do 27 lutego mój list nie dotarł do właściwego urzędnika. 28 lutego urzędnik FOI, biorąc pod uwagę kłopoty, jakie miałam z CVM/FDA, powiadomił mnie, że moje odwołanie zostanie przyjęte, jeśli natychmiast je przefaksuję, co też uczyniłam jeszcze tego samego dnia.

Jest oczywiste, że CVM/FDA wyczuwał niepokój przemysłu wytwarzającego karmę dla zwierząt domowych z racji stosowanie przezeń zwierząt poddawanych eutanazji jako składnika. Po komunikacie prasowym stwierdzającym, że w karmie dla psów nie znaleziono ani psiego, ani kociego DNA, agencja sądziła, że właściciele zwierząt zrezygnują z konfrontacji z przemysłem i nie będą wnikać, czy ich martwi ulubieńcy są wykorzystywani jako źródło protein w jego produktach.

Badania prowadzone przez Korporacje i Uniwersytety

Po trwających 13 lat badaniach tego przemysłu wydawało mi się, że znam już wszystkie aspekty dotyczące składników stosowanych w pokarmie dla zwierząt domowych. Jakże się myliłam!

Na początku stycznia 2002 roku otrzymałam list od studenta Uniwersytetu Illinois, który prosił mnie w nim, abym zasugerowała mu i jego kolegom, co mogliby zrobić w sprawie dziewięciu psów, które są trzymane w pomieszczeniu laboratoryjnym bez okien na uniwersytecie. Psy miały chirurgicznie wszczepione w bok kaniule (*3) umożliwiające pobieranie próbek strawionego pokarmu. Prowadzone na nich badania dotyczyły karmienia psów surowymi i utylizowanymi zwierzęcymi odpadami, takimi jak "szyje drobiowe, podroby i zmielone pióra". Aż do roku 2002 badania te były finansowane przez spółkę Iams (producenta karmy Eukanuba - przyp.), zaś obecnie przez przemysł sojowy i Ministerstwo Rolnictwa USA.

Od lat zdawałam sobie sprawę z tego, że psy i koty są używane do badań z zakresu medycyny człowieka, czego nie popieram, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że przemysł, który utrzymuje, że jego troską jest dobre samopoczucie zwierząt domowych, mógłby stosować tak barbarzyńskie metody. Wkrótce okazało się, że to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Firma Iams notorycznie prowadziła takie badania.

Dwie organizacje zajmujące się ochroną praw zwierząt - amerykańska W Obronie Zwierząt (In Defense of Animals) i brytyjska Uncaged - opisują niektóre eksperymenty prowadzone na zwierzętach. Firma Iams tłumaczy się, że mają one na celu podtrzymanie jej haseł żywnościowych, którymi reklamuje swoje produkty.

Iams prowadziła następujące eksperymenty na psach i kotach:

*1 Dwudziestu ośmiu kotom nacięto żołądki, aby sprawdzić efekty żywienia ich błonnikiem, po czym uśmiercono je. (Uniwersytet Stanu Nebraska i Iams Company; A.R. Bueno i inni, Nutrition Research, vol. 20, nr 9, str. 1319-1328, r.2000).

*2 Dwadzieścia cztery młode psy wprowadzono rozmyślnie w stan zapaści nerek w następstwie inwazyjnych eksperymentów, a następnie uśmiercono je. (Uniwersytet Stanu Georgia i Iams Company; J.V. White i inni. American Journal of Veterinary Research, vol. 52, nr 8, str. 1357-1365, r.1994).

*3 Trzydziestu jeden psom usunięto nerki, aby zwiększyć ryzyko zapaści na chorobę nerkową, następnie uśmiercono je, a ich nerki poddano sekcji. (Uniwersytet Stanu Georgia i Iams Company; D.R. Finco i inni, American Journal of Veterinary Research, vol. 55, nr. 9, str. 1282-1290, r.1994).

*4 Osiemnastu psom wycięto kości przednich i tylnych łap i poddano je naprężeniom aż do złamania, aby ustalić wpływ diety na ich łamliwość. (Uniwersytet Stanu Winsconsin i Iams Company; T.D. Crenshaw i inni, Proceedings of 1988 Iams Nutritin Symposium).

*5 Uśmiercono dziesięć psów w celu zbadania wpływu błonnika występującego w diecie. (Uniwersytet Stanu Mississippi i Iams Company; R.K. Buddington i inni, American Journal of Veterinary Research, vol. 60, nr. 3, str. 354-358, r.1999).

*6 W drodze chemicznej zniszczono nerki osiemnastu szczeniaków płci męskiej, wkładając do ich penisów cewniki i karmiąc je eksperymentalną karmą, następnie szczenięta zabito. (Uniwersytet Stanu Kolorado i Iams Company; G.F. Grauer i inni, American Journal of Veterinary Research, vol. 57, nr 6, str. 948-956, r.1996).

*7 Dwadzieścia osiem kotów wprowadzono chirurgicznie w stan zapaści nerek. Koty te zdechły w czasie trwania eksperymentu lub zostały zabite w celu zbadania wpływu na nie podawanych im protein. (Uniwertet Stanu Georgia i Iams Company; Proceedings of 1988 Iams Nutritin Symposium).

*8 Piętnastu psom rozcięto brzuchy i do jelit wprowadzono dreny, których zawartość odpompowywano co 10 minut przez dwie godziny, następnie zabito je. (Uniwersytet Stanu Nebraska i Iams Company; J.E. Hallman i inni, Nutritin Research, vol. 16, nr. 2, str. 303-313, r.1996).

*9 Szesnastu psom otwarto brzuchy i usunięto im część jelit. (Uniwersytet Prowincji Alberta i Iams Company; Journal of the American Society of Nutritional Sciences, r.1998).

*10 Zdrowym szczeniętom, kurczakom i szczurom usunięto kości i chrząstki w celu zbadania rozwoju kości i stawów. (Uniwersytet Prude i Iams Company; Proceedings of 2000 Iams Nutritions Symposium).

*11 Szesnaście psów poddano inwazyjnemu badaniu bakterii w jelitach. (Uniwersytet A&M w Teksasie i Iams Company; M.D. Willard i inni, American Journal of Veterinary Research, vol. 55, nr. 5, maj 1994).

*12 Dwudziestu czterem kotom usunięto żeńskie organy i części ich wątroby, następnie tuczono je i głodzono. (Uniwersytet Stanu Kentucky i Iams Company; W.H. Ibrahim i inni, American Journal of Veterinary Research, vol. 61, nr 5, maj 2000).

*13 Pięćdziesięciu sześciu suczkom usunięto ich żeńskie organy w celu badania beta-karotenu. (Uniwersytet Stanu Washington i Iams Company; B.C. Weng i inni, Journal of Animal Science, vol. 78, str. 1284-1290, r.2000).

*14 Szesnastu psom wielokrotnie rozcinano brzuchy, aby pobrać wycinki jelit. (Uniwersytet A&M w Teksasie i Iams Company; M.D. Willard i inni, Journal of Veterinary Medical Association, vol. 8, str. 1201-1206, r.1994).

*15 Sześciu psom wprowadzono do jelit dreny, przez które odprowadzano płyny w celu zbadania przyswajania różnych rodzajów mąki. (Uniwersytet Stanu Illinois i Iams company; S.M. Murray i inni, Journal of AnimalScience, vol. 77, str. 2180-2186, r. 1994).

*16 Rozmyślnie okaleczono trzydzieści psów, usuwając z ich ciał płaty skóry w celu zbadania wpływu diety i różnych jej składników na gojenie ran. (Uniwersytet Auburn i Iams Company; M.A. Mooney i inni, American Journal of Veterinary Research, vol. 59, nr 7, str. 859-863, r.1998).

*17 Otwarto brzuchy pięciu psom i do ich jelit wprowadzono dreny w celu zbadania wpływu błonnika. (Uniwersytet Stanu Missouri i Iams Company, Journal of Animal Science, vol. 74, str. 1641-1648, r.1996).

*18 Dwudziestu ośmiu psom usunięto część jelita grubego w celu zbadania wpływu błonnika. (Uniwersytet Stanu Missouri i Iams Company, Journal of Animal Science, vol. 75, suplement 1, str. 136, r.1997).

*19 Szesnastu psom wycięto część jelit i układu immunologicznego w celu zbadania wpływu błonnika. (Uniwersytet Prowincji Alberta i Iams Company; Proceedings of 1998 Iams Nutrition Symposium).

*20 Pięciu psom wycięto tkanki z jelita cienkiego i grubego w celu zbadania wymogów przewodu pokarmowego. (Uniwersytet Stanu Illinois i Iams Company; Proceedings of 1998 Iams Nutrition Symposium).

We wrześniu 1999 roku firma Procter & Gamble (P&G) wykupiła firmę Iams i wydała kodeks etyki. Występująca w Internecie organizacja Animal People zainteresowana ochroną zdrowia i dobrem zwierząt domowych doniosła w czerwcu 2001 roku, że firma P&G wyraziła gotowość zaprzestania prowadzenia doświadczeń na zwierzętach, z chwilą gdy zostanie opracowana i zatwierdzona alternatywa takich badań.

W roku 2002 aktywista z organizacji Ruch na Rzecz Etycznego Traktowania Zwierząt (PETA) infiltrował jedno z laboratoriów firmy Iams w USA. To, co tam znalazł, wołało o pomstę do nieba - psy i koty trzymano po pół roku w małych klatkach, zaś psom wycinano struny głosowe, aby nie mogły warczeć i szczekać. Latem zwierzęta cierpiały z powodu nieznośnego gorąca, a zimą z powodu przejmującego zimna. Nagrania wideo ukazują, jak badacze rzucają psy na cementową podłogę po wycięciu im znacznych kawałków ich mięśni. Okrucieństwo trwało nieustannie. Koty zamykano w pomieszczeniach zbudowanych z pustaków z drewnianymi ściankami i podestami nabijanymi gwoździami - było to miejsce odpoczynku zwierząt. Aktywista PETA widział, jak jedna z takich ścianek upadła na kota i zabiła go.

Możecie być państwo pewni, że Iams nie jest jedyną firmą, która dopuszczała się tak okrutnych praktyk. Oprócz niej była także Rolston Purina jeszcze przed wykupieniem jej przez Nestle, Hill's Pet Nutrition będąca własnością Colgate-Palmolive, Pedigree Pet Foods należąca do Marsa i Alpo Pet Foods przed wykupieniem jej przez Nestle. Te firmy to tylko kilka przykładów przedsiębiorstw zaangażowanych w doświadczenia na zwierzętach.

Karma dla zwierząt domowych - globalny problem

Przemysł wytwarzający karmę dla zwierząt domowych jest w zasadzie wszędzie taki sam jak w Stanach Zjednoczonych, z nielicznymi, jeśli w ogóle jakimikolwiek, przepisami dotyczącymi składników stosowanych do produkcji tego pożywienia.

Ogromna większość pokarmów dla zwierząt domowych sprzedawanych w innych krajach jest podobnie jak w Kanadzie importowana ze Stanów Zjednoczonych (*4).

* Australia

W Australii Australijskie Stowarzyszenie Producentów Karmy dla Zwierząt Domowych (Pet Food Association of Australia; w skrócie PFIAA), organizacja społeczna pełniąca tę samą rolę, co w Stanach Zjednoczonych Instytut Karmy dla Zwierząt Domowych, której celem jest promowanie pożywienia dla zwierząt domowych oraz ustanowienie standardów dla tego samoregulującego się przemysłu, w rzeczywistości ogranicza swoje zainteresowanie do kontroli treści etykiet, a nie źródła pochodzenia składników karmy.

Inna australijska agencja o nazwie Państwowy Rejestr Chemikaliów Rolniczych i Weterynaryjnych (National Registration Authority for Agriculture and Veterinary Chemicals) zajmująca się karmą dla zwierząt domowych postrzega swoją "główną rolę w zakresie karmy dla zwierząt domowych w rejestrowaniu terapeutycznych zgłoszeń w odniesieniu do weterynaryjnych zestawów dietetycznych". Ich działania nie dotyczą karmy dla zwierząt sprzedawanej w supermarketach i sklepach z karmą. Zainteresowanie tej agencji ogranicza się wyłącznie do weterynaryjnych zestawów dietetycznych, które są sprzedawane w lecznicach dla zwierząt i stosowane w konkretnych warunkach wynikających ze stanu zdrowia zwierząt. Rola, jaką pełni ta agencja, odpowiada roli Ośrodka Medycyny Weterynaryjnej (CVM) w Stanach Zjednoczonych.

W sierpniu 1997 roku Australijska Komisja Konkurencji i Konsumentów (Australian Competition and Consumer Commission; w skrócie ACCC) poprosiła o przegląd karmy dla zwierząt domowych po skargach konsumentów na etykietowanie pewnych jej odmian, błędnie informujące o zawartych w niej proteinach. W jednym z przypadków chodziło o mięsną karmę, którą określano na etykiecie jako produkt rybny. W czasie dochodzenia przeprowadzonego w tej sprawie przez ACCC okazało się, że również inne etykiety puszkowanej karmy podawały błędną informację. ACCC i PFIAA zgodziły się, że należy zrewidować treść etykiet.

* Wielka Brytania

Organizacją nadzorującą przemysł wytwarzający karmę dla zwierząt domowych w Wielkiej Brytanii jest przypominające amerykański Instytut Żywności dla Zwierząt Domowych (PFI), Stowarzyszenie Producentów Karmy dla Zwierząt Domowych (Pet Food Manufacturer's Association; w skrócie PFMA), które reprezentuje 95% wytwórców karmy dla zwierząt domowych w Wielkiej Brytanii, zrzeszając 56 przedsiębiorstw. Stowarzyszenie zajmuje się promocją tej karmy oraz właściwej postawy właścicieli zwierząt domowych. Ponadto reprezentuje poglądy swoich członków na forum rządu Wielkiej Brytanii i Unii Europejskiej oraz dąży do podniesienia jakości produktów tego przemysłu.

Jeśli wierzyć materiałom PFMA, polityka obowiązująca w Wielkiej Brytanii jest znacznie bardziej restrykcyjna niż w innych krajach. "Producenci, członkowie PFMA, używają wyłącznie surowców pochodzących z takich gatunków zwierząt, jakie są akceptowane w łańcuchu pokarmowym człowieka" - twierdzi Alison Walker, rzeczniczka PFMA - "co wyklucza stosowanie mięsa końskiego, kucyków, wielorybiego lub innych ssaków morskich, kangurzego oraz wielu innych gatunków. Przemysł wytwarzający karmę dla zwierząt domowych wykorzystuje jedynie wołowinę, baraninę, wieprzowinę i mięso drobiowe, a także mięso ryb, małży, królików oraz zwierzyny łownej".

W materiałach PFMA można znaleźć również zapewnienie, że członkowie tej organizacji używają wyłącznie mięsa, które poddano inspekcji i zakwalifikowano jako nadające się do spożycia przez człowieka. Większość stosowanych w karmie materiałów pochodzących z wyżej wyszczególnionych zwierząt jest wymieniana na etykietach jako mięsne produkty uboczne.

Zapytałam przedstawicieli PFMA, jak jest z importowaną karmą dla zwierząt domowych, mając na uwadze wątpliwą jakość i pochodzenie surowców stosowanych do jego produkcji. W odpowiedzi Alison Walker z PFMA oznajmiła: "Zezwolenie na import karmy dla zwierząt domowych zależy od tego, czy zawiera dopuszczalne składniki, to znaczy surowce o niskim stopniu ryzyka lub inaczej mówiąc, takie, które mogą spożywać ludzie, ale nie są dla nich przeznaczone".

Poinformowała, że stosowanie mięsa martwych zwierząt domowych do produkcji karmy dla zwierząt domowych jest w Wielkiej Brytanii i większości krajów europejskich nielegalne. W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie nie ma przepisów zakazujących stosowania tego surowca do wytwarzania komercyjnej karmy dla zwierząt domowych.

PFMA pozostawia swoim członkom wdrażanie ich własnych programów zapewnienia właściwej jakości karmy i wzorców żywieniowych. Producenci karmy dla zwierząt domowych odpowiadają ponadto za sprawdzenie surowców, które wykorzystują do produkcji. Z uwagi na wystąpienie w Wielkiej Brytanii licznych przypadków choroby wściekłych krów (BSE) oraz podobnej choroby wśród kotów (dotychczas zarejestrowano 90 udokumentowanych przypadków) pewne surowce pochodzące od bydła są zakazane w karmie dla zwierząt domowych. Ten zakaz dotyczy głowy, śledziony, grasicy, migdałków, mózgu i rdzenia kręgowego oraz jelita cienkiego i grubego u krów, owiec i kóz. Wciąż można stosować wieprzowinę, ponieważ jak dotąd nie odnotowano przypadków gąbczastego zwyrodnienia mózgu (BSE) u tych zwierząt.

Co mogą zrobić właściciele zwierząt domowych?

Jak mogliśmy się przekonać, produkowana przemysłowo karma, którą podajemy naszym zwierzętom domowym, to ogólnie biorąc śmieci, które nie nadają się moim zdaniem do żywienia naszych zwierzaków. Od trzynastu lat podaję moim zwierzętom przygotowane w domu pokarmy składające się z lekko podgotowanego mięsa lub ryb, zbóż, świeżych jarzyn i owoców. Wszystkie one, w tym mój 27-letni kot, czują się bardzo dobrze.

Jedynym sposobem spowodowania zmian w tym przemyśle jest bojkotowanie przez właścicieli zwierząt domowych karmy zawierającej podrzędne składniki, w tym leki, które byłyby nie do pomyślenia w pokarmie przeznaczonym dla ludzi. Musimy bojkotować również firmy prowadzące eksperymenty na zwierzętach - nie tylko na psach i kotach, ale na wszystkich zwierzętach. Jest oczywiste, że jedynym powodem wykonywania takich eksperymentów jest uzyskanie najtańszych, najbardziej rentownych źródeł protein, zbóż i tłuszczów, których można używać w pożywieniu dla zwierząt domowych.

To właśnie my sami możemy wymusić tę zmianę.

[DamaKier]

Napisałam w innym temacie co o tym sądzę- bujda, głupstwo, niedorzeczność, informacja niepoparta faktami do której trzeba zachować spory dystans

[BRIX]

Napisałam w innym temacie co o tym sądzę- bujda, głupstwo, niedorzeczność, informacja niepoparta faktami do której trzeba zachować spory dystans

bujda???????????raczej nie tylko trudno w to uwierzyc w artykule sa podane strony potwierdzajace to a dla nie dowiarkow poszukam dowodow z wielkim bolem bo niechce ogladac juz tych drastycznych zdjec ich opisow i artrykolow! robcie jak chcecie
bo moja psina nie bedzie jadla tego ścier....a i nie wyrosnie na kanibala!!!!




PRODUKCJA KARMY DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH - Z ODPADÓW... "4D - 10 ton psów i kotów tygodniowo" (tekst:

"Wśród przemielonych na pokarm dla zwierząt znalazło się też słoniątko, które zdechło w cyrku, oraz słynny Boseman - policyjny koń "zastrzelony na posterunku"

Bestseller z połowy lat 80. czyli "Ptasiek" Williama Whartona zawiera nie tylko fascynujące opisy zwyczajów amerykańskich kanarków, ale ma też fragment poświęcony psom. Nie psie jednak, lecz zdecydowanie ludzkie zachowania są przedmiotem tego opisu. Przypomnijmy: "W miarę jak oddalamy się od domów, zaczyna nas dochodzić najobrzydliwszy smród jaki można sobie wyobrazić. (...) Za barakiem stoi coś, co przypomina gigantyczną maszynkę do mięsa, napędzaną motorem na ropę. (...) Na czubku maszyny jest wielka lejowata dziura, do której z łatwością zmieściłby się trup człowieka. Joe każe nam poznosić psy z ciężarówki. Wleczemy je w pobliże maszyny i po jednym wrzucamy w lej. (...) Dołem wychodzą cienkie strużki psiego mięsa zmieszanego z sierścią. (...) Po południu, kiedy czyścimy budę, pytam Joe'go, co oni robią z tym całym zmielonym mięsem. Joe odpowiada, że robią z niego jedzenie dla psów". Pewnie niejeden właściciel psa karmionego żarciem z puszki wzruszy ramionami, że to literatura - ekspresja obrazowania właściwa autorowi "Ptaśka". Nie da się jednak tym samym zbyć reportera "San Francisco Chronicale", który kilka lat po "Ptaśku" pisał: "Podłoga zakładu utylizacji zwierząt pokryta jest zwałami "surowego produktu" - tysiącami martwych psów i kotów; bydlęcych, owczych, świńskich i końskich głów i kopyt; całymi skunksami, szczurami i szopami, które czekają na przetworzenie. W temperaturze powyżej 30 stopni Celsjusza te stosy nieżywych zwierząt zdają się jednak żyć swoi własnym życiem za sprawą rojących się w nich milionów robaków. Dwaj mężczyźni w maskach pracują jako operatorzy miniładowarek typu Bobcat wrzucając "surowy" materiał do mającego trzy metry głębokości zbiornika, wykonanego z nierdzewnej stali. Są to pracujący na czarno Meksykanie, którzy jako jedyni zgodzili się wykonywać tę brudną pracę. Umieszczona na dnie pojemnika, gigantyczna maszynka do mięsa zaczyna się obracać. Dźwięk pękających kości i miażdżonego mięsa zamienia się w koszmar, którego nie da się zapomnieć" (tłum. "Nexus"). Trudno podejrzewać, że obaj - i pisarz i reporter - wymyśli sobie tak podobne "maszynki do mięsa" i z jakichś im wiadomych powodów opowiadają się przeciw utylizacji. Utylizacja sama w sobie jest koniecznością, jeśli nie wręcz dobrodziejstwem wobec ilości odpadów. Bez niej nasze miasta utonęłyby pod warstwą zakażonej i rozkładającej się padliny. Niemniej sposób w jaki pozbywamy się domowych ulubieńców pozostawia wiele do życzenia. Reporter z San Francisco twierdzi, że zakład utylizacji to coś w rodzaju gigantycznej kuchni, której surowcem są korpusy zwierząt domowych, zdechłe bydło i drób oraz odrzuty z supermarketów. Cała ta rozdrobniona masa jest przez godzinę podgrzewana do 140 stopni C, a następnie gotowana przez 24 godziny. Uzyskaną w ten sposób masę miele się i prasuje, aż do uzyskania granulatu, który służy do "wzbogacania karmy". Od kuchni widać, że karma wzbogacona jest o obroże przeciw pchłom, bo nikt nie zadaje sobie trudu, żeby je zdjąć przed zmieleniem psa czy kota. Badania granulatu wykryły też obecność śladów preparatów stosowanych przy usypianiu zwierząt, antybiotyków, pestycydów i foliowych worków w jakie były zapakowane przeterminowane steki, a których zdjęcie jest zbyt pracochłonne i kosztowne, więc idą do kotła razem z martwymi zwierzakami. I nie jest to obraz przesadzony, bo oficjalny dokument z kontroli przeprowadzonych w Kalifornii nie tylko stwierdza w ciałach uśpionych psów i kotów obecność np. fenobarbitalu sodu, ale także dodaje, że "zasadniczo nie następuje jakikolwiek rozkład tego środka podczas zwykłego procesu utylizacji". Ann Martin, działaczka ruchu na rzecz praw zwierząt z Kanady, rozszyfrowała co znaczy reklama "pełnej, zrównoważonej kalorycznie i witaminowo" karmy. Alarmuje, że te "cenne proteiny" mogą zawierać zanieczyszczone odpadki z rzeźni, fekalia, rozgotowane razem z sierścią tusze psów i kotów, a także pióra kurcząt. Mówi też wprost, że określa się je symbolem "4D" - dead (nieżywy), diseased (śmiertelnie chory), dying (umierający), disabled (ułomny). Jaka jest skala produkcji "4D"? Martin daje przykład: Jeden z niewielkich zakładów tego rodzaju w Quebec w prowincji Ontario przetwarza 10 ton psów i kotów tygodniowo. Martin proponuje, żeby na puszkach z karmą dla zwierząt domowych, umieszczać jeszcze jeden znak: trupią czaszkę ze skrzyżowanymi piszczelami. Dziennikarz z USA mówi już o milionach amerykańskich psów i kotów przetwarzanych co roku na pokarm dla milionów amerykańskich psów i kotów. Twierdzi też, że "kiedy etykieta na pokarmie dla zwierząt domowych zawiera stwierdzenie: pokarm mięsno-kostny - oznacza to, że zawiera on rozgotowane i przetworzone zwierzęta, włącznie z kotami i psami". Z kolei redaktor pisma "Earth Island Journal" precyzuje: co roku jest tych rozgotowanych i zgranulowanych zwierząt nie mniej niż 12,5 miliona ton. Dodaje przy tym, że wśród przerobionych na karmę znalazło się też słoniątko, które zdechło w cyrku, a nawet słynny Bozeman - policyjny koń, który zginął "w czasie pełnienia służby". Nikt nie jest bezpieczny wobec służb utylizacyjnych. Raport Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych z przed kilku lat informuje w przybliżeniu, że tylko w ciągu jednego roku wyprodukowano 3 586 600 ton "pokarmu mięsno-kostnego, krwiopochodnego i z pierza". Wyliczono też, że 34% tego materiału użyto do produkcji pokarmu dla zwierząt domowych, tyle samo dla drobiu, 20% poszło na pokarm dla świń, a 10% dla bydła rzeźnego i mlecznego. Niech czytelnik sam sobie odpowie na pytanie, ile z tego może trafić już nie do puszki z żarciem dla psa, lecz na jego stół. Żartownisie mówią, że koty wcale nie chcą karmy o smaku wątróbki, koty chcą granulatu z myszy. Żarty, żartami, ale kiedyś nasi pupile się zemszczą, tak jak to już zrobiły "wściekłe krowy". (Marian Konopko

[BRIX]

Napisałam w innym temacie co o tym sądzę- bujda, głupstwo, niedorzeczność, informacja niepoparta faktami do której trzeba zachować spory dystans

artykuł ukazał się w "Nexus" styczeń-luty 1999r.



"Przemysł produkujący pokarm dla zwierząt domowych promuje zasadę, w myśl której każdy, kto pragnie, aby jego ulubieniec pozostawał w zdrowiu, musi karmić go przemysłowo przygotowanym pożywieniem. Niestety tego rodzaju dieta prowadzi do raka, chorób skóry, uczuleń, nadciśnienia, niedomogów wątroby i nerek, zawałów i kłopotów z uzębieniem. Na etykietach z żywnością dla zwierząt domowych należy dodać jeszcze jeden znak: trupią czaszkę i skrzyżowane piszczele.

Umowy regulujące zasady wolnego handlu między krajami, ani CVMA, ani PFAC nie ma prawa do sprawowania jakiejkolwiek kontroli nad zawartością puszek z pokarmem dla zwierząt domowych.

DR (WETERYNARII) WENDELL O. BELFIELD

NIEODPOWIEDNIA ŻYWNOŚĆ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH

Pytaniem, które jest mi najczęściej zadawane z racji wykonywanego przeze mnie zawodu weterynarza, brzmi: "Który z przemysłowo produkowanych pokarmów dla zwierząt pan poleca?". Standardowo odpowiadam na nie: "Żadnego". Jestem pewien, że właściciele zwierząt zauważają zmiany, jakie zachodzą u ich ulubieńców po pewnym okresie spożywania przez nie różnych pokarmów dla zwierząt. Ich ulubieńcy zaczynają cierpieć na biegunkę, wzdęcia, ich sierść traci połysk, często dostają wymiotów, podrażnienia skóry etc. Wszystko to są popularnie występujące symptomy związane ze spożywaniem przemysłowo przygotowanego pokarmu.

W roku 1981 odkryliśmy z dr Martinem Zuckerem i opisaliśmy w naszej książce "How to Have a Healthier Dog" (Co zrobić, aby mieć zdrowszego psa) pełny zakres negatywnego wpływu, jaki wywiera na zwierzęta przemysłowo produkowana dla nich karma. W lutym 1990 roku dziennikarz San Francisco Chronicle, John Eckhouse, posunął się jeszcze dalej w swoim artykule "W jaki sposób psy i koty zostają ponownie wprowadzone do obiegu w postaci pożywienia dla zwierząt domowych".

Napisał w nim między innymi: "Każdego roku przedsiębiorstwa określane mianem <<rendererów>> (*5) przetwarzają miliony nieżywych amerykańskich psów i kotów razem z milionami ton innego materiału zwierzęcego. Ostateczne produkty tego przetwórstwa...łój i mięso konsumpcyjne...służą jako produkt wyjściowy do wytwarzania tysięcy rzeczy, wśród których znajdują się kosmetyki i pokarm dla zwierząt domowych".

Rzecznicy przemysłu wytwarzającego pokarm dla zwierząt domowych wszystkiemu zaprzeczają, ale federalne i stanowe agencje, włącznie z Centrum Weterynaryjnym Urzędu ds. Leków i Żywności (CVM) oraz medycznymi organizacjami takimi jak Amerykańskie Stowarzyszenie Medycyny Weterynaryjnej (*6) i Kalifornijskie Stowarzyszenie Medycyny Weterynaryjnej (*7), potwierdzają, że zwierzęta domowe są rutynowo po ich śmierci w schroniskach dla zwierząt oraz uśpieniu przez weterynarzy przetapiane, stając się składnikiem pokarmu dla zwierząt domowych.

Rządowi specjaliści od zdrowia, naukowcy oraz rzecznicy firm produkujących pokarm dla zwierząt utrzymują, że tego rodzaju krytycyzm przemysłowo wytwarzanej żywności dla zwierząt domowych jest nieuzasadniony. James Morris, wykładowca w Szkole Weterynarii w Davis w Kalifornii, twierdzi, że "wszelkie produkty nie nadające się do spożycia dla ludzi są starannie sterylizowane, tak że nic nie może przedostać się do organizmu zwierzęcia". Ludzie, którzy wygłaszają tego rodzaju opinie nie mają pojęcia o tym mięsie i interesach robionych na utylizacji.

Przez siedem lat sprawowałem z ramienia Departamentu Rolnictwa USA oraz stanu Kalifornia jako lekarz weterynarii funkcję inspektora ds. mięsa. Brodziłem we krwi, wodzie, osoczu i fekaliach, wdychałem smród unoszący się nad podłogą, na której mordowano zwierzęta i przysłuchiwałem się ich przedśmiertelnym jękom.

Przed drugą wojną światową rzeźnie miały charakter zakładów zamkniętych, co oznacza, że inwentarz domowy był zarzynany i poddawany przetworzeniu w jednym miejscu. W rzeźni znajdowało się specjalne pomieszczenie do wędzenia mięsa, inne do produkcji wędlin, i jeszcze inne do utylizacji odpadów. Po drugiej wojnie światowej przemysł mięsny bardzo się wyspecjalizował. W rzeźni następuje tylko rozbiór tusz zwierzęcych, zaś wędliny wytwarzane są w zupełnie innym zakładzie. Utylizacja resztek również stała się odrębną specjalnością i przestała podlegać jurysdykcji rządowej służby sanitarnej i nie ma w nią także wglądu opinia publiczna.

Aby uniemożliwić wprowadzenie odpadów rzeźnianych do spożycia przez ludzi, państwowe przepisy stawiają wymóg ich "denaturacji" (skażenia) przed opuszczeniem rzeźni i przekazaniem do zakładów utylizacyjnych. W czasie gdy sprawowałem funkcję inspektora, mięso było denaturowane przy pomocy fenolu (kwas karbolowy) i/lub kreozotu (środek stosowany do impregnacji drewna lub dezynfekcji). Obie substancje są silnie trujące. Według państwowych przepisów następujące substancje są dopuszczone do denaturacji mięsa: olej napędowy, nafta, fenol i citronella (środek do odstraszania insektów wytwarzany z cytrynowej trawy).

Tusze padłego bydła poddane działaniu wyżej wymienionych chemikaliów mogą stać się surowcem do produkcji pokarmu dla zwierząt domowych. Ponieważ zakłady utylizacyjne nie podlegają rządowej kontroli, mogą one przetwarzać ciała dowolnych zwierząt - nawet psów i kotów. Jak oświadczyła dziennikarzowi Chronicle Eileen Layne z CVMA: "Kiedy etykietka na pokarmie dla zwierząt domowych zawiera stwierdzenie: <<pokarm mięsno-kostny>> - oznacza to, że zawiera on rozgotowane i przetworzone zwierzęta, włącznie z kotami i psami".

Niektóre ciała martwych zwierząt domowych - uśpionych przez weterynarzy - zawierają przed poddaniem ich procesowi denaturacji fenobarbital. Naukowcy z Uniwersytetu Stanowego w Minesocie twierdzą, że stosowany do usypiania zwierząt domowych fenobarbital sodu "pozostaje nierozłożony w wyniku procesów utylizacyjnych". Do końcowego produktu procesu utylizacji dodawane są ponadto stabilizatory tłuszczów, aby zapobiec ich rozkładowi. Najpopularniejszymi stabilizatorami tłuszczów są BHA (butylohydroksyanizol) i BHT (butylohydroksytoluen) - oba te związki niszczą wątrobę i nerki - a także podejrzewany o właściwości rakotwórcze ethoxyquin. Wiele rodzajów półmokrego pokarmu dla psów zawiera glikol propylenowy - pochodną środka przeciw zamarzaniu, glikolu etylenowego, który niszczy czerwone ciałka krwi. W pokarmie dla zwierząt często pojawia się ołów - nawet w sporządzonym z bydlęcych tusz> Badania przeprowadzone w Massachusetts Institute of Technology, których wyniki opublikowano w opracowaniu "Ołów w pokarmie dla zwierząt", dowodzą, że dziewięciofuntowy (ok. 4 kg) kot żywiony przemysłowo wytwarzanym pokarmem wchłonia większą dawkę ołowiu od tej, jaką uważa się za niebezpieczną dla dzieci.

Jestem praktykującym od ponad 25 lat weterynarzem zajmującym się leczeniem małych zwierząt. Każdego dnia natykam się na ofiary propagandy prowadzonej przez przemysł produkujący pokarm dla zwierząt. Niestety, wykładowcy szkół weterynarii popierają ten przemysł, który niewiele obchodzi zdrowie naszych zwierząt.

Jeszcze jedno ostrzeżenie: mięso i kości pochodzące ze źródeł określanych jako nienadające się do spożycia dla człowieka, są stosowane jako karma dla drobiu hodowlanego. Oznacza to, że produktami pochodzenia zwierzęcego utylizowanymi w warunkach budzących wątpliwości karmi się ptaki, które mogą znaleźć się na państwa stołach. Proszę nie zapominać o tym w trakcie jedzenia kolejnej porcji kurczaka lub indyka.

Dr Belfield jest absolwentem Instytutu weterynarii Tuskegee i obecnie praktykuje w San Jose w Kalifornii. Dr Belfield założył pierwszy w USA ortomolekularny szpital weterynaryjny. Jest współautorem dwóch książek "The Very Healthy Cat Book" (Księga bardzo zdrowego kota) oraz "How to Have a Healthier Dog" (Co zrobić, aby mieć zdrowszego psa). Niniejszy artykuł ukazał się po raz pierwszy w majowym numerze Let's Live Magazine z roku 1992



GAR SMITH

SPOJRZENIE DO WNĘTRZA ZAKŁADU UTYLIZACJI ZWIERZĄT

Utylizacja została ochrzczona mianem "cichego przemysłu". Każdego roku w USA ponad 286 zakładów utylizacyjnych spokojnie przerabia ponad 12,5 miliona ton zdechłych zwierząt, tłuszczu i resztek mięsa. Jako wyraziciel nastrojów opinii publicznej PR Watch zauważył, że utylizatorzy "są zadowoleni z faktu, iż większość ludzi jest nieświadoma ich istnienia".

Kiedy ostatniego lata VanSmith, reporter gazety City Paper, odwiedził Baltimore's Valley Proteins (nazwa jednego z zakładów utylizacyjnych - przyp.tłum.), zauważył, że "hoggersy" (duże kadzie używane do rozdrabniania i filtracji tkanek zwierzęcych przed ich wysmażeniem) zawierają części korpusów różnych zwierząt, od "zdechłych psów i kotów" zaczynając a na "szopach, oposach, jeleniach, lisach, wężach, słoniątku z cyrku" i resztkach Bozemana (policyjny koń, który "zginął w czasie pełnienia służby") kończąc.

Schroniska zwierząt z Baltimore przekazują przeciętnie co miesiąc do Valley Proteins ponad 1824 sztuki zdechłych zwierząt. W ubiegłym roku zakład ten przetworzył 150 milionów funtów (68 100 ton) rozkładającego się mięsa i kuchennych tłuszczów na 80 milionów funtów (36 320 ton) mięsnego pokarmu, mączki kostnej, łoju i żółtego tłuszczu. Trzydzieści lat temu większość utylizowanych resztek mięsnych pochodziła z małych sklepów i rzeźni. Obecnie dzięki gwałtownemu rozwojowi sieci restauracji serwujących tak zwany "fast food" niemal połowę surowca stanowi tłuszcz kuchenny i olej do smażenia.

Proces powtórnego wprowadzenia do obiegu (recykling) mięsa i kości zdechłych zwierząt domowych oraz dzikich stanowi zaledwie "ułamek produkcji, którą nie chcemy się chwalić" - oświadczył reporterowi City Paper dyrektor Valley Proteins, J.J. Smith. Zakład traktuje przetwórstwo tych zwierząt jako "służbę publiczną a nie działalność nastawioną na zysk" - twierdzi Smith - "jako, że nie ma w nich (tych zwierzętach) wiele białka...a jedynie kupa sierści, z którą trzeba sobie jakoś poradzić".

Według danych podanych przez City Paper Valley Proteins"sprzedaje niejadalne części zwierząt i utylizowany materiał" takim firmom jak: Alpo, Heinz i Rolston-Purina. Zakłay Valley Proteins utrzymują, że nie sprzedają, że nie sprzedają "produktów ubocznych powstałych przy przetwarzaniu ciał zwierząt domowych" firmom zajmującym się wytwarzaniem pokarmu dla zwierząt, ponieważ "zwracają one dużą uwagę na zawartość w produkowanej przez nie żywności resztek zwierząt domowych". Zakłady Valley Proteins prowadzą dwie linie produkcyjne - jedną dla czystego mięsa i kości oraz drugą dla zdechłych zwierząt domowych i dzikich. Niemniej jednak Van Smith podaje, że "materiał białkowy" jest mieszaniną pochodzącą z obu linii. Tak więc mięsno-kostne pożywienie produkowane w zakładach zawiera zarówno składniki pochodzące ze zdechłych zwierząt domowych, jk i dzikich, zaś około 5 procent tego produktu idzie do producentów suchej karmy dla zwierząt domowych..."

Raport USDA (Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych) z roku 1991 podaje, że "w roku 1983 wyprodukowano w przybliżeniu 7,9 miliardów funtów (3 586 600 ton) pokarmu mięsno-kostnego, krwiopochodnego i pierza". 34 procent tego materiału użyto do produkcji pokarmu dla zwierząt domowych, 34 procent do produkcji pokarmu dla drobiu, 20 procent do produkcji pokarmu dla świń i 10 procent do produkcji pokarmu dla bydła rzeźnego i mlecznego.

Zakaźna encefalopatia gąbczasta (TSE)(*8) przenoszona w pożywieniu pochodzenia świńskiego i drobiowego może przyćmić zagrożenie "chorobą wściekłych krów". Ryzyko zakażenia zwierząt domowych chorobą TSE w wyniku spożywania przez nie zakażonej żywności jest ponad trzykrotnie większe niż ryzyko zakażenia człowieka "chorobą wściekłych krów" w wyniku spożywania hamburgerów.

Gar Smith jest redaktorem Earth Island Journal'u



(Autor anonimowy)

CIEMNE STRONY "RECYKLINGU"

[W styczniu 1990 roku gazeta San Francisco Chronicle opublikowała makabryczny, dwuczęściowy artykuł opisujący, w jaki sposób zagubione psy, koty i zwierzęta ze schronisk są rutynowo przerabiane przez zakłady utylizacji zwierząt na m.in. pokarm dla zwierząt domowych. Według prowadzącego badanie w tej sprawie, który dostarczył dane Chronicle, gazeta ta skróciła tę historię i usunęła z niej wiele udokumentowanych przezeń zarzutów. Raport, który opracował on dla telewizji ABC został również znacznie rozmydlony. W końcu przesłał swoje dane do Earth Island Jurnal'u. Przed przedrukowaniem tego artykułu w NEXUSie poproszono jego wydawcę o niepodawanie nazwiska jego autora, który w wyniku kierowanych pod jego adresem gróźb zmuszony został do opuszczenia wraz z żoną San Francisco i ukrycia się.]

Podłoga zakładu utylizacji zwierząt pokryta jest zwałami "surowego produktu" - tysiącami martwych psów i kotów; bydlęcych, owczych, świńskich i końskich głów i kopyt; całymi skunksami, szczurami i szopami, które czekają na przetworzenie. W wynoszącej ponad 30 stopni Celsjusza temperaturze te stosy nieżywych zwierząt zdają się jednak żyć swoim własnym życiem za sprawą rojących się w nich milionów robaków.

Dwaj mężczyźni w maskach na twarzach pracują jako operatorzy miniładowarek typu Bobcat wrzucając "surowy" materiał do mającego dziesięć stóp (3 m) głębokości zbiornika wykonanego z nierdzewnej stali. Są to pracujący "na czarno" Meksykanie, którzy jako jedyni zgodzili się wykonywać tę brudną pracę. Umieszczona na dnie pojemnika gigantyczna maszynka do mięsa zaczyna się obracać. Dźwięk pękających kości i miażdżonego mięsa zamienia się w koszmar, którego nie da się zapomnieć.

Proces utylizacji polega na gotowaniu surowego materiału w celu usunięcia z niego płynów i tłuszczu. Zakład utylizacyjny to coś w rodzaju gigantycznej kuchni. Jej główny "kucharz" czuwa nad doborem surowego materiału, tak aby zachować odpowiednie proporcje między ilością korpusów zwierząt domowych, bydła, odpadów drobiowych i odrzutów z supermarketów.

Po pokrojeniu na drobne kawałki cała masa zostaje przetransportowana do następnej maszynki w celu jej dokładnego rozdrobnienia. Następnie jest podgrzewana do temperatury 140 stopni Celsjusza, a potem non stop gotowana 24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. W czasie tego ciągłego procesu gotowania mięso rozgotowuje się i oddziela od kości tworząc gorącą "zupę", z której wydziela się żółty tłuszcz lub łój, który jest zgarniany z jej powierzchni. Rozgotowane mięso i kości są wkładane do prasy i młyna, które wyciskają resztki płynów i mielą wszystko na granulat. Wstrząsowe sita odsiewają nadmiar włosia i duże kawałki kości. Po zakończeniu procesu przetwarzania danej porcji zostaje jedynie żółty tłuszcz oraz mięso-kostne pożywienie.

Mięsne menu

Zgodnie z wyjaśnieniami zamieszczonymi w magazynie American Journal of Veterinary Research ten mięsno-kostny pokarm jest "źródłem protein i innych środków odżywczych w diecie drobiu i świń oraz zwierząt domowych. W mniejszej ilości wykorzystywany jest on także do tuczu bydła i owiec. Występujący w nim tłuszcz zwierzęcy stanowi źródło energii".

Setki zakładów utylizacji zwierząt w całych Stanach Zjednoczonych transportują codziennie dziesiątki tysięcy ton tego "wzbogaczacza karmy" na fermy drobiu, do wytwórni pasz dla bydła, na farmy mleczne oraz zajmujące się hodowlą świń, do zakładów hodowli ryb oraz wytwórni pokarmu dla zwierząt domowych, gdzie miesza się go z innymi składnikami, które tworzą karmę dla milionów zwierzaków, które zjadane są następnie przez mięsożernych ludzi.

Zakłady utylizacji zwierząt mają różne specjalizacje. Oznakowania na etykietach określonej "partii" pokarmu informują o przewadze w jego składzie jakiegoś rodzaju zwierząt - na przykład: karma mięsna, mięsny produkt uboczny, karma drobiowa, drobiowy produkt uboczny, karma rybna, olej rybi, żółty tłuszcz, łój, tłuszcz wołowy lub tłuszcz kurzy.

Zakłady utylizacji zwierząt wykonują jedną z najbardziej wartościowych prac na naszej planecie: wprowadzają do powtórnego obiegu zużyte zwierzęta. Bez ich pracy nasze miasta zniknęłyby pod zwałami zakażonych i rozkładających się ciał, a śmiercionośne wirusy i bakterie rozprzestrzeniłyby się wśród ludzi bez możliwości opanowania tego procesu.

Ciemna strona

Śmierć stanowi najważniejszy element w interesie, w którym popyt na składniki odżywcze znacznie przekracza dostawy surowca. Niestety ten rozwinięty system produkcji pokarmu w drodze zagospodarowywania odpadów rozwinął się w koszmar "recyklingu". Zakłady utylizacji zwierząt z konieczności przetwarzają toksyczne odpady.

Ciałom nieżywych zwierząt (surowiec) towarzyszy cała gama niepotrzebnych składników. Do procesu utylizacji wchodzą za pośrednictwem zatrutego bydła pestycydy, zaś olej rybny (tran) jest skażony nielegalnie stosowanym DDT i innymi preparatami fosforoorganicznymi, które zakumulowały się w ciałach makreli i tuńczyków pochodzących z zachodniego wybrzeża.

Ponieważ zwierzęta (psy i koty) często są dostarczane do zakładów z niezdjętymi obrożami przeciw pchłom, do finalnego produktu trafiają preparaty fosforoorganiczne zawierające owadobójcze (insektycydy). Insektycyd o nazwie Dursban występuje w formie plastikowych łatek (bydlęcy odpowiednik obroży przeciw pchłom). Z kolei środki farmaceutyczne pochodzą z antybiotyków podawanych inwentarzowi oraz preparatów stosowanych przy eutanazji zwierząt domowych, zaś ciężkie metale z różnych źródeł: znaczków identyfikacyjnych zwierząt domowych, a także chirurgicznych szpil i igieł.

Do zakładów utylizacji trafia nawet plastyk pochodzący z niesprzedanych w supermarketach porcji mięsa, kurczaków i ryb pakowanych w folie na styropianowych tackach. Nikt nie ma czasu na uciążliwe i pracochłonne rozwijanie tysięcy tego rodzaju pakunków. Kolejnym źródłem plastyku są znaczki identyfikacyjne bydła, plastykowe łatki insektycydowe oraz plastykowe zielone worki zawierające uśpione przez weterynarzy domowe zwierzęta.

Kontrola utylizatorów

Niebotyczne koszty robocizny są jednym z czynników ekonomicznych zmuszających zrzeszenia hycli i utylizatorów do oszustwa. Odcinania obroży przeciw pchłom i rozwijanie zepsutych steków jest operacją zbyt kosztowną i zakładów utylizacyjnych nie stać na to. Każdego tygodnia miliony paczek owiniętego w plastyk mięsa trafia do procesu utylizacyjnego i stąd bierze się jeden z niepotrzebnych składników pokarmu dla zwierząt.

Najbardziej uczulonym na sprawy dotyczące ochrony środowiska w USA jest stan Kalifornia, gdzie inspekcje fabryk oraz sprawdzanie składników zawartych w pokarmie dla zwierząt są przeprowadzane w sposób losowy z częstotliwością raz na dwa i pół miesiąca. Stanową agencją nadzorującą jest Wydział ds. Żywności i Nawozów (*9). Jego głównym zadaniem jest sprawdzanie, czy procentowa zawartość protein, fosforanów i wapnia zgadza się z tym, co podał producent na etykiecie oraz czy skład ten jest zgodny z ustanowionymi w tym stanie normami. Jednak sprawdzanie pestycydów oraz innych związków toksycznych zawartych w pożywieniu dla zwierząt jest niepełne.

Kalifornia posiada ośmiu inspektorów terenowych, którzy kontrolują przemysł karmiący zwierzęta, które z kolei spożywa 30 milionów mieszkańców tego stanu. Kiedy jednak sprawa, dotyczy zakładów utylizacyjnych, zarówno stanowe, jak i federalne instytucja "umywają ręce" i pozwalają, aby przemysł ten rządził się własnymi prawami. Artykuł zamieszczony w lutowym numerze magazynu Render (branżowe pismo utylizatorów) z 1990 roku podaje, że zasada samoregulacji pewnych procesów związanych z zanieczyszczeniem zawodzi.

Niedawno wprowadzono nieśmiało program o nazwie Salmonella - Informacja/Redukcja, który jest prowadzony pod nadzorem National Renderers Association (Krajowe Stowarzyszenie Utylizatorów). Magazyn Render podaje, że "...jeżeli amerykańscy i kanadyjscy utylizatorzy nie wezmą się poważnie do sprawy i nie wykażą, że są naprawdę zainteresowani zmniejszeniem ilości przypadków zanieczyszczeń salmonellą swojego proteinowego pokarmu, to staną twarzą w twarz ...z nowymi i znacznie ostrzejszymi przepisami, które ustanowi rząd".

Jak dotąd dobrowolny, zakładający samoregulację program nie działa. Jak podaje magazyn Render, "...zaledwie około 20 procent wszystkich zakładów produkujących lub mieszających proteinowy pokarm dla zwierząt przystąpiło do tego programu..." Znacznie mniej przystąpiło do rzeczywistego badania swoich produktów.

The American Journal of Veterinary Research zorganizował w 1985 roku w typowym zakładzie utylizacji badania dotyczące stopnia rozkładu fenobarbitalu sodu w korpusach zwierząt poddanych eutanazji (uśpionych). W wyniku badań ustalono, że "...zasadniczo nie następuje jakikolwiek rozkład tego środka podczas zwykłego procesu utylizacji" oraz że "... jeśli chodzi o pozostałe chemiczne zanieczyszczenia (metale ciężkie, pestycydy oraz inne środki skażające środowisko, które mogą spowodować masowe zgony) i stopień ich degradacji w procesie utylizacji, sprawa ta wymaga dalszych, "bardziej szczegółowych badań".

Utylizatorzy są cichym ogniwem w naszym łańcuchu pokarmowym. Zaniepokojone istniejącym stanem rzeczy, związane z tym przemysłem osoby zaczynają coraz częściej mówić, a najczęściej powtarzanym przez nie słowem jest "pestycydy". Co więcej, rzeczywistością stała się możliwość petrochemicznego skażenia naszej żywności. Agencje rządowe i przemysł beztrosko pozwalają, aby toksyny z ulic, supermarketów były ponownie wprowadzane do naszego łańcucha pokarmowego. Wchodząc w nowy okres charakteryzujący się wzrostem skażenia środowiska, powinniśmy się zastanowić nad naszym w nim miejscu. Przestaliśmy być myśliwymi i stajemy się ofiarami naszego technologicznie zmodyfikowanego łańcucha pokarmowego.

Możliwość petrochemicznego skażenia naszej żywności stała się rzeczywistością.

(Po raz pierwszy artykuł ten ukazał się w jesiennym numerze Earth Island Journal'u z 1990 roku)

[BRIX]

Co jedzą psy ?

Uprzedzam, że poniższy tekst to mało konwencjonalne podejście do tematu, ale oparte na rzetelnej wiedzy.
W dużej części nie pokrywa się z wiedzą podręcznikową.

Pytanie pozornie banalne. Na 100 zapytanych osób, 95 odpowie bez namysłu, że mięso, bo wiadomo, drapieżnik – wilk – polowania, itd. Pozostałe 5 skomentuje zgryźliwie, że głównym pożywieniem psa są meble, buty bądź nogawki od spodni – zależnie od tego, co właśnie ,,rozpracował” ich pupilek. Wydawałoby się więc, że problematyka żywienia psów nie powinna nastręczać większych kłopotów, zwłaszcza wśród znawców przedmiotu.
Nic bardziej mylnego, o czym przekonał się każdy, kto ,,dorobił się” własnego psa.

Nawet dla urodzonych psiarzy, którzy wychowywali się w domach pełnych zwierząt, sprawy żywieniowe to temat trochę mglisty, bo z reguły ,,było ugotowane’’ i wystarczyło przełożyć z garnka do miski. Pies jadł, co mu dano, w międzyczasie coś tam podkradał, coś tam użebrał u domowników i zakończył życie w wieku lat 18-tu, do ostatnich dni ciesząc się doskonałym apetytem i cokolwiek zaokrągloną figurą.

No, ale teraz mamy własny dom i własnego czworonoga, dla którego chcemy jak najlepiej i naukowo. Zwłaszcza, że to pies rasowy, a wiadomo – zwłaszcza przy dużych ,,mięśniakach” – żywienie to podstawa prawidłowego rozwoju. No to ,,zasięgamy języka’’ i zaczyna się...
- Na czym gotować? No, kasza manna, jęczmienna...
- Co, jęczmienna? W życiu! Tylko gryczana albo ryż!
- Jaka kasza? Odbiło ci? Pies tego nie trawi! Tylko makaron!
- Tylko pamiętaj, żadnych kasz ani makaronów! Jedynie płatki owsiane!
- A nie próbuj czasem dawać płatków owsianych, tylko kasza jęczmienna!
Po ustaleniu ( J ) bazy podstawowej, przychodzi kolej na resztę. Dowiadujemy się, że najlepsza jest: wołowina / cielęcina / konina / baranina / mięso z nutrii lub królika / drób (niepotrzebne skreślić), przy czym mięso ma być: surowe / obgotowane / gotowane i podawane: w dużych kawałkach / siekane / mielone. Podroby – tak, kości – nie. Podroby – nie, kości – tak. Kości: młodemu – tak, staremu – nie. Kości: młodemu – nie, staremu – tak. Jajka: ile się chce, najwyżej jedno na tydzień; tylko surowe, tylko gotowane – na twardo / miękko, tylko żółtko! I koniecznie podawaj..., bo... . I pamiętaj, nigdy nie dawaj psu...., bo...

Listy ciągną się długo; zalecenia, dlaczego należy/nie należy podawać tej czy innej karmy stają się coraz bardziej fantazyjne i powoli dochodzimy do wniosku, że każdy z doradców mówi o innym gatunku zwierząt, w dodatku z dość kontrowersyjną fizjologią i przemianą materii. I każdy powołuje się na autorytety hodowlane i weterynaryjne, przytacza książki, z których wyczytał owe mądrości i zaklina się, że on zawsze tak żywił, i proszę – demonstruje dorodny psi okaz.

Lekko oszołomieni tym natłokiem mniej lub bardziej sprzecznych rad, zaczynamy rozważać, że może jednak sucha karma, przynajmniej na początek...

W hipermarkecie kolejny zawrót głowy. Kolorowe torby z roześmianymi psimi pyskami i oczywiście: ,,nr 1 w Europie’’, ,,pokarm championów” itd... Każda z najlepszych składników, polecana przez najlepszych hodowców, w pełni pokrywa zapotrzebowanie twojego psa. Czytamy ulotkę, może skład nam coś powie: z tasiemcowej listy substancji, o połowie nawet nie słyszeliśmy; część znamy, ale nie sądziliśmy, że nadają się do jedzenia. I to wszystko okraszone suto naukowym żargonem: aglutynowane, chelatowane, postać skoagulowana, identyczne z naturalnym, liofilizowane, naturalnie stabilizowane, z dodatkiem substancji poprawiających właściwości takie i siakie...

Poddajemy się i kupujemy tą z najładniejszym obrazkiem. W drodze do domu zaglądamy do specjalistycznego sklepu. Rzeczywiście, sprzedawca zna towar i potrafi doradzić, chociaż ceny pasz są tu zdecydowanie wyższe. Dowiadujemy się, że karma z marketu ,,to nie to’’ a poza tym i tak musimy dokupić odżywki, bo to ,,sama karma nie wystarcza, a błędy żywieniowe z młodości...” Te słowa znamy na pamięć, więc cierpliwie obserwujemy jak na ladzie pojawiają się słoiki i pudełeczka z kolejnymi specyfikami: ten na sierść, ten na mineralizację kości, ten na stawy, jeszcze coś przeciw krzywicy i mieszanka mikroelementowa, i kolejna – witaminy. Stos rośnie, suma na kasie również. Chcemy zaprotestować, że to chyba przesada, ale oczami wyobraźni widzimy wielki billboard ze zdjęciem naszego pupila: rachitycznego, pokrzywionego, bez sierści i zębów oraz podpisem ,,bo moi właściciele oszczędzali na jedzeniu”. Płacimy.

Jeszcze tylko apteka i środki, które ,,koniecznie’’ zalecił weterynarz i nareszcie do domu. I tu przekonujemy się, że nasz pies kompletnie lekceważy zasady prawidłowego odżywiania; jakimś cudem udało mu się upolować gołębia, którego pożarł z apetytem i większością piór, mając w głębokiej pogardzie kwestie siekania, mielenia i gotowania.

Oczywiście, powyższy scenariusz został trochę przerysowany, ale tylko trochę!. Każdy ,,psiarz’’ pamięta nieskończone dyskusje nad wartością takiej a nie innej karmy, gdy dochodziło niemal do śmiertelnej obrazy ,,bo ja czytałam, że...”. Mnożą się racje i argumenty, przytaczane są wyniki badań naukowych. Padają mrożące krew w żyłach przykłady jak ten i ów podawał psu (bądź nie podawał) to czy tamto i w efekcie.... Zwolennicy ,,suchego’’ gotowi są niemal przysięgać, że psy wynaleziono razem z granulowaniem pasz, zwolennicy ,,mokrego’’ – że ich system żywienia jest bardziej naturalny. I każdy jest święcie przekonany o swojej słuszności.

Po czyjej stronie jest więc racja? I co ma zrobić biedny właściciel psa, który chce jak najlepiej dla swojego czworonoga?

Prawda jest taka, że nie ma ,,jedynej słusznej’’ diety, o czym możemy przekonać się choćby na przykładzie ludzi. Obok ,,mięsożerców” żyją jarosze, wegetarianie, makrobiotycy, weganie, zwolennicy diety Diamondów i wielu innych systemów odżywiania, a nawet parę osób, które – jak twierdzą – żywią się wyłącznie energią kosmiczną. I każdy twierdzi, że to właśnie on żywi się najbardziej prawidłowo, zgodnie z prawami natury / fizjologii itp. I tylko nie potrafi wytłumaczyć, jak to jest, że ,,ci inni’’ też żyją zdrowo i mają się dobrze. Czyżby mieli inną fizjologię? Jak to więc jest z tymi zasadami żywienia?

Podstawowa reguła prawidłowego żywienia brzmi – żadnych reguł!

Ogólne wytyczne organizmu (te same dla ludzi i dla zwierząt), mówią: daj mi to, co potrzebne i tyle, ile potrzebne; w sprawach szczegółów jakoś się dogadamy.

Głównymi składnikami odżywczymi są białka, węglowodany, tłuszcze i minerały (mikro-, makroelementy i witaminy) i organizm musi je otrzymać. A czy węglowodany będą pochodziły z ryżu, pszenicy, kukurydzy czy jęczmienia – to już są ,,szczegóły do dogadania’’.

Jeżeli naszemu psu najbardziej smakuje makaron – niech je makaron, jeśli woli kaszę – dajmy mu kaszę. Możemy mu dietę urozmaicać, podając przemiennie różne gatunki kasz, płatki owsiane i ryż. Nie zawadzi wypróbować inne pasze, nawet jeśli nie są wymieniane w podręcznikach. Jeśli ktoś ma rodzinę lub znajomych na wsi – godna polecenia jest śruta zbożowa (grubo zmielone ziarno pszenicy lub pszenżyta). Od kaszy odróżnia ją wyższa zawartość składników odżywczych (przede wszystkim cennego białka z zarodka nasiennego) i włókna – wskazanego zwłaszcza dla osobników dorosłych. Wiele psów chętnie je grysik kukurydziany, chociaż nie jest on zalecany, ze względu na słabej jakości białko i wysoką kaloryczność. Jeśli jednak będziemy podawać go wymiennie z innymi kaszami (zwłaszcza z dodatkiem 1 – 2 łyżek siemienia lnianego), z pewnością nie przyniesie szkody a w korzystny sposób wzbogaci dietę naszego czworonoga.

Podobna zasada rządzi mięsem: może być każde, jeśli będą i inne. Pies to nie miś panda, że bambus albo nic. Zje zarówno koninę jak i baraninę, nie pogardzi wołowiną, a jak mu się raz na jakiś czas trafi wieprzowina – to też nie będzie dramatu i pożre ją z całym cholesterolem. Mięso podajemy w różnej postaci: oprócz gotowanego w kaszy, nasz pupil chętnie zje surowy korpus z kury czy dobrze obrośniętą mięsną kość. Jeżeli trafi się nutria, to dużemu psu można podać ją w całości, nie patroszoną a kurę nawet z piórami (ale poza domem i raczej w bezwietrzną pogodę).

Generalnie, im więcej namieszamy – tym mniej zaszkodzimy. To z pewnością brzmi jak herezja w stosunku do wszystkich podręcznikowych zaleceń, ale taka jest właśnie praktyka. (Większość poradników pisana jest chyba dla chowu przemysłowego; jak gdyby właściciel miał kenel na 140 psów a nie jednego pieszczocha, któremu osobiście przeżuwałby co twardsze kawałki, gdyby była taka potrzeba).

Nie znaczy to, że możemy ,,odpuścić” sobie literaturę jako nieprzydatną. Wystrzegajmy się jedynie autorów, występujących z poziomu ,,jajakoznawca’’, operujących nakazami i zakazami, ubranymi w pseudonaukową otoczkę typu: ,,badania naukowe wykazały’’ czy ,,amerykańscy naukowcy stwierdzili, że...”. Wybierajmy te pozycje, gdzie autorzy w sposób przystępny i rzeczowy wyjaśniają powody takiego a nie innego postępowania i czytajmy je ze zrozumieniem – przecież nie będziemy karmić wszystkich czworonogów, tylko jednego, konkretnego i unikatowego. Jeśli większość psów ma kłopoty trawienne po mleku, nie znaczy to, że mamy odmówić naszemu miski mleka, o ile do tej pory mu służyło.

Jeżeli ktoś pisze: ,,nie wolno podawać psu wątroby” – to jest to kompletna bzdura i wysyłamy podręcznik wraz z autorem w Pireneje. Gdy zaś czytamy, że wątroba jest bogata w wit. A i podawanie jej w dużych ilościach, zwłaszcza surowej, może doprowadzić do przedawkowania, ponadto –jako śmietnik organizmu – zawiera wiele substancji szkodliwych i dlatego nie jest zalecana dla psów, wiemy przynajmniej, o co chodzi. Nie powinniśmy raczyć naszego pupila kilogramem wątroby wołowej 7 dni w tygodniu, ale nie zaszkodzi, jeśli co jakiś czas ugotujemy kawałek w kaszy.

Podobnie ma się sprawa czekolady: wielu autorów krzyczy gromkim głosem, że ,,czekolada dla psa to śmierć, żadnej czekolady”, podczas gdy wiemy z praktyki, że gdyby tak było, to połowa znanych nam psów dawno powinna wędrować po lepszym świecie. Jak to więc jest w rzeczywistości? Substancją niebezpieczną dla psa jest zawarta w ziarnie kakaowym teobromina (związek podobny do kofeiny i o podobnie pobudzającym działaniu), która w organizmie psa bardzo wolno się rozkłada (ponad dobę; kofeina – około 3 godz). Przeciętna dawka śmiertelna dla psa waha się od 200 mg do 400 mg/kg masy ciała, ale już przy 100 mg mogą wystąpić bardzo poważne zaburzenia, z konwulsjami włącznie. W 100 g czekolady mlecznej zawartość teobrominy wynosi około 150 mg. Tak więc byłoby to dużo dla ratlerka (chociaż raczej też jeszcze nie śmiertelne) ale z całą pewnością nie zaszkodziłoby 40 – kg rottweilerowi. Tak więc poczęstowanie naszego łasucha kawałkiem batonika czy herbatnikiem w polewie nie otruje go – problem tkwi w tym, żeby się sam przez przypadek nie poczęstował. Jeśli pozostawiony w domu zwierzak dobierze się do naszej zakamuflowanej urodzinowej bombonierki – oszczędzi nam jedynie paru centymetrów w biodrach, ale jeżeli natrafi na odłożone do wypieków 2 – 3 tabliczki gorzkiej czekolady (zawartość teobrominy 10 x wyższa niż w mlecznej) – może być z nim bardzo źle. Z tego też powodu powszechnie zaleca się unikania czekolady w menu psa – a od właściciela zależy, czy podejmie ryzyko zapoznania go z jej smakiem. Pit na wybiegu ma relatywnie mniejszą szansę na zdobycie śmiertelnej dawki tego smakołyku niż łakomy jamniczek u rodziny z dziećmi.

W podobny sposób analizujemy wszystkie uwagi i wskazówki; patrzymy przede wszystkim pod kątem naszego psa; jego wielkości, rasy, płci a przede wszystkim właściwości osobniczych, upodobań i przyzwyczajeń. Tak więc literaturę i dobre rady traktujmy z rozsądną rezerwą.

Wskazana ona jest zwłaszcza gdy dochodzi do delikatnej kwestii witamin i preparatów mineralnych. Chcemy jak najlepiej dla naszego psa ale pamiętajmy, że nadmiar szkodzi równie mocno jak niedobór. Jeżeli ma urozmaiconą dietę, bogatą w różne gatunki mięsa i warzyw, z reguły nie potrzebuje żadnych dodatków mineralnych, za wyjątkiem okresów szczególnie intensywnego wzrostu. Podawanie w nadmiarze różnorakich suplementów ,,na wszelki wypadek’’ nie jest obojętne dla zdrowia psa – dotyczy to zwłaszcza tak hojnie szafowanych preparatów wapniowych (może dojść do zaburzeń gospodarki fosforanowo – wapniowej). Suplementacja składników mineralnych powinna odbywać się wyłącznie na zalecenie lekarza weterynarii i pod jego kontrolą, a nie dlatego, że ,,kolega to dawał i psu służyło’’. Jeżeli zwierzęciu brakuje jakichś składników – zwykle sygnalizuje to poprzez nienormalny apetyt: liże ziemię, kamienie czy zardzewiałe rury. To sygnał, że pora przeanalizować jego dietę, a jeśli to nie pomoże - złożyć wizytę weterynarzowi.

Jeśli nasz pies jest przyzwyczajony (a trzeba to robić od szczeniaka) do urozmaiconego żywienia, łatwiej jest nam zbilansować prawidłowo jego dawkę pokarmową. Dorosłe zwierzę znacznie gorzej znosi zmiany i może dojść do zaburzeń przewodu pokarmowego, gdy wprowadzimy nową paszę, np. na wniosek weterynarza.

Z tego też powodu, wcześniej czy później każdy właściciel staje przed pokusą: a może by tak sucha karma? W końcu po to została wymyślona, żeby ułatwić życie osobom, które nie znają się na żywieniu psów bądź nie mają na to czasu. Nie trzeba się martwić o składniki i ich bilansowanie, czego za dużo, czego za mało – od tego są fachowcy. Wszystko przygotowane, sprasowane w poręczny granulat, dawkowanie wypisane – sypiemy z worka do miski i gotowe. No, po prostu wash and go! Wystarczy wybrać najlepszą karmę i mamy raz na zawsze kłopot z głowy.


Przepis na znalezienie ,,tej najlepszej’’ nie jest skomplikowany. Odszukujemy psy pokrewnej lub tej samej rasy, żywione wyłącznie suchą karmą jednego producenta; jeżeli będą w wieku 15 –18 lat, zdrowe i w dobrej kondycji a rachunek od weterynarza będzie się składał głównie z opłat za szczepienia – karma nie jest zła. Proste, nieprawdaż?

Jest tylko jeden, mały problem – chyba nikt nie widział 18-letniego psa, karmionego wyłącznie suchą karmą. Przy tym ,,nowoczesnym’’ żywieniu jakoś trudno im dojść do wieku, który osiągają czworonogi na naturalnej bądź kombinowanej diecie. (W USA, kolebce pasz suchych, pies 7-letni uważany jest za starego!). W Polsce też coraz bardziej rozpowszechnia się pogląd, że ,,duże psy nie żyją długo” i jakoś nie widać, żeby robiło to wrażenie na hodowcach. Rzecz jasna, w kwestii długości życia punkty widzenia hodowców i właścicieli będą rozbieżne: hodowca chce mieć zbyt na szczenięta, właściciel chce mieć swojego psa jak najdłużej.

Czy więc zrezygnować z granulatów? Oczywiście, nie! Mają przecież wiele zalet. Przede wszystkim wspomniana wygoda, istotna zwłaszcza w lecie, gdy nie musimy się obawiać, że zepsuje się w wysokiej temperaturze. Stały i stabilny skład – cecha ważna szczególnie w podróży lub gdy zostawiamy naszego pupila pod czyjąś opieką – unikamy stresu żywieniowego. I z całą pewnością lepiej zbilansowany skład, niż zapewnili by niektórzy właściciele. Tak więc, choć nie jest to rozwiązanie optymalne, nie jest też takie złe.

Jednym z ważniejszych problemów, związanych z granulatami jest słabsza przyswajalność tłuszczów, co wynika głównie ze sposobu ich konserwacji i przechowywania. Ze względów ekonomicznych kupujemy większe worki paszy, która stoi otwarta przez 2-3 tygodnie. W tym czasie dochodzi do utlenienia znacznych ilości kwasów tłuszczowych (wystarczy powąchać karmę ze świeżo otworzonego worka i z jego końcówki – można wyczuć wyraźną różnicę), zmienia się przyswajalność składników i misternie zbilansowana karma pozostaje wspomnieniem. Co ciekawe, większość producentów nie fatyguje się zamieścić na opakowaniu wskazówki o sposobie przechowywania i terminie zachowania składu paszy po otwarciu worka.

Kolejnym problemem jest wielkość dawki suchej karmy – wynosi ona wagowo około 25 - 30 % ,,mokrej”, mała jest też jej objętość. Istnieje ryzyko, że pies zje jej za dużo, a jeśli ograniczymy mu porcje – będzie ciągle głodny i podkradał co się da. Szczególnie niebezpieczne są karmy, które producent zachwala jako ,,wysoko przyswajalne, ze znikomą ilością resztek”, czyli, że pies będzie pozostawiał mało odchodów. Zestawianie dawki pokarmowej pod kątem wielkości (a raczej małości) kupek, przeczy fizjologii i zdrowemu rozsądkowi; pomijając już drobiazg, że jest to prosta droga do schorzeń jelitowych. Albo więc potencjalny właściciel wcześniej przemyśli kwestię satysfakcjonującej go wielkości psich odchodów i stosownie do niej wybierze sobie odpowiednie zwierzę albo zdecyduje się na psa ,,z przyległościami". (A swoją drogą, byłby to niezmiernie ciekawy element charakterystyki ras, nie wspominając o pięknych zdjęciach w katalogach J

Brak jest danych o doświadczeniach na temat wpływu długotrwałego żywienia psów wyłącznie suchą karmą na ich zdrowie, natomiast wyniki 10-miesięcznych badań, przeprowadzonych w Instytucie Weterynarii AR we Wrocławiu przez Nicponia i wsp. wykazały gorszą przyswajalność pasz suchych (przy tym samym składzie co kontrolna ,,mokra’’) oraz zmiany mikroskopowe w śluzówce żołądka młodych (od 2 do 12 mies.) psów.

To może rzeczywiście odrzucić granulaty w obawie przed wizją owrzodzonego, zrakowaciałego żołądka naszego pupila? Chyba nie ma takiej potrzeby. Sucha karma to nie trucizna, a racjonalnie wykorzystywana może być dla nas prawdziwym wybawieniem. Możemy zastosować tzw. żywienie kombinowane, czyli kompromis między naturą a wygodą. Gdy mamy czas – gotujemy, w dni ,,pracowite” – granulat (plus ewentualnie nasze resztki – może być praktycznie wszystko, byle bez przypraw). Nie będzie też kłopotu, gdy będziemy musieli zostawić psa lub zabrać go na urlop. Nawet jak przez kilka tygodni będzie jadł ,,na sucho’’ – nic mu się nie stanie, nadrobi ewentualne niedobory po powrocie do normalnego żywienia. Jeśli natomiast pies zaczyna mieć problemy typu alergicznego – lepiej zapomnieć o granulatach.

Przy tym trybie żywienia możemy z powodzeniem wykorzystać tańszą, zwykle nieco gorszej jakości karmę. Odpowiednią ilość składników pokarmowych i tak dostarczymy w gotowanym jedzeniu, więc sprawdźmy jedynie, która będzie psu odpowiadać; mniej ważne są rewelacje na etykiecie. Pamiętajmy, że zwierzę to nie fabryka i nie wszystkie składniki musi dostać na raz a nawet jest to niewskazane; np. niektóre witaminy i minerały mogą hamować lub blokować przyswajanie innych. Dlatego skuteczność preparatów wieloskładnikowych typu ,,all in one’’ jest dużo niższa, niżby to wynikało z ich składu (o czym zapewne przekonał sie każdy, kto stosował dostępne w aptekach ,,kompleksy witaminowo – mineralno – enzymatyczno – Bóg wie jakie”, po których – teoretycznie - powinien przypominać skrzyżowanie Pameli Anderson i Rambo).

O prawidłowości stosowanego menu najlepiej świadczy wygląd i samopoczucie naszego pupila. Jeżeli jest żywy i energiczny, wygląda zdrowo i dobrze się czuje – to znak, że wszystko jest w porządku. Warto przy tym zaznaczyć, że łatwiej jest popełnić istotne błędy w żywieniu małych psów niż przedstawicieli większych, cięższych ras. Dotyczy to zwłaszcza ,,grzechów dietetycznych’’, czyli podawania niewskazanych przysmaków. Jak wspomniano wcześniej, w zasadzie mało jest takich pokarmów, których nie wolno jeść psom, ale – podobnie jak ludzi – obowiązuje je zasada: ,,co za dużo to niezdrowo”. Problem w tym, że częstując naszego ukochanego czworonoga, zwykle stosujemy ,,ludzkie” kryteria wielkości porcji. Jeśli nasz piesek jest dorodnym, 50-kilogramowym nowofunlandem – nie ma większego problemu; kromka chleba z masłem i miodem (bo on tak bardzo lubi) zniknie bez śladu w przepastnym żołądku. Ale ta sama kromka w żołądku pekińczyka to zupełnie inna historia. Lepiej więc uważać i nie przesadzać ze szczodrością. Jeśli ktoś koniecznie musi wyładowywać nadmiar uczuć przez karmienie – doskonale do tego celu nadają się przedstawiciele płci męskiej ludzkiego gatunku.

Jeżeli więc chcemy, żeby nasz czworonożny towarzysz dożył w zdrowiu późnego wieku, pamiętajmy, że ,,szczypta rozsądku i garść umiaru to podstawa każdej zdrowej diety”.

Dla znających angielski:
ZKAZ REKLAMY


Tekst autorstwa dr Ewy Walkowicz

[BRIX]

Wbrew chwytliwym reklamom producenci pokarmów dla zwierząt mają w pogardzie zdrowie naszych ulubieńców, wykorzystując do ich produkcji zdechłe i uśpione zwierzęta, toksyczne odpady i różne chemikalia

Ann N. Martin

(artykuł ukazał się w "Nexus" styczeń-luty 2004r.)

strona autorki: http://XXX

--------------------------------------------------------------------------------

O autorce:

Ann Martin jest autorką książek: "Protect Your Pet" (Chroń swojego zwierzaka) (NewSage Press 2001) oraz "Food Pets Die For" (Pokarm, od którego umierają zwierzęta domowe) (NewSage Press, 1997, 2003). Dalsze informacje można uzyskać na stronie internetowej autorki: http://XXX. Aby zakupić książki Ann Martin, należy skontaktować się z wydawnictwem NewSage Press za pośrednictwem poczty elektronicznej XXX lub strony internetowej: http://XXX. Nabyć je można również poprzezXXX

Przełożył

Jerzy Florczykowski

Przypisy:

* 1 Termin "zwierzęta domowe" odnoszę w tym artykule do psów, kotów, chomików itp., a nie do zwierząt hodowlanych, które są również zwierzętami domowymi w odróżnieniu od dziko żyjących.

* 2 Biuro zajmujące się załatwianiem skarg na niepodporządkowanie się przepisom Ustawy o Wolności Informacji - przyp. tłum.

* 3 Metalowa rurka ścięta tępo na jednym końcu, a na drugim zakończona nasadką na strzykawki, służąca do płukania, wstrzykiwań, punkcji itp.

* 4 Jest to rzeczywiście prawda. Z rozeznania, jakie zrobiłem, okazało się, że zarówno Kite-Kat, jak i Whiskas, najpopularniejsze w Polsce pokarmy dla kotów, są produkowane w opracowaniu o recepturę i licencję opracowaną w Waltham w okręgu Middlesex we wschodniej części stanu Massachusetts w USA. Żeby rozwiać wątpliwości, skontaktowałem się za pośrednictwem Internetu z autorką artykułu, Ann Martin, prosząc ją o opinię na temat polskich producentów takiej karmy dla zwierząt domowych, jak Kite-Kat, Whiskas i Pedigree Pal. Oto jej odpowiedź:

Witam!

Moje wydawnictwo, NewSage Press, przekazało mi pana pytania dotyczące pokarmów dla zwierząt domowych sprzedawanych w Polsce firmy Kite-Kat, Whiskas i Pedigree Pal. Ich macierzystą jest Mars z korporacji Uncle Ben i niektóre z nich mogą zawierać karmę mięsną zawierającą mięso uśpionych kotów i psów. Ta firma jest zaangażowana bezpośrednio lub przez swoją macierzystą jednostkę w eksperymenty na zwierzętach.

Jeśli będzie pan potrzebował dodatkowych informacji, proszę mnie o tym powiadomić.

Z poważaniem, Ann Martin



Zatem nie ma co oczekiwać, że u nas jest inaczej - przyp. tłum.
---------------------------------------------------------------------------

wejdzcie na to o to dowod!!!!!!!!!!!!!!!http://XXX


http://XXXXPraktyki Przemysłu Produkującego Pokarm Dla Zwierząt Domowych

Artykuł ukazał się w "Nexus" styczeń-luty 1999r.
"Przemysł produkujący pokarm dla zwierząt domowych promuje zasadę, w myśl której każdy, kto pragnie, aby jego ulubieniec pozostawał w zdrowiu, musi karmić go przemysłowo przygotowanym pożywieniem. Niestety tego rodzaju dieta prowadzi do raka, chorób skóry, uczuleń, nadciśnienia, niedomogów wątroby i nerek, zawałów i kłopotów z uzębieniem. Na etykietach z żywnością dla zwierząt domowych należy dodać jeszcze jeden znak: trupią czaszkę i skrzyżowane piszczele.

Umowy regulujące zasady wolnego handlu między krajami, ani CVMA, ani PFAC nie ma prawa do sprawowania jakiejkolwiek kontroli nad zawartością puszek z pokarmem dla zwierząt domowych.
DR (WETERYNARII) WENDELL O. BELFIELD
NIEODPOWIEDNIA ŻYWNOŚĆ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH

Pytaniem, które jest mi najczęściej zadawane z racji wykonywanego przeze mnie zawodu weterynarza, brzmi: "Który z przemysłowo produkowanych pokarmów dla zwierząt pan poleca?". Standardowo odpowiadam na nie: "Żadnego". Jestem pewien, że właściciele zwierząt zauważają zmiany, jakie zachodzą u ich ulubieńców po pewnym okresie spożywania przez nie różnych pokarmów dla zwierząt. Ich ulubieńcy zaczynają cierpieć na biegunkę, wzdęcia, ich sierść traci połysk, często dostają wymiotów, podrażnienia skóry etc. Wszystko to są popularnie występujące symptomy związane ze spożywaniem przemysłowo przygotowanego pokarmu.

W roku 1981 odkryliśmy z dr Martinem Zuckerem i opisaliśmy w naszej książce "How to Have a Healthier Dog" (Co zrobić, aby mieć zdrowszego psa) pełny zakres negatywnego wpływu, jaki wywiera na zwierzęta przemysłowo produkowana dla nich karma. W lutym 1990 roku dziennikarz San Francisco Chronicle, John Eckhouse, posunął się jeszcze dalej w swoim artykule "W jaki sposób psy i koty zostają ponownie wprowadzone do obiegu w postaci pożywienia dla zwierząt domowych".

Napisał w nim między innymi: "Każdego roku przedsiębiorstwa określane mianem <<rendererów>> (*5) przetwarzają miliony nieżywych amerykańskich psów i kotów razem z milionami ton innego materiału zwierzęcego. Ostateczne produkty tego przetwórstwa...łój i mięso konsumpcyjne...służą jako produkt wyjściowy do wytwarzania tysięcy rzeczy, wśród których znajdują się kosmetyki i pokarm dla zwierząt domowych".

Rzecznicy przemysłu wytwarzającego pokarm dla zwierząt domowych wszystkiemu zaprzeczają, ale federalne i stanowe agencje, włącznie z Centrum Weterynaryjnym Urzędu ds. Leków i Żywności (CVM) oraz medycznymi organizacjami takimi jak Amerykańskie Stowarzyszenie Medycyny Weterynaryjnej (*6) i Kalifornijskie Stowarzyszenie Medycyny Weterynaryjnej (*7), potwierdzają, że zwierzęta domowe są rutynowo po ich śmierci w schroniskach dla zwierząt oraz uśpieniu przez weterynarzy przetapiane, stając się składnikiem pokarmu dla zwierząt domowych.

Rządowi specjaliści od zdrowia, naukowcy oraz rzecznicy firm produkujących pokarm dla zwierząt utrzymują, że tego rodzaju krytycyzm przemysłowo wytwarzanej żywności dla zwierząt domowych jest nieuzasadniony. James Morris, wykładowca w Szkole Weterynarii w Davis w Kalifornii, twierdzi, że "wszelkie produkty nie nadające się do spożycia dla ludzi są starannie sterylizowane, tak że nic nie może przedostać się do organizmu zwierzęcia". Ludzie, którzy wygłaszają tego rodzaju opinie nie mają pojęcia o tym mięsie i interesach robionych na utylizacji.

Przez siedem lat sprawowałem z ramienia Departamentu Rolnictwa USA oraz stanu Kalifornia jako lekarz weterynarii funkcję inspektora ds. mięsa. Brodziłem we krwi, wodzie, osoczu i fekaliach, wdychałem smród unoszący się nad podłogą, na której mordowano zwierzęta i przysłuchiwałem się ich przedśmiertelnym jękom.

Przed drugą wojną światową rzeźnie miały charakter zakładów zamkniętych, co oznacza, że inwentarz domowy był zarzynany i poddawany przetworzeniu w jednym miejscu. W rzeźni znajdowało się specjalne pomieszczenie do wędzenia mięsa, inne do produkcji wędlin, i jeszcze inne do utylizacji odpadów. Po drugiej wojnie światowej przemysł mięsny bardzo się wyspecjalizował. W rzeźni następuje tylko rozbiór tusz zwierzęcych, zaś wędliny wytwarzane są w zupełnie innym zakładzie. Utylizacja resztek również stała się odrębną specjalnością i przestała podlegać jurysdykcji rządowej służby sanitarnej i nie ma w nią także wglądu opinia publiczna.

Aby uniemożliwić wprowadzenie odpadów rzeźnianych do spożycia przez ludzi, państwowe przepisy stawiają wymóg ich "denaturacji" (skażenia) przed opuszczeniem rzeźni i przekazaniem do zakładów utylizacyjnych. W czasie gdy sprawowałem funkcję inspektora, mięso było denaturowane przy pomocy fenolu (kwas karbolowy) i/lub kreozotu (środek stosowany do impregnacji drewna lub dezynfekcji). Obie substancje są silnie trujące. Według państwowych przepisów następujące substancje są dopuszczone do denaturacji mięsa: olej napędowy, nafta, fenol i citronella (środek do odstraszania insektów wytwarzany z cytrynowej trawy).

Tusze padłego bydła poddane działaniu wyżej wymienionych chemikaliów mogą stać się surowcem do produkcji pokarmu dla zwierząt domowych. Ponieważ zakłady utylizacyjne nie podlegają rządowej kontroli, mogą one przetwarzać ciała dowolnych zwierząt - nawet psów i kotów. Jak oświadczyła dziennikarzowi Chronicle Eileen Layne z CVMA: "Kiedy etykietka na pokarmie dla zwierząt domowych zawiera stwierdzenie: <<pokarm mięsno-kostny>> - oznacza to, że zawiera on rozgotowane i przetworzone zwierzęta, włącznie z kotami i psami".

Niektóre ciała martwych zwierząt domowych - uśpionych przez weterynarzy - zawierają przed poddaniem ich procesowi denaturacji fenobarbital. Naukowcy z Uniwersytetu Stanowego w Minesocie twierdzą, że stosowany do usypiania zwierząt domowych fenobarbital sodu "pozostaje nierozłożony w wyniku procesów utylizacyjnych". Do końcowego produktu procesu utylizacji dodawane są ponadto stabilizatory tłuszczów, aby zapobiec ich rozkładowi. Najpopularniejszymi stabilizatorami tłuszczów są BHA (butylohydroksyanizol) i BHT (butylohydroksytoluen) - oba te związki niszczą wątrobę i nerki - a także podejrzewany o właściwości rakotwórcze ethoxyquin. Wiele rodzajów półmokrego pokarmu dla psów zawiera glikol propylenowy - pochodną środka przeciw zamarzaniu, glikolu etylenowego, który niszczy czerwone ciałka krwi. W pokarmie dla zwierząt często pojawia się ołów - nawet w sporządzonym z bydlęcych tusz> Badania przeprowadzone w Massachusetts Institute of Technology, których wyniki opublikowano w opracowaniu "Ołów w pokarmie dla zwierząt", dowodzą, że dziewięciofuntowy (ok. 4 kg) kot żywiony przemysłowo wytwarzanym pokarmem wchłonia większą dawkę ołowiu od tej, jaką uważa się za niebezpieczną dla dzieci.

Jestem praktykującym od ponad 25 lat weterynarzem zajmującym się leczeniem małych zwierząt. Każdego dnia natykam się na ofiary propagandy prowadzonej przez przemysł produkujący pokarm dla zwierząt. Niestety, wykładowcy szkół weterynarii popierają ten przemysł, który niewiele obchodzi zdrowie naszych zwierząt.

Jeszcze jedno ostrzeżenie: mięso i kości pochodzące ze źródeł określanych jako nienadające się do spożycia dla człowieka, są stosowane jako karma dla drobiu hodowlanego. Oznacza to, że produktami pochodzenia zwierzęcego utylizowanymi w warunkach budzących wątpliwości karmi się ptaki, które mogą znaleźć się na państwa stołach. Proszę nie zapominać o tym w trakcie jedzenia kolejnej porcji kurczaka lub indyka.

Dr Belfield jest absolwentem Instytutu weterynarii Tuskegee i obecnie praktykuje w San Jose w Kalifornii. Dr Belfield założył pierwszy w USA ortomolekularny szpital weterynaryjny. Jest współautorem dwóch książek "The Very Healthy Cat Book" (Księga bardzo zdrowego kota) oraz "How to Have a Healthier Dog" (Co zrobić, aby mieć zdrowszego psa). Niniejszy artykuł ukazał się po raz pierwszy w majowym numerze Let's Live Magazine z roku 1992.

GAR SMITH
SPOJRZENIE DO WNĘTRZA ZAKŁADU UTYLIZACJI ZWIERZĄT
Utylizacja została ochrzczona mianem "cichego przemysłu". Każdego roku w USA ponad 286 zakładów utylizacyjnych spokojnie przerabia ponad 12,5 miliona ton zdechłych zwierząt, tłuszczu i resztek mięsa. Jako wyraziciel nastrojów opinii publicznej PR Watch zauważył, że utylizatorzy "są zadowoleni z faktu, iż większość ludzi jest nieświadoma ich istnienia".

Kiedy ostatniego lata VanSmith, reporter gazety City Paper, odwiedził Baltimore's Valley Proteins (nazwa jednego z zakładów utylizacyjnych - przyp.tłum.), zauważył, że "hoggersy" (duże kadzie używane do rozdrabniania i filtracji tkanek zwierzęcych przed ich wysmażeniem) zawierają części korpusów różnych zwierząt, od "zdechłych psów i kotów" zaczynając a na "szopach, oposach, jeleniach, lisach, wężach, słoniątku z cyrku" i resztkach Bozemana (policyjny koń, który "zginął w czasie pełnienia służby") kończąc.

Schroniska zwierząt z Baltimore przekazują przeciętnie co miesiąc do Valley Proteins ponad 1824 sztuki zdechłych zwierząt. W ubiegłym roku zakład ten przetworzył 150 milionów funtów (68 100 ton) rozkładającego się mięsa i kuchennych tłuszczów na 80 milionów funtów (36 320 ton) mięsnego pokarmu, mączki kostnej, łoju i żółtego tłuszczu. Trzydzieści lat temu większość utylizowanych resztek mięsnych pochodziła z małych sklepów i rzeźni. Obecnie dzięki gwałtownemu rozwojowi sieci restauracji serwujących tak zwany "fast food" niemal połowę surowca stanowi tłuszcz kuchenny i olej do smażenia.

Proces powtórnego wprowadzenia do obiegu (recykling) mięsa i kości zdechłych zwierząt domowych oraz dzikich stanowi zaledwie "ułamek produkcji, którą nie chcemy się chwalić" - oświadczył reporterowi City Paper dyrektor Valley Proteins, J.J. Smith. Zakład traktuje przetwórstwo tych zwierząt jako "służbę publiczną a nie działalność nastawioną na zysk" - twierdzi Smith - "jako, że nie ma w nich (tych zwierzętach) wiele białka...a jedynie kupa sierści, z którą trzeba sobie jakoś poradzić".

Według danych podanych przez City Paper Valley Proteins"sprzedaje niejadalne części zwierząt i utylizowany materiał" takim firmom jak: Alpo, Heinz i Rolston-Purina. Zakłay Valley Proteins utrzymują, że nie sprzedają, że nie sprzedają "produktów ubocznych powstałych przy przetwarzaniu ciał zwierząt domowych" firmom zajmującym się wytwarzaniem pokarmu dla zwierząt, ponieważ "zwracają one dużą uwagę na zawartość w produkowanej przez nie żywności resztek zwierząt domowych". Zakłady Valley Proteins prowadzą dwie linie produkcyjne - jedną dla czystego mięsa i kości oraz drugą dla zdechłych zwierząt domowych i dzikich. Niemniej jednak Van Smith podaje, że "materiał białkowy" jest mieszaniną pochodzącą z obu linii. Tak więc mięsno-kostne pożywienie produkowane w zakładach zawiera zarówno składniki pochodzące ze zdechłych zwierząt domowych, jk i dzikich, zaś około 5 procent tego produktu idzie do producentów suchej karmy dla zwierząt domowych..."

Raport USDA (Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych) z roku 1991 podaje, że "w roku 1983 wyprodukowano w przybliżeniu 7,9 miliardów funtów (3 586 600 ton) pokarmu mięsno-kostnego, krwiopochodnego i pierza". 34 procent tego materiału użyto do produkcji pokarmu dla zwierząt domowych, 34 procent do produkcji pokarmu dla drobiu, 20 procent do produkcji pokarmu dla świń i 10 procent do produkcji pokarmu dla bydła rzeźnego i mlecznego.

Zakaźna encefalopatia gąbczasta (TSE)(* przenoszona w pożywieniu pochodzenia świńskiego i drobiowego może przyćmić zagrożenie "chorobą wściekłych krów". Ryzyko zakażenia zwierząt domowych chorobą TSE w wyniku spożywania przez nie zakażonej żywności jest ponad trzykrotnie większe niż ryzyko zakażenia człowieka "chorobą wściekłych krów" w wyniku spożywania hamburgerów.
Gar Smith jest redaktorem Earth Island Journal'u

(Autor anonimowy)
CIEMNE STRONY "RECYKLINGU"
[W styczniu 1990 roku gazeta San Francisco Chronicle opublikowała makabryczny, dwuczęściowy artykuł opisujący, w jaki sposób zagubione psy, koty i zwierzęta ze schronisk są rutynowo przerabiane przez zakłady utylizacji zwierząt na m.in. pokarm dla zwierząt domowych. Według prowadzącego badanie w tej sprawie, który dostarczył dane Chronicle, gazeta ta skróciła tę historię i usunęła z niej wiele udokumentowanych przezeń zarzutów. Raport, który opracował on dla telewizji ABC został również znacznie rozmydlony. W końcu przesłał swoje dane do Earth Island Jurnal'u. Przed przedrukowaniem tego artykułu w NEXUSie poproszono jego wydawcę o niepodawanie nazwiska jego autora, który w wyniku kierowanych pod jego adresem gróźb zmuszony został do opuszczenia wraz z żoną San Francisco i ukrycia się.]

Podłoga zakładu utylizacji zwierząt pokryta jest zwałami "surowego produktu" - tysiącami martwych psów i kotów; bydlęcych, owczych, świńskich i końskich głów i kopyt; całymi skunksami, szczurami i szopami, które czekają na przetworzenie. W wynoszącej ponad 30 stopni Celsjusza temperaturze te stosy nieżywych zwierząt zdają się jednak żyć swoim własnym życiem za sprawą rojących się w nich milionów robaków.

Dwaj mężczyźni w maskach na twarzach pracują jako operatorzy miniładowarek typu Bobcat wrzucając "surowy" materiał do mającego dziesięć stóp (3 m) głębokości zbiornika wykonanego z nierdzewnej stali. Są to pracujący "na czarno" Meksykanie, którzy jako jedyni zgodzili się wykonywać tę brudną pracę. Umieszczona na dnie pojemnika gigantyczna maszynka do mięsa zaczyna się obracać. Dźwięk pękających kości i miażdżonego mięsa zamienia się w koszmar, którego nie da się zapomnieć.

Proces utylizacji polega na gotowaniu surowego materiału w celu usunięcia z niego płynów i tłuszczu. Zakład utylizacyjny to coś w rodzaju gigantycznej kuchni. Jej główny "kucharz" czuwa nad doborem surowego materiału, tak aby zachować odpowiednie proporcje między ilością korpusów zwierząt domowych, bydła, odpadów drobiowych i odrzutów z supermarketów.

Po pokrojeniu na drobne kawałki cała masa zostaje przetransportowana do następnej maszynki w celu jej dokładnego rozdrobnienia. Następnie jest podgrzewana do temperatury 140 stopni Celsjusza, a potem non stop gotowana 24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. W czasie tego ciągłego procesu gotowania mięso rozgotowuje się i oddziela od kości tworząc gorącą "zupę", z której wydziela się żółty tłuszcz lub łój, który jest zgarniany z jej powierzchni. Rozgotowane mięso i kości są wkładane do prasy i młyna, które wyciskają resztki płynów i mielą wszystko na granulat. Wstrząsowe sita odsiewają nadmiar włosia i duże kawałki kości. Po zakończeniu procesu przetwarzania danej porcji zostaje jedynie żółty tłuszcz oraz mięso-kostne pożywienie.

Mięsne Menu
Zgodnie z wyjaśnieniami zamieszczonymi w magazynie American Journal of Veterinary Research ten mięsno-kostny pokarm jest "źródłem protein i innych środków odżywczych w diecie drobiu i świń oraz zwierząt domowych. W mniejszej ilości wykorzystywany jest on także do tuczu bydła i owiec. Występujący w nim tłuszcz zwierzęcy stanowi źródło energii".

Setki zakładów utylizacji zwierząt w całych Stanach Zjednoczonych transportują codziennie dziesiątki tysięcy ton tego "wzbogaczacza karmy" na fermy drobiu, do wytwórni pasz dla bydła, na farmy mleczne oraz zajmujące się hodowlą świń, do zakładów hodowli ryb oraz wytwórni pokarmu dla zwierząt domowych, gdzie miesza się go z innymi składnikami, które tworzą karmę dla milionów zwierzaków, które zjadane są następnie przez mięsożernych ludzi.

Zakłady utylizacji zwierząt mają różne specjalizacje. Oznakowania na etykietach określonej "partii" pokarmu informują o przewadze w jego składzie jakiegoś rodzaju zwierząt - na przykład: karma mięsna, mięsny produkt uboczny, karma drobiowa, drobiowy produkt uboczny, karma rybna, olej rybi, żółty tłuszcz, łój, tłuszcz wołowy lub tłuszcz kurzy.

Zakłady utylizacji zwierząt wykonują jedną z najbardziej wartościowych prac na naszej planecie: wprowadzają do powtórnego obiegu zużyte zwierzęta. Bez ich pracy nasze miasta zniknęłyby pod zwałami zakażonych i rozkładających się ciał, a śmiercionośne wirusy i bakterie rozprzestrzeniłyby się wśród ludzi bez możliwości opanowania tego procesu.

Ciemna Strona
Śmierć stanowi najważniejszy element w interesie, w którym popyt na składniki odżywcze znacznie przekracza dostawy surowca. Niestety ten rozwinięty system produkcji pokarmu w drodze zagospodarowywania odpadów rozwinął się w koszmar "recyklingu". Zakłady utylizacji zwierząt z konieczności przetwarzają toksyczne odpady.

Ciałom nieżywych zwierząt (surowiec) towarzyszy cała gama niepotrzebnych składników. Do procesu utylizacji wchodzą za pośrednictwem zatrutego bydła pestycydy, zaś olej rybny (tran) jest skażony nielegalnie stosowanym DDT i innymi preparatami fosforoorganicznymi, które zakumulowały się w ciałach makreli i tuńczyków pochodzących z zachodniego wybrzeża.

Ponieważ zwierzęta (psy i koty) często są dostarczane do zakładów z niezdjętymi obrożami przeciw pchłom, do finalnego produktu trafiają preparaty fosforoorganiczne zawierające owadobójcze (insektycydy). Insektycyd o nazwie Dursban występuje w formie plastikowych łatek (bydlęcy odpowiednik obroży przeciw pchłom). Z kolei środki farmaceutyczne pochodzą z antybiotyków podawanych inwentarzowi oraz preparatów stosowanych przy eutanazji zwierząt domowych, zaś ciężkie metale z różnych źródeł: znaczków identyfikacyjnych zwierząt domowych, a także chirurgicznych szpil i igieł.

Do zakładów utylizacji trafia nawet plastyk pochodzący z niesprzedanych w supermarketach porcji mięsa, kurczaków i ryb pakowanych w folie na styropianowych tackach. Nikt nie ma czasu na uciążliwe i pracochłonne rozwijanie tysięcy tego rodzaju pakunków. Kolejnym źródłem plastyku są znaczki identyfikacyjne bydła, plastykowe łatki insektycydowe oraz plastykowe zielone worki zawierające uśpione przez weterynarzy domowe zwierzęta.

Kontrola Utylizatorów
Niebotyczne koszty robocizny są jednym z czynników ekonomicznych zmuszających zrzeszenia hycli i utylizatorów do oszustwa. Odcinania obroży przeciw pchłom i rozwijanie zepsutych steków jest operacją zbyt kosztowną i zakładów utylizacyjnych nie stać na to. Każdego tygodnia miliony paczek owiniętego w plastyk mięsa trafia do procesu utylizacyjnego i stąd bierze się jeden z niepotrzebnych składników pokarmu dla zwierząt.

Najbardziej uczulonym na sprawy dotyczące ochrony środowiska w USA jest stan Kalifornia, gdzie inspekcje fabryk oraz sprawdzanie składników zawartych w pokarmie dla zwierząt są przeprowadzane w sposób losowy z częstotliwością raz na dwa i pół miesiąca. Stanową agencją nadzorującą jest Wydział ds. Żywności i Nawozów (*9). Jego głównym zadaniem jest sprawdzanie, czy procentowa zawartość protein, fosforanów i wapnia zgadza się z tym, co podał producent na etykiecie oraz czy skład ten jest zgodny z ustanowionymi w tym stanie normami. Jednak sprawdzanie pestycydów oraz innych związków toksycznych zawartych w pożywieniu dla zwierząt jest niepełne.

Kalifornia posiada ośmiu inspektorów terenowych, którzy kontrolują przemysł karmiący zwierzęta, które z kolei spożywa 30 milionów mieszkańców tego stanu. Kiedy jednak sprawa, dotyczy zakładów utylizacyjnych, zarówno stanowe, jak i federalne instytucja "umywają ręce" i pozwalają, aby przemysł ten rządził się własnymi prawami. Artykuł zamieszczony w lutowym numerze magazynu Render (branżowe pismo utylizatorów) z 1990 roku podaje, że zasada samoregulacji pewnych procesów związanych z zanieczyszczeniem zawodzi.

Niedawno wprowadzono nieśmiało program o nazwie Salmonella - Informacja/Redukcja, który jest prowadzony pod nadzorem National Renderers Association (Krajowe Stowarzyszenie Utylizatorów). Magazyn Render podaje, że "...jeżeli amerykańscy i kanadyjscy utylizatorzy nie wezmą się poważnie do sprawy i nie wykażą, że są naprawdę zainteresowani zmniejszeniem ilości przypadków zanieczyszczeń salmonellą swojego proteinowego pokarmu, to staną twarzą w twarz ...z nowymi i znacznie ostrzejszymi przepisami, które ustanowi rząd".

Jak dotąd dobrowolny, zakładający samoregulację program nie działa. Jak podaje magazyn Render, "...zaledwie około 20 procent wszystkich zakładów produkujących lub mieszających proteinowy pokarm dla zwierząt przystąpiło do tego programu..." Znacznie mniej przystąpiło do rzeczywistego badania swoich produktów.

The American Journal of Veterinary Research zorganizował w 1985 roku w typowym zakładzie utylizacji badania dotyczące stopnia rozkładu fenobarbitalu sodu w korpusach zwierząt poddanych eutanazji (uśpionych). W wyniku badań ustalono, że "...zasadniczo nie następuje jakikolwiek rozkład tego środka podczas zwykłego procesu utylizacji" oraz że "... jeśli chodzi o pozostałe chemiczne zanieczyszczenia (metale ciężkie, pestycydy oraz inne środki skażające środowisko, które mogą spowodować masowe zgony) i stopień ich degradacji w procesie utylizacji, sprawa ta wymaga dalszych, "bardziej szczegółowych badań".

Utylizatorzy są cichym ogniwem w naszym łańcuchu pokarmowym. Zaniepokojone istniejącym stanem rzeczy, związane z tym przemysłem osoby zaczynają coraz częściej mówić, a najczęściej powtarzanym przez nie słowem jest "pestycydy". Co więcej, rzeczywistością stała się możliwość petrochemicznego skażenia naszej żywności. Agencje rządowe i przemysł beztrosko pozwalają, aby toksyny z ulic, supermarketów były ponownie wprowadzane do naszego łańcucha pokarmowego. Wchodząc w nowy okres charakteryzujący się wzrostem skażenia środowiska, powinniśmy się zastanowić nad naszym w nim miejscu. Przestaliśmy być myśliwymi i stajemy się ofiarami naszego technologicznie zmodyfikowanego łańcucha pokarmowego.

Możliwość petrochemicznego skażenia naszej żywności stała się rzeczywistością.

(Po raz pierwszy artykuł ten ukazał się w jesiennym numerze Earth Island Journal'u z 1990 roku)

[DamaKier]

Śmieszna jesteś jak mówisz, ze nie będziesz karmic swojego psa karmami dla zwierząt, bo nie chcesz żeby psina wyrosła na KANNIBALA Chyba nie do konca rozumiesz co oznacza słowo kannibal.

Hmm, cieakwe tylko czym ją będziesz karmiła? Wodą, powietrzem, dobrą pogodą, słońcem i tęczą? No bo przecież jesteś tak wielkoduszna, że zabitych zwierząt jej nie podasz. A zapewniam cię, że świnka czy krówka odczuwaja ból tak samo jak pies czy kot i sa zabijane w sposoby dalekie od metod humanitarnych (o ile wogóle można zabijać w sposób humanitarny). Roslinki też podobno czują, kiedy dzieje im się krzywda i są wrażliwe na ból, a więc ich też nie będziesz mogła zrywać. Co tu dużo gadać: Życzę powodzenia w żyweniu psiaka, bo już się zapowiada że przez te wakacje będzie miał smaczne jedzonko: Jak na razie mamy upały, więc żarełka będzie na parę miechów

Aha, i jeszcze jedno: Daruj sobie te referaty, bo masz naiwność dwulatka i wiarę anielską, jesli sądzisz ze ktoś to przeczyta ( i tak wiele osób już to czytało na innych stronach, wiec daruj sobie przekopiowywanie kolejnych złogów zbędnych i niepotwierdzonych informacji)

Pozdrawiam

Ania i koty

[BRIX]

jak juz to najchetniej ciebie bym przemielila i swinkom dala pewnie by sie najadly bo do tego sie tylko nadajesz z tego co widze a do tego wyobrazam sobie jak wygladasz skoro nie wiesz co to gotowanie i jedyne jedzenie polega na jedzeniu z fast foodow! i tu nie do konca chodzi o zabijanie tylko o tesmieci ktore sa w karmach lacznie z przemielonymi obrozami przeciw pchlom!

[BRIX]

a co do zarelka to chyba ty kupujesz gotowce na pare miechow bo dla mojego psiaka jest przygotowywana codziennie

[BRIX]

i nie bedziesz mi mowila jaka jestem i kim jestem ani mnie obrazala bo mi nie zalezy na tym co myslisz i jak to odbierasz tylko dobro zwierzakow

[BRIX]

ok. koniec sporow to nie jest forum do klutni. Nie podwazaj moich pogladow a ja nie bede podwazala twoich kazdy ma prawo do wyrazenia swojego zdania ale nie w taki sposob jak ty, piszac na ten temat mialam na mysli dobro czworonogow a nie klutnie z toba czy z kim kolwiek.
Zbyt nerwowo podeszlam do tego tematu przyznaje sie ale to nie jest powod zebys ty DamoKier odslaniala mnie w takim swietle jak pisalas bo mnie nie znasz! dla zwierzakow zrobila bym wszystko! i bardzo mnie boli fakt iz tacy bestialscy ludzie naprawde istnieja juz nie mowie nawet o tych karmach czy doswiadczeniach na zwierzetach! bo codziennie jakies zwierzaki sa torturowne przez ludzi i tego nie zaprzeczysz a ja tego nie zmienie niestety.....

[DamaKier]

jak juz to najchetniej ciebie bym przemielila i swinkom dala pewnie by sie najadly bo do tego sie tylko nadajesz z tego co widze a do tego wyobrazam sobie jak wygladasz skoro nie wiesz co to gotowanie i jedyne jedzenie polega na jedzeniu z fast foodow! i tu nie do konca chodzi o zabijanie tylko o tesmieci ktore sa w karmach lacznie z przemielonymi obrozami przeciw pchlom!

Powiem ci jedno głupia panienko- jeszcze raz mnie w ten sposób obrazisz a nie omieszkam poczynić stosownych w tym kierunku kroków. Czy ty wogóle masz choć resztki rozumu??? Gdzie jest twój szacunek do ludzi??? Mówisz do mnie że chętnie bys mnie zabiła???? Chyba zupełnie ci odbiło. Tak na dobrą sprawę to mogłabym cię oskarżyć o zniesławienie mojego mienia, bo widzę że jęzor masz długi i niewyparzony, a drugi człwoiek znaczy dla ciebie tyle co nic Czuję się szczerze zniesmaczona twoimi słowami. Co do tych fast foodów to szczerze cię nie rozumiem i wogóle zupełnie na temat to powiedziałaś Jak zwykle mnie nie widziałaś, a masz o mnie tyle teorii że znasz mnie już chyba lepiej niż moja rodzina.

Nie zgrywaj tutaj jakiejś wielkiej i dobrodusznej istotki dla zwierząt, bo zwierzęta kochamy tu wszyscy i nie masz czym się popisywać. Co do przygotowywania posiłków to podaję moim kotom sucha karmę i uważam że to jest sposób bardzo dobry. Znajac jednak ciebie to zaraz napiszesz że ty chodzisz ze swoim psem na owoce morza i mięsne roladki do najlepszych restaruacji- bo przecież ty jedna tylko kochasz zwierzęta, a my wszyscy uprzykrzamy im życie.

Sorry, ale nie zamierzam psuć sobie nerwów przez takie "coś" jak ty. Kopiuj dalej swoje teksty i filmy i dalej żyj w przekonaniu, ze wszyscy przeczytają te referaty na kilka stron (choć jak na razie to tylka ja zainteresowałam się cokolwiek tym wątkiem). I nie waż się mnie więcej obrazić, bo nie jesteś Bogiem żeby oceniać ludzi. Ja nie robiłam ci osobistych wycieczek na temat twojego wyglądu czy charakteru, ale widzę że ty bardzo lubisz serwować ludziom takie kawałki

[staszko_i_aras]

Żeby się nie powtarzać zainteresowanych odsyłam pod adres http://www.krakvet.pl/forum/viewtopic.php?p=10170#10170

[Gość]

teraz już wiem, czemu mój niejadek nie chciał jeść od małego karm dla psów. Cieszę się teraz, że od małego je mięsko i warzywka, i nigdy z tego nie zrezygnuję ! Jest szczęśliwy, zdrowy i byszczący, niegdy nie pozwolę mu jeść tych suchych kulek !!!
Bardzo dziękuję za ten wykład !!!

[Gość]

Moja suczka przez wiele lat była karmiona suchą karmą, bardzo tego nie lubiła, ale ja naiwnie myślałam, że karmię ją zdrowo. Widać pies był mądrzejszy ode mnie, wiedział co mu nie służy.
Te artykuły czytałam rok temu w Nexusie. Z dnia na dzień przeszłam na domowe jedzenie.Moja suczka odżyła, teraz pory posiłków są dla niej radością.Widzę wiele szczęścia w jej oczach gdy podaję miskę. Gdybym wcześciej wiedziała, że tak łatwo ja uszczęśliwię z pożytkiem dla jej zdrowia.....
Nexusa czytam od ponad roku, jest tam bardzo wiele atrykułów wyciągających zatajone fakty z bardzo wielu dziedzin, dlatego i w ten artykuł o karmach wierzę. W suchych karmach nie ma nic zdrowego.
Pozdrawiam